Θα ήθελα να γίνω πάλι παιδί.
Να αποβάλλω από πάνω μου το φόβο, την αμφιβολία, την αμφισβήτηση.
Θα ήθελα να μπορώ να ακούω και να μη φιλτράρω, να βλέπω και να μην αναρωτιέμαι.
Να ρωτάω το γιατί για να μάθω τι είναι και να ξαναρωτάω πάλι, όχι γιατί δεν το πιστεύω, αλλά γιατί χρειάζομαι περισσότερες εξηγήσεις για να το καταλάβω.
Δεν είμαι παιδί.
Όλη η παραπάνω περιγραφή είναι για παραμύθια.
Είναι απλώς αυτό που βίωσα κάποτε και παράλληλα αυτό που δεν θα ξανανιώσω ποτέ.
Αυτόματος ο τρόπος να μοιράζεις γύρω σου απλόχερα αυτή την εμπιστοσύνη που νιώθεις στην τρυφερή σου ηλικία, γιατί δεν ξέρεις.
Δεν έχεις την εμπειρία, την γνώση και τη σύνεση που χρειάζεται στα μάτια και στ’ αυτιά σου για να μπορείς να ψελλίσεις ένα πρωταρχικά εσωτερικό στην ουσία «όχι», σε ό,τι σε πλησιάζει.
Όλες οι κουβέντες που ακούς είναι για σένα μοναδικές, αληθινές, πρωτόγνωρες και απολύτως πιστευτές.
Αφήνεις τα κουτάκια της καρδιάς σου ανοιχτά, να μπει οτιδήποτε σε κάνει να αισθάνεσαι καλά με την ύπαρξή σου και μετά τα κλείνεις αυτόματα, όχι για να μη σου φύγουν τα συναισθήματα που μπήκαν μέσα, αλλά γιατί ο προορισμός του κουτιού είναι να ανοίγει και να κλείνει.
Τα καπάκια για σένα έχουν συγκεκριμένη χρήση.
Δίνεις το χέρι σε όποιον στο απλώσει, παίρνεις φαγητό από όποιον σου προσφέρει, ονομάζεις «φίλο» όποιον παίζει μαζί σου, αφήνεσαι να σε πιάσει αυτός που βρίσκεται κάτω από την τσουλήθρα όταν εσύ αποφασίζεις να κάνεις το μάγκα.
Είπαμε. Δεν ξέρεις.
Στα βιώματά σου η λέξη εμπιστοσύνη είναι πρώτη ύλη για την ίδια σου τη ζωή.
Μέχρι τη στιγμή εκείνη που αρχίζει η προδοσία.
Η προδοσία και εκείνη η μαγική αμφιβολία που μπαίνει σε κάθε σου κίνηση.
Για τον πρώτο που θα σου πει ψέματα, αυτόν που θα σε πουλήσει, αυτόν που δεν θα βρίσκεται δίπλα σου όταν τον περιμένεις.
Για εκείνο το «μαζί» που θα καταλήξει «μόνος μου».
Για το «μπράβο» που θα καταλήξει σε πισώπλατο μαχαίρωμα.
Και σιγά αλλά σταθερά, θα συνειδητοποιείς την αλλαγή που πρέπει απλώς να αποδεχτείς, αλλαγή που θα σε βάλει να ψάχνεις τυφλά γράμματα κρυμμένα πίσω από σελίδες και αριθμούς πίσω από χάρακες.
Θα διαπιστώσεις ότι «μεγαλώνω» σημαίνει και άλλα πράγματα από το σημάδι που ανεβαίνει στον τοίχο.
Και θα καταλήξεις κι εσύ χειρότερος από όλους αυτούς.
Γιατί αυτοί θα παίζουν το ρόλο του σαδιστή κι εσύ του μαζοχιστή.
Και στη προσπάθεια σου να το αλλάξεις αυτό, απλά θα αλλάζεις ρόλους.
Και γίνεσαι εσύ ο σαδιστής κάπου αλλού, που ακόμα μαζοχίζονται.
Δεν είμαι παιδί.
Όμως δεν θέλω να παίζω τέτοιους ρόλους. Και οι δυο πλευρές γειτονεύουν με το άθλιο.
Δεν θέλω άλλους αυτόχειρες συνειδήσεως δίπλα μου.
Δεν θέλω πιόνια της επιβίωσης, κόλακες του ψέματος, τυχοδιώκτες της ζωής μου.
Προτιμώ τη μέση οδό. Για να μπορώ να ελέγχω τα πράγματα.
Θα σε αντιμετωπίσω σαν ξεχωριστή περίπτωση.
Δεν θα σε μπερδέψω με προηγούμενους, ούτε με επόμενους.
Δεν θα σου φερθώ σκάρτα γιατί κάποιος σκάρτος μ’ ακούμπησε με τη σκιά του.
Θα έχεις ίσα δικαιώματα με όσα θα σου έδινε ένα παιδί.
Ναι, σε εμπιστεύομαι, μέχρι τη στιγμή που θα με προδώσεις.
Και εκεί θα είναι για μένα σαν να μην υπάρχεις.
Δεν θα σε βάλω στον κουβά των άχρηστων, απλώς θα βγεις από κάθε κουκίδα της ζωής μου.
Και δεν θα σε χρησιμοποιήσω ως σκοτεινό παράδειγμα για την επόμενη φορά.
Απλά θα σε διαγράψω.
Ακούω βήματα δίπλα μου.
«Καλημέρα μαμά».
«Καλημέρα μωρό μου».
«Ξύπνησες μαμά;».
Ξύπνησα.
πηγη:eyedoll.gr
