Είπα να ξεκινήσω φωτογραφίζοντας τις σιδερώστρες, τις απλώστρες, τον κουβά με τη σφουγγαρίστρα, τις κατσαρόλες που κάνουν τη διαδρομή ντουλάπι-ηλεκτρική κουζίνα.
Στο ενδιάμεσο να συγκεντρώσω τα καθημερινά επαγγελματικά δεκάωρα, τις προσπάθειες για ισότητα και ισονομία, τις φωνές που συνήθως δεν ακούγονται.
Μετά να συμπληρώσω με τα μπιμπερό, τις πάνες, τις αρρώστιες, τα ξενύχτια, τα πήγαινε-έλα σε κάθε λογής εξωτερική δραστηριότητα, το άνοιγμα των βιβλίων ύστερα από 30 χρόνια.
Και στο τέλος να καταλήξω σε δοξασία της θεάς Κάλι για το δρόμο που μας έδειξε, και τη δική μας προσπάθεια να τη μιμηθούμε – και τα καταφέρνουμε είναι η αλήθεια, παρότι δεν έχουμε δέκα χέρια για να τα προλάβουμε όλα.
Όλα αυτά όμως είναι πράγματα που τα γνωρίζουμε όλες και τα γνωρίζουν και οι υπόλοιποι γύρω μας -ναι για τους άντρες μιλάω- άσχετα αν κάνουν ότι δεν το βλέπουν κάποιοι από αυτούς, αν δεν το παραδέχονται κάποιοι άλλοι, αν σιωπούν οι υπόλοιποι, από φόβο μήπως πάρουν πρόσκληση να βοηθήσουν.
Εδώ σήμερα όμως δεν θέλω να μιλήσω για τη Μαίρη την Παναγιωταρά.
Εδώ σήμερα θέλω να μιλήσω για τη γυναίκα. Για μένα. Για σένα. Και για την άλλη που μας διαβάζει παραδίπλα.
Τι να πρωτογράψω; Ποιο κομμάτι να αφήσω, σε ποιο να δώσω λίγες λέξεις παραπάνω, πού να καταλήξω;
Θα μιλήσω για τη ζωή της.
Ψάχνω να βρω τα τραγούδια που γράφτηκαν, τους πίνακες που στέκουν κρεμασμένοι, τα ποιήματα που σου προκαλούν ανατριχίλα για το λόγο της έμπνευσης, τα βιβλία που θα στέκουν πάντα σαν ορθοστάτες.
Κοιτάω τις χαμογελαστές φωτογραφίες, και μετά εκείνες τις λίγο περίεργες, που δεν ξέρεις αν το δάκρυ θα ξεχειλίσει ή αν θα γίνει ένα απλό σημάδι που θα μείνει στο χρόνο.
Βλέπω τα φροντισμένα χέρια που κινούνται και δίνουν το σήμα να ξεκινήσουν οι ορχήστρες, και εκείνα τα άλλα τα πιο σκληρά, τα ταλαιπωρημένα, τα χωμένα μέσα στα νερά και στα λίπη.
Νιώθω το πάτημα των παπουτσιών, εκείνων που πρωταγωνιστής είναι το τακούνι, και των άλλων που δεν αντέχουν στα ψηλά και ισορροπούν στα ισόγεια.
Βλέπω τα μάτια τα βαμμένα με τη μάσκαρα, και εκείνα τα άλλα, που οι μαύροι κύκλοι τα ‘χουν κάνει σπίτι τους.
Συνοδεύω στο άκουσμα τα αυτιά που επιτρέπουν στους ήχους να τα προσπερνάνε και εκείνα τα άλλα που φυλακίζουν αυτά που χρειάζεται και τα κάνουν δική τους ιστορία.
Ακούω καρδιές να χτυπάνε δυνατά και να επιβιώνουν, και παραδίπλα χρειάζομαι το στηθοσκόπιο για να ακούσω εκείνες τις άλλες που σήμερα ζουν και αύριο πεθαίνουν.
Αισθάνομαι τα κορμιά που γίνονται τόξα και μοιράζουν τον απόλυτο έρωτα και εκείνα τα άλλα που καμπουριάζουν και μεταμορφώνονται σε αγκαλιές για να τους χωρέσουν όλους μέσα.
Νιώθω κοιλιές γραμμωμένες από την ένταση και περνάω αυτόματα σε εκείνες τις ξεχειλωμένες που χαρίζουν τη ζωή.
Βλέπω μυαλά ανοιχτά που περιμένουν να γεμίσουν και άλλα που έπεσε πάνω τους το χαλάζι και τα τσάκισε.
Μετράω τις πληγές τις μπαταρισμένες και ξεχασμένες, και εκείνες τις άλλες που στέκουν ανοιχτές και περιμένουν τη μόλυνση.
Και σταματάω εδώ.
Γιατί, οτιδήποτε άλλο θα είναι υπερβολή. Οτιδήποτε διαφορετικό, θα είναι ψέματα.
Γιατί αυτό είναι μια γυναίκα.
Η ζωή η ίδια, από τη μια άκρη της, ως την άλλη.
Δημητρα Καφρομάνη
Stay…tuned…Γραφτείτε στη σελίδα μας στο Facebook για να ενημερώνεστε για νέες δημοσιεύσεις γιατί δεν τελειωσαμε εδώ!
Πατηστε ΕΔΩ και ελατε στην πιο ομορφη παρεα με συνταγες και κατασκευες για παιδια
