Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου
‘‘Μαμά μου, πόσο σ’ αγαπώ!’’
Τι φάρμακο μοναδικό για την καρδιά μου!
Τώρα κατάλαβα την απόλυτη αξία αυτών των λέξεων, τώρα!… Όταν άκουσα τον γιο μου να το λέει σε εμένα. Έτσι αυθόρμητα, έτσι απλά, εντελώς ειλικρινά, μέσα από την ψυχούλα του. Και είναι ακόμα πιο αληθινό και πραγματικό, γιατί είναι έφηβος πια και τα λόγια του έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού λέγονται σε μικρότερη συχνότητα, σε σχέση με τα λόγια εκείνης της μικρής φατσούλας που σου έλεγε
‘‘σ΄ αγαπώ’’ από το πρωί μέχρι το βράδυ… σε κάθε τηλεφώνημα στις ώρες της δουλειάς… σε κάθε καληνύχτισμα που ακολουθούσε μετά το διάβασμα του αγαπημένου του βιβλίου… σε ανύποπτες στιγμές χαράς ή πόνου, όταν ακόμη ήταν
7 ή 8 χρονών.
Από την άλλη εγώ… πολύ κλειστό παιδί από μικρή. Δύσκολα εξέφραζα τα συναισθήματά μου. Δεν θυμάμαι να είπα ποτέ στη δική μου, ακόμα και όταν ήμουν στην ηλικία του γιου μου, πόσο πολύ την αγαπούσα και πόσο πολύ την αγαπώ ακόμα και σήμερα, που είμαι και εγώ μαμά…
‘‘Μαμά μου!’’ Τι θεϊκές λέξεις! Πόσα κρύβουν και πόσα φανερώνουν ταυτόχρονα. Σημαδιακό πρόσωπο στη ζωή του, στη ζωή μου, στη ζωή μας…
Τι πόνος, αλλά και τι λατρεία ξεχειλίζει μέσα από την ύπαρξή της! Ανιδιοτελή συναισθήματα, μοναδικά και ανυπέρβλητα. Μυρωδιές, αγγίγματα, βλέμματα, φωνές, μου ήρθαν στη μνήμη και στις εικόνες του μυαλού μου. Και μετά αγάπη, η δυνατότερη από όλα τα είδη της. Στήριγμα, δεκανίκι, φιλία, ζωή. Και ξανά πάλι αγάπη.
Έχει κανείς σκεφτεί ποιος θα ήταν, τι θα ήταν, ‘‘αν’’ θα ήταν… στην περίπτωση που αυτή δεν ήταν εκεί; Σταθερή αξία, το μοναδικό πρόσωπο που θα χαρακτηρίσω ‘‘δεδομένο’’ στη ζωή του, στη ζωή μου, στη ζωή μας. Κανείς και τίποτα, εκτός από αυτήν δεν θεωρείται πιο πολύ από όλους, αυτό που είπα… ‘‘δεδομένο άτομο’’.
‘‘ Όταν σταμάτησα να βλέπω τη μητέρα μου με τα μάτια του παιδιού, αντίκρισα τη γυναίκα που με βοήθησε να γεννήσω τον ίδιο μου τον εαυτό’’, Nancy Friday. Λόγια με βάθος… γιατί οι λέξεις ‘‘μητέρα’’ και ‘‘γέννηση’’ είναι τόσο ταυτόσημες..
Από την άλλη μεριά όμως, αναρωτιέμαι πώς νιώθουν όλες εκείνες οι γυναίκες, που δεν έχουν καταφέρει ή τελοσπάντων δεν ήρθε στο δρόμο τους εκείνο το γλυκό μικρό πλασματάκι για να γεμίσει τη ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο πλασμένες και φτιαγμένες για κάτι τέτοιο… Εδώ παρ’ όλα αυτά θα πω, πως μάνα γεννιέσαι δεν γίνεσαι απαραίτητα, είτε το έχεις είτε δεν το έχεις, είτε κάνεις παιδί είτε όχι… Γιατί μάνα είναι τα συναισθήματα, η αγάπη και η σκέψη για το κάθε παιδί, είτε είναι δικό σου, είτε όχι…
Έτσι φτάνω εδώ να παραδεχτώ πως η μητέρα μου, αλλά και καμιά ‘‘πραγματική’’ μητέρα δεν μπορεί να καλυφθεί από λίγες γραμμές γραψίματος. Δεν υπάρχει αριθμός λέξεων που να την χαρακτηρίζουν. Δεν υπάρχει αυτό το βιβλίο με τις άπειρες σελίδες, αυτό το άρθρο με τις άπειρες λέξεις… εκεί μόνο εξάλλου θα μπορούσε να χωρέσει αυτή, η μητέρα, η μάνα, η μαμά!
Δεν είναι καμιά γιορτή της μητέρας σήμερα… δεν συμβαίνει τίποτα για το οποίο πρέπει να γράψω όλα αυτά… απλά… θα ήθελα να προλάβω και να μην ξεχάσω να της το πω, γιατί η ζωή μου τρέχει σαν τρελή κάθε μέρα που περνά και γιατί κι εγώ δεν θέλω να ξεχάσει ο γιος μου να μου το λέει, πού και πού…
Σ’ αγαπώ μαμά!
