Μπορείς να πεις και να κάνεις τα πάντα για εκείνες.
Είναι ικανή να σου μεταβάλλει τη ψυχολογία σε μία στιγμή.
Την αποθεώνεις, όσο κι αν μερικές φορές δεν θέλεις να τη βλέπεις.
Το μόνο μπουκέτο που επιτρέπεται να της δώσεις, είναι εκείνο με τα αγαπημένα της λουλούδια.
Επιτρέπεται να σηκώσεις το χέρι σου σε κείνη, για να σε πιάσει και να περπατήσετε μαζί.
Τη θαυμάζεις, κι ας μην το παραδέχεσαι.
Τη χρειάζεσαι, όπως κι εκείνη, εσένα.
Θα είσαι τυχερός να καταλήξεις στη μία, έχοντας περάσει από λάθος επιλογές.
Είναι μία από όλες και όλες σε μία.
Η μητέρα σου.
Η αδελφή σου.
Η κοπελιά σου.
Η σύζυγός σου.
Η κόρη σου.
Είναι η γυναίκα. Το ασθενές φύλο, όπως επικράτησε να την αποκαλούμε.
Όμως, θυμήσου (και μην το ξεχάσεις αύριο που θα ξημερώσει μια καινούρια ημέρα):
Η γυναίκα προήλθε από το πλευρό του άντρα.
Όχι από τα πόδια του, για να ποδοπατιέται,
όχι από το κεφάλι του για να είναι ανώτερη,
αλλά από το πλευρό του για να είναι ίση, κάτω από το μπράτσο του για να προστατεύεται και δίπλα από την καρδιά του για ν’ αγαπιέται!
Υ.Γ: Οι παρούσες σκέψεις γράφτηκαν με αφορμή τη χθεσινή ημέρα, την Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας των γυναικών.
