Είτε ανήκετε σ’ αυτούς που θα ΄θελαν όσο τίποτα να επιστρέψουν στα θρανία, είτε, αντίθετα, μισούσατε (και μισείτε ακόμα) θανάσιμα το σχολείο, αυτό το φωτογραφικό αφιέρωμα θα σας ταξιδέψει στα μαθητικά σας χρόνια! Λαστιχάκι -και ουχί σκοινάκι- στα διαλείμματα, walkman με ακουστικά (σε κτηνώδες μέγεθος), κασετίνες με τη χωρητικότητα του τσαντακίου του Sport Billy και πολλά ακόμη αντικείμενα-ίχνη της παιδικής μας ηλικίας σε 18 νοσταλγικές φωτογραφίες.
Παρότρυνση: Πάρτε την… κατηφόρα μέχρι το τέλος του άρθρου και ακούστε το απόλυτο soundtrack των μαθητικών αναμνήσεων.
To σήμα του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων
Το OEΔΒ για κάθε μαθητή που σεβόταν το εαυτό του, σήμαινε Όταν Εγώ Διαβάζω Βαριέμαι. Για λίγους, σκληρούς επαναστάτες, ήταν και αρκτικόλεξο του Ο Δάσκαλος Είναι Βλάκας.
Walkman με τα απαραίτητα ακουστικά-αυτιά Μίκυ.
Κασέτες με ετικέτες όπως “Επιλογές Ελληνικά” ή “Ξένα Διάφορα”, συντρόφευαν τους μαθητές των παρελθοντικών δεκαετιών στα διαλείμματα και στη διαδρομή από και προς το σχολείο. Τώρα, εξ όσων ξέρουμε, παίζουν παιχνίδια στο smart phone.
Χαρτοκατασκευή-μάντης
Η αυτοσχέδια μηχανή απαντήσεων έκανε το ντεμπούτο της στις σχολικές τάξεις πολλές δεκαετίες πριν. Από το ποιον αγαπάς, μέχρι το πώς νιώθεις, η χάρτινη κατασκευή, είχε για όλα τα (καυτά) ζητήματα απαντήσεις. Η τύχη της σήμερα αγνοείται.
Λάστιχο στα διαλείμματα!
Λάστιχο, και όχι σκοινάκι. Το απόλυτο κοριτσίστικο παιχνίδι των σχολικών μας χρόνων, ήταν ένα μικρό λαστιχάκι τυλιγμένο γύρω απ’ τα πόδια μας!
Υπέρ-στιλό
Αυτό το στιλό-πολυμηχάνημα, ήταν το στολίδι της συλλογής σχολικών αξεσουάρ κάθε μαθητή. Η ναυαρχίδα του στόλου των στιλό μας, περιλάμβανε τουλάχιστον τέσσερα χρώματα (συχνά αρωματικά) σε ένα υπερ-στιλό, διαμέτρου αξιοσημείωτα μεγάλης.
Η γόμα-παιδικό ψέμα
Ελπίζουμε ότι δεν θα το μάθετε από ‘μας: το μπλε μέρος της κλασικότερης γόμας κάθε κασετίνας, ΔΕΝ μπορεί να σβήσει το μελάνι απ’ το στιλό.
Περιοδικό “Μανίνα”
Έβγαινε τις Τρίτες και, συνήθως, διαβαζόταν κρυφά, κάτω απ’ το θρανίο από νεαρές μαθήτριες.
Πτύσσομενο ποτηράκι
Ακόμη ένα εμβληματικό αντικείμενο απ’ το μαθητικό παρελθόν κάθε σχεδόν ενήλικα. Το πτυσσόμενο ποτήρι ήταν μια λαμπρή ιδέα που υποτιμήθηκε από την κακή της εκτέλεση. Τα παντός χρώματος ποτηράκια τέτοιου τύπου, έκαναν τη ζωή μας στις βρύσες του σχολείου μαρτύριο, αφού έσπαγαν, διαλύονταν ή αρνούνταν να ανοίξουν.
