Σας μισούμε.
Σοβαρά.
25 Οκτώβρη κατεβάζετε το δέντρο από το πατάρι, 28η τα στολίδια, 29 τις γιρλάντες, 30 τα φωτάκια. Γιατί είστε ύπουλοι. Υποχθόνιοι. ΣΚΑΤΕΝΙΟΙ.
Ξέρετε πως αυτό που κάνετε είναι απεχθές και επονείδιστο, πως
επισύρει ποινικές κυρώσεις, πως είστε για φαπίδια. Παρόλα αυτά δεν μπορείτε να επιβληθείτε στα πρωτόγονα ένστικτα σας, στο θεριό που σας τρώει τα σωθικά. Αν μπορούσατε, και δεν φοβόσασταν πως θα κάνετε Χριστούγεννα σε κάποιο ψυχιατρικό θέρετρο, θα είχατε στολίσει ανήμερα 15αύγουστο. Οπότε κουμπώνεστε και κάθεστε πάνω στα χέρια σας, μετρώντας αντίστροφα τις μέρες, αν ζοριστείτε πολύ ζητάτε από τους οικείους σας να σας δέσουν και να σας κλειδώσουν σε κάνα ανήλιαγο υπόγειο, η Ελενίτσα από το Κωσταλέξι ας πούμε, πήγε να στολίσει του Αγίου Δημητρίου, ε συγνώμη κιόλας, καλά της έκαναν!
1η Νοέμβρη, ανοίγει η πύλη της Κολάσεως.
Πετάγεστε από τα κρεβάτια σας, σηκώνεστε από καναπέδες, πολυθρόνες και ντιβανοκασέλες και ορμάτε σαν Ούνοι, σαν οργισμένοι Οστρογοτθοι με άγρια χαρά, και το βλέμμα του τρελού και ΣΤΟΛΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Δέντρο γίγας, πρόστυχες κόκκινες πόρνες μπάλες, γιρλάντες και κορδέλες τύπου παρισινό καμπαρέ του ‘20, φωτάκια “ανοίξαμε και σας περιμένουμε”, χοντροί κατακόκκινοι χυδαίοι μεθύστακες αγιοβασίληδες, με ύφος “πόσο πάει, κοριτσάκι;” σπίτι φωτισμένο σαν το λας βέγκας που διακρίνεται από το διάστημα, γελάνε οι εξωγήινοι μαζί σας, ρε!
Μετά, υπάρχουμε και μεις.
Που δεν κλάνουμε χρυσόσκονη από τη στιγμή που σβήνουμε το κλιματιστικό, που δεν τινάζουμε άμμο από τα πόδια τη μία μέρα και πλακωνόμαστε στα τρίγωνα κάλαντα μες στη γειτονιά, καπάκι την επόμενη!
Εμείς τα μουρτζούφλικα τρολ, οι κάφροι της κάτω γης, η νέμεσης των Χριστουγέννων, που ψέλνουμε με ευλάβεια “ρούντολφ το έλα-φακ μι” και “χιόόόόόόόνια στο καμπάάάάάναριό, ψόφησ’ όλο το χωριό!”, εμείς που βγάζουμε φλύκταινες στα πρώτα λαμπάκια που ανάβουν οι δήμοι, εδώ δεν έχουμε νύχια να ξυστούμε, τα φωτάκια στους δρόμους μας μαράνανε… ( mizeria MODE : ON ).
Όπου το μαρτύριο ασφαλώς, είναι το να έχεις πιτσιρίκια που κάνουν κόντρες μεταξύ τους στο σχολείο, ποιο στόλισε πρώτο. Και επειδή ξέρουν πως εσύ μισείς τα Χριστούγεννα με πάθος, κυκλοφορούν με κατεβασμένα μούτρα και στο τέλος κρεμάνε ταμπελάκι στο στήθος τους “ΑΠΑΓΑΓΕΤΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ” με την ελπίδα πως οι δουλέμποροι που θα τα βουτήξουν, θα έχουν στολίσει δέντρο…
Είναι μαρτύριο τα Χριστούγεννα. Για πολύ κόσμο. Για τους ανθρώπους που ζουν μόνοι τους, για τους αρρώστους, για τους φτωχούς.
Και για τους γκρινιάρηδες. Που ζουν μεγάλες στιγμές, η φίλη μας από το χωριό ας πούμε, υποφέρει και μετράει αντίστροφα τις μέρες που θα τελειώσουν οι γιορτές…
Θα στολίσει τελικά. Αναπόφευκτα. Θα βάλει και λαμπάκια. Και γιρλάντες και αγιοβασίληδες, όλο το πακετάκι. Και μελομακάρονα και κουραμπιέδες και δίπλες. Και χρυσόσκονες και σαντα κλος ις καααααμινγκ τουυυυ ταααααουν. Αλλά από μέσα της θα κλαίει. Να το ξέρετε. Και θα σας βρίζει. Όλους σας! Περισσότερο ίσως, εκείνο το ρημάδι το αστέρι, που δεν κάθεται ίσιο πάνω στο δέντρο! Που γέρνει ότι και να του κάνεις και σου τη βαράει στα νεύρα, σου ’ρχεται να το πετάξεις από το μπαλκόνι, μαζί με το δέντρο, τα στολίδια και όποιον εύχεται ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, μαζί!
Σύντομα, θα μιλήσουμε για την άλλη μεγάλη μάστιγα της εποχής. Τα κάλαντα. STAY TUNED
