Αυτή είναι μια φωτογραφία του γιου μου από μια βόλτα.
Απλά ένα μικρό αγόρι με το μπαλόνι του, που δεν το νοιάζει τίποτα.
Δεν είμαι σίγουρη αν μπορείτε να το παρατηρήσετε αλλά τα παπούτσια του τα φοράει αντίθετα. Επέμενε να τα φορέσει μόνος του. Τα μεγάλα αγόρια κάνουν αυτά τα πράγματα μόνα τους, το ξέρατε;
Επίσης δεν φοράει πάνα ούτε εσώρουχο. Πολύ μεγάλος για πάνα αλλά όχι και μαθημένος να πηγαίνει μόνος του στην τουαλέτα για να φορέσει εσώρουχο για μεγάλα αγόρια. Οπότε αποφάσισε να βγει χωρίς κανένα από τα δυο.
Το μικρό μου αγόρι με τραβάει σαν λάστιχο. Ξέρει όλα τα κουμπιά μου και υπό κανονικές συνθήκες δεν με ακούει με την πρώτη.
Συχνά μου υψώνει τη φωνή, και χρησιμοποιώ το όνομα του περισσότερο από κάθε άλλη λέξη που υπάρχει στο λεξιλόγιο μου.
Αυτό το μικρό αγόρι και εγώ χορεύουμε στην κουζίνα κάθε βράδυ. Χωρίς να μιλάμε, έτσι και αλλιώς ποτέ δεν χρειάζεται. Μου είπαν δεν θα μιλήσει ποτέ, αλλά ήξερα μέσα μου πως θα το κάνει όταν έρθει η ώρα του. Και έτσι έγινε.
Το μικρό αυτό αγόρι, μου έχει δείξει τι σημαίνει να είσαι εύστροφος μέσα σε δευτερόλεπτα και να λιώνει την καρδιά μου με κάθε χαμόγελο και ειλικρινή συμπάθεια.
Αυτό το μικρό αγόρι χρειάζεται την μανούλα να τον ντύσει, να τον αλλάξει, να τον ταΐσει και να τον βάλει για ύπνο.
Αυτό το αγόρι με χρειάζεται να του φιλήσω την γρατζουνιά από το πέσιμο του και να είμαι δίπλα του τις περισσότερες στιγμές.
Ας προχωρήσουμε όμως 3 χρόνια μπροστά…
Δεν μου ζητάει πια να του κουμπώσω τα κουμπιά. Το κάνει πια χωρίς την βοήθεια μου.
Δεν χρειάζεται να του σηκώσω τα μανίκια για να πλύνει τα χέρια του.
Φοράει μόνος του τις κάλτσες του, τα παπούτσια του, το μπουφάν του.
Βουρτσίζει τα δόντια του και κάνεις μόνος του μπάνιο.
Δεν με φωνάζει πια όταν χτυπάει, και λέει πως ο μπαμπάς του είναι ο καλύτερός του φίλος.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε χορέψαμε τελευταία φορά στην κουζίνα, και ραγίζει η καρδιά μου.
Σήμερα είδα το αγόρι μου να παίζει με άλλα παιδιά. Το κοίταζα προσεκτικά και παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του, τις εκφράσεις που κάνει με το πρόσωπο και τον τρόπο που κινείται. Και θυμήθηκα τότε που περπατούσε δίπλα μου και κρατούσε το μπαλόνι. Το μικρό εκείνο αγόρι με χρειαζόταν, όσο ο χρειαζόμουν και εγώ.
Αλλά σήμερα δεν είδα αυτό το μικρό αγόρι, είδα ένα νέο άνδρα.
Σήμερα συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος συνεχίζει να περνάει, θα με χρειάζεται λιγότερο, και η αλήθεια να λέγεται, εγώ θα τον χρειάζομαι περισσότερο.
Σήμερα το μικρό μου αγόρι, φάνηκε να εξαφανίζεται, μπροστά από τα μάτια μου.
Ο γιος μου θα λέει πως δεν είναι μικρό αγόρι πια, αλλά και ότι είναι το αγόρι της μανούλας. Και εγώ πάντα θα θυμάμαι το γιο μου να είναι ένα μικρό αγόρι που περπατάει δίπλα μου και κρατάει ένα μπαλόνι, τα παπούτσια του θα τα φοράει ανάποδα, απλά γιατί δεν νοιάζεται και γιατί η μαμά ήταν δίπλα του και δεν μπορούσε να πάει κάτι στραβά.
Μετάφραση-Επιμέλεια: Γερογιαννάκη Ειρήνη
πηγή: huffingtonpost.com