Λευκώματα
Ήταν πολύχρωμα, ήταν χειροποίητα και ήταν άκρως αποκαλυπτικά! Τα λευκώματακερδίζουν τον τίτλο του αντικειμένου-εμβλήματος των σχολικών μας χρόνων. Δειτε και εδω πολλες πολλες ακομη αναμνησεις
Λαστιχάκι ή σπάγγος
Το θυμάστε αυτό; Οι επιδέξιοι, το τύλιγαν γύρω στα χέρια τους με τρόπο που, μέχρι σήμερα, παραμένει μυστικός.
Αυτοκόλλητα-σκουλαρίκια
Τα σκουλαρίκια-αυτοκόλλητα, έδιναν για αμέτρητα χρόνια χαρά σε κάθε κοριτσάκι που η μαμά του δεν το άφηνε να τρυπήσει τ’ αυτιά του μέχρι να γίνει 18.
Ρολόι από καραμελάκια
Στην πραγματικότητα το προϊόν αυτό στα χέρια των μαθητών, διατηρούσε τη μία από τις δύο του ιδιότητες: αυτή του φαγώσιμου. Για 20 έως 40 δευτερόλεπτα παίζαμε, ρωτώντας τον εαυτό μας “Τι ώρα είνα;” κοιτάζοντας το πολύχρωμο ρολόι μας για την απάντηση και, στη συνέχεια, το καταβροχθίζαμε πλήρεις διασκέδασης.
Υπερ-κασετίνα
Είχε συρτάρια και συρταράκια, κρυφές θήκες, διαφανές πλαστικό στο οποίο βάζαμε το πρόγραμμα του σχολείου (ή την προπαίδεια -ανάλογα με τη σχέση μας με τα μαθηματικά) και χωρούσε χιλιάδες μολύβια και στιλό. Συχνά, διακοσμούταν από προσωπογραφία της Κάντυ Κάντυ.
Στρώματα γυμναστικής
Τα μπλε στρώματα γυμναστικής, στοιβαγμένα στις (κατά κανόνα) βρώμικες γωνιές του “γυμναστηρίου” του σχολείου (μιας άδειας, ρυπαρής αίθουσας που κάναμε Γυμναστική όταν έβρεχε) είναι απ’ τα πλέον χαρακτηριστικά αντικείμενα της παιδικής μας ηλικίας.
Βραχιολάκια που τυλίγονταν στα χέρια
Αν πηγαίνατε σχολείο στα 80’s, τότε σίγουρα θυμάστε αυτή το βραχιόλι-μάστιγα! Το ξετύλιγες και, στη συνέχεια, το χτυπούσες πάνω στο χέρι του άμοιρου συμμαθητή και παιδικού σου φίλου, κι αυτό τυλιγόταν γύρω απ’ τον καρπό του. Μιλάμε για τρελές πλάκες…
Φλογέρα
Άλλοι είχαμε φλογέρα, άλλοι είχαν μελόντικα κι άλλοι απλά τραγουδούσαν στη χορωδία. Ορισμένοι από εμάς, μέχρι και σήμερα, μπορούμε υπερήφανα να παίξουμε ως βιρτουόζοι των πνευστών το “Ακορντεόν” ή το “Ω! Έλατο”.
Ευχούληδες στην κορυφή των μολυβιών
Τα πιθηκοειδή μαυριδερά αγνώστων λοιπών στοιχείων πλασματάκια με τα πολύχρωμα μαλλιά και το σκουλαρίκι στον αφαλό, στόλιζαν την κορυφή των μολυβιών κάθε μαθητή ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Μηχανικό μολύβι-ένεση
Oι καραμέλες tic tac ήταν τα χάπια μας και τα μηχανικά μολύβια η ένεση, που ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να χτυπήσουμε.
Συνοδεύστε το φωτογραφικό αφιέρωμα, σιγοτραγουδώντας τους νοσταλγικούς στίχους του τραγουδιού της Άννας Βίσση:
“Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα”
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα”
