Σαν Λένα θελώ να πω σε όλους τους δήθεν ποιοτικους που κάνετε ειρωνικά σχόλια για το χαμό του Παντελή πόσο ανθρωπάρια είστε. Ανεξάρτητα απ το τι πρόσφερε στην ελληνική μουσική σκηνή(εγώ θεωρώ μέσα σε τρία χρόνια τουλάχιστον μας ΚΑΤΑΚΑΨΟΥΡΕΨΕ,ναι ναι έτσι λαϊκά θα το πω όπως το είπε και μια φίλη μου)δε ξέρω λοιπών αν πτώχευσε η μουσική με το χαμό του (όπως πολύ χλευάζετε),πτώχευσε όμως η οικογένεια του και οι φίλοι του και είναι ντροπή σας που πάρα την ποιότητα σας (εδώ γελάμε) βρίσκεται την όρεξη να χλευάζετε και να κάνετε πλάκα με τον θάνατο ενός ανθρώπου .Από την άλλη έρχονται οι κριτές …έτρεχε,είχε πιει,το προκάλεσε…Άσχετα με το τι έκανε ,έφυγε!!! Δεν είμαι από αυτούς που λένε θα σε θυμόμαστε για πάντα, μπλα μπλα μπλα αυτό ισχύει μόνο για τους δικούς του ανθρώπους. θα μπορούσε να ήταν δικός σας φίλος, ,αδερφός άλλα προφανώς η ποιότητα σας χτύπησε στο κεφάλι (μαζί με κάτι άλλο)…..Καλό ταξίδι σε ένα νέο παιδί λοιπόν και όλα τα αλλά είναι απλά οδοντόκρεμες!
Διαβάστε και το κείμενο του Γιάννης Καλαμπούκας που έγραψε στο .ilov.gr που με βρισκει απόλυτα σύμφωνη
Από μικρός θαύμαζα τους ανθρώπους που κατάφερναν να επιτύχουν στη ζωή μόνοι τους. Που έκαναν το μεράκι τους επάγγελμα και πληρώνονταν γι’ αυτό. Ποτέ δε ζήλεψα το ακριβό αμάξι του φίλου ή την άνετη ζωή του.
Θεωρούσα δεδομένο να χαρώ με τη χαρά του άλλου. Να σφίξω το χέρι του και όταν γυρίσω πλάτη να μου μείνει το ίδιο συναίσθημα. Δεν υπάρχει πιο υγιές φαινόμενο απ’ αυτό. Αναπτύσσεις μία σχέση ειλικρίνειας, αν όχι με τους άλλους, σίγουρα με τον εαυτό σου.
«Ο κόσμος είναι κακός», θυμάμαι τους παλιότερους να λένε και συμπεραίνω όσο μεγαλώνω πως έχουν δίκιο. Δεν πάει να έχεις ανέβει στην κορυφή; Φτάνει ένα μικρός σου λάθος για να σε αποκαθηλώσουν. Να σε βρίσουν και να σε μειώσουν όσο μπορούν, ακόμα κι ας μη σε ξέρουν καθόλου.
Βλέπεις, η ασφάλεια του υπολογιστή δίνει σπαθί στο πληκτρολόγιο και δόρυ στο ποντίκι, ώστε να μπορεί ο καθένας να πει όποια τραβηγμένη μαλακία του κατέβει στο κεφάλι χωρίς να το σκεφτεί πολύ. Κι αν τα πράγματα πάνε στραβά «κλικ» και διαγράφεις τη μαλακία που έγραψες. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Αυτό το άτιμο το ίντερνετ. Χύνεις ιδρώτα, δίνεις κομμάτι του εαυτού σου, ξενυχτάς και πονάς το γέννημά σου κι έρχεται ένας τυχαίος απ’ το πουθενά και σου λέει με μία πρόχειρη ματιά «μαλακία είναι».
Έτσι έγινε και με τον Παντελή (τον γνωστό). Όταν τελικά ξεπρόβαλλε και βγήκε προς τα έξω, κανείς δεν περίμενε τον ντόρο που θα έκανε. Έπειτα, λένε, πως κατάντησε κλαψομούνης και κουραστικός. Μπανάλ και πολύ λαϊκός για τους «διανοούμενους» Ελληνάρες που μεγάλωσαν μόνο με Σοπέν και Στράους.
