Πόσες και πόσες φορές έχουμε ακούσει την ανησυχία γονιών καθώς αφήνουν τα παιδιά τους σχολείο. Η αδιαφορία εκπαιδευτικών και γενικότερα τι επιτρέπει και τι όχι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πάντα πρώτο θέμα και σπάνια ευχάριστο.
Έχω δουλέψει σε σχολείο και πραγματικά οι άνθρωποι με ό,τι μέσο έχουν δίνουν την ψυχή τους, όχι όλοι οι περισσότεροι όμως, μέχρι που το σύστημα τους καταπίνει και δεν λειτουργούν ως εκπαιδευτικοί αλλά ως δημόσιοι υπάλληλοι.
Την Παρασκευή στο σχολείο των παιδιών μου πήγανε την καθιερωμένη τελική εκδρομή. Επέλεξαν έναν προορισμό 40 και χλμ και με κόστος για την εποχή δαπανηρό, όμως η τελική εκδρομή τους ανήκει, είναι η έναρξη της λήξης, το «δώρο» του σχολείου για όλη την κούραση της χρονιάς που προηγήθηκε.
Ένα λοιπόν ακόμα πρωινό που κάναμε τον σταυρό μας και αφήσαμε τα παιδιά μας στους παιδαγωγούς τους.
Το ένα από τα πούλμαν που μετέφερε τα παιδιά μας χάλασε, είπαν κάηκε το λουρί του ερκοντίσιον. Μύριζε πολύ και μέχρι να βρουν μέρος να σταματήσουν, τα παιδιά μας μείνανε σε αυτή την ασφυχτική ατμόσφαιρα. Ευτυχώς δεν είχε κανένα άσθμα και αποφύγαμε να θρηνούμε τώρα. Έλα μου όμως που δεν έφτανε αυτό, καθώς όταν βρέθηκε σημείο να σταματήσουν, αντί να μείνουν σε ένα από τα υπόλοιπα πούλμαν σταθευμένα, με ερκοντίσιον και ασφαλή περιμένοντας άλλο να έρθει, τα βάλανε να καθίσουν τρία τρία σε διπλές θέσεις, με αποτέλεσμα αρκετά παιδιά να είναι χωρίς ζώνες.
Κάθε μέρα χάνουμε νέους στην άσφαλτο, μιλάμε για το πότε θα υπάρξει κυκλοφοριακή αγωγή. Φωνάζουμε να μπει στα σχολεία και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ πλέον αναιρούν ό,τι διδάσκουν στα παιδιά.
Ήταν ευκαιρία να δείξουν στην πράξη ότι παντού και πάντα θα πρέπει να τηρούνται οι κανόνες με υπομονή και σύνεση, αντί για αυτό λες και έχουμε κατοχή στοιβάχτηκαν όπως όπως για την επιστροφή. Η απάντηση του διευθυντή του σχολείου ήταν πήγαινε σιγά. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΙΓΑ άκουσον άκουσον, μάθαμε λοιπόν ότι όταν πηγαίνουμε σιγά μπορούμε να παραβιάζουμε τον κ.ο.κ
Στη χώρα λοιπόν της ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ , μπορούμε να ρισκάρουμε ζωές παιδιών και δασκάλων, άλλωστε μια φορά θα γίνει το κακό, σε μας θα τύχει;
Φτάσανε σώα. Όμως δε γνωρίζω αν φτάσανε αβλαβή, αυτό θα το δείξει το μέλλον, κατά πόσο θα μπορέσουν να αποβάλλουν το βίωμα αυτό, άλλωστε οι δάσκαλοί μας είναι πρότυπο, αφού έγινε εκεί θα μπορεί να γίνει και αλλού, εύχομαι να πέρασε και να μην ακούμπησε.
Απορώ, μιλάμε για μικρά παιδιά, δεν πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο σε περίπτωση που συμβεί κάτι πώς θα αντιδράσουνε; Βρισκόντουσαν 40 χλμ μακρυά, αποφασίστηκε μία εκδρομή με δύσκολο δρόμο, χωρίς μέρη για στάση. Δεν έπρεπε να υπάρχει ένα σχέδιο;
Οι γονείς δεν είχαν καμία ενημέρωση και ο ρόλος του συλλόγου γονέων δυστυχώς είναι μόνο η είσπραξη χρημάτων για την κάλυψη αναγκών που ο εκάστοτε διευθυντής θα ζητήσει.
Από τα σχολεία ξεκινάνε οι αλλαγές, με την ευχή να είναι θετικές.
Πόσο ακόμα θα το ευχόμαστε;