Βέβαια αν τύχαινε και χώριζαν άκουγαν ένα-ένα τα κομμάτια κρυφά και ταυτίζονταν. Γιατί όπως και να το κάνουμε το λαϊκό ρέει στο αίμα σου όσο κι αν προσπαθήσεις να το κρύψεις καμιά φορά.
Ο Παντελής ήταν κάτι παραπάνω από καλλιτέχνης, όμως. Ήταν ένα παιδί θαύμα. Γιατί προωθήθηκε απ’ τον κόσμο κι αναδείχτηκε απ’ αυτόν. Δε χρειάστηκε να κάτσει σε κανέναν μπάρμπα δισκογραφικής για να του κάνει σιγκλάκι. Αντιθέτως, διάλεξε ό,τι αυτός ήθελε.
Ο Παντελής τραγούδησε αυτά που γούσταρε κι όχι αυτά που θα του επέβαλαν. Έπιασε την τύχη απ’ τα μαλλιά, της τράβηξε δυο σφαλιάρες και της επέβαλλε να δουλέψει για πάρτη του. Τι κι αν σαν γυναίκα του έπαιξε περίεργο παιχνίδι στο τέλος.
Βγαίνουν και λένε «τόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα και κανείς δεν ασχολείται». Είναι τόσο κλισέ αυτό που δε θα μπω καν στον κόπο να πω κάτι περισσότερο απ’ το ότι ασχολούνται τόσοι όσοι ξέρουν τον άνθρωπο. Κι είναι η πιο λογική απάντηση που μπορώ να δώσω.
Το καλύτερο που μπορεί να δώσει σ’ εμάς τους απ’ έξω αυτή η ιστορία είναι κάποια μαθήματα ζωής. Κι αυτά δεν είναι μόνο τα κλασικά «μην οδηγείτε όταν πίνετε» ή «μην τρέχετε».
Είναι μαθήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας και συμπεριφοράς. Όταν ένας άνθρωπος εύχεται ψόφο σε κάποιον που δεν ξέρει ούτε στο ελάχιστο, δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη του. Ή πολύ κακός είναι ή πολύ μαλάκας και ζηλιάρης. Γιατί μόνο η ζήλια μπορεί να παρακινήσει ένα ον να ξεστομίσει κάτι τόσο μακάβριο και κακό για κάποιον που ποτέ δεν γνώρισε.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα θυμώσεις τόσο και θα νιώθεις την ακατανίκητη ανάγκη να βρίσεις άγνωστο, σκέψου πως ίσως χρειάζεσαι βοήθεια ειδικού. Την επόμενη φορά που θα χαρακτηρίσεις εύκολα ως μαλακία τον κόπο του άλλου, σκέψου αν θα μπορούσες να το κάνεις εσύ βασισμένος μόνο στη δικιά σου πλάτη.
Ο κόσμος λατρεύει να μισεί τους αυτοδημιούργητους-αυτοδίδακτους που τα καταφέρνουν. Καραδοκεί το λάθος για να πετάξει τη λασπόμπαλά του. Διψάει για πόνο, στεναχώρια κι απογοήτευση. Σαν να θέλει να πάρει τη δόση του. Πρώτα να πονέσει και μετά να κλάψει για το άδειο κουφάρι. Φτάνει ν’ αντιταχθεί και να αντιδράσει για κάτι που ιδέα δεν έχει. Φτάνει να συμφωνήσει στο ότι διαφωνεί. Κι όλα αυτά πιο εύκολα λόγο της απροσωπίας του ίντερνετ.
Είμαστε όλοι τσαμπουκάδες με είκοσι πόντους στο παντελόνι. Όλες γυναικάρες με ταπεραμέντο. Όλοι απόφοιτοι πανεπιστημίου που γυρίσαμε τον κόσμο και μάθαμε τα πάντα. Τι κι αν για να βγούμε απ’ τη γειτονιά μας θέλουμε χάρτη και διαβατήριο, δεν πειράζει. Εμείς γαμάμε…
(Καλό ταξίδι Παντελή).
