Σχολικός εκφοβισμός ή αλλιώς BULLING….
Μια έννοια που εμείς σαν παιδιά δεν κατανοούσαμε…
Ίσως γιατί εκείνα τα χρόνια η μόνες μας έγνοιες ήταν πότε θα τρέξουμε όλοι μαζί στις αλάνες να παίξουμε ή αν θα νικήσουμε στα μήλα και τα πεντόβολα….
Δεν είχαμε καμία επαφή με το κυβερνοχώρο και τα μόνα βιντεάκια που βλέπαμε ήταν αυτά που νοικιάζαμε τα Σάββατα απο τα video club της γειτονιάς…
Μαγκιά για εμάς ήταν να έχουμε περισσότερους βόλους ή να ακούσουμε πρώτοι τα νέα τραγούδια των τότε in συγκροτημάτων,που μιλούσαν περισσότερο για νεανικούς έρωτες παρά για βία…
Δυστυχώς οι εποχές αλλάζουν και τα παιδιά μας σήμερα κατακλύζονται απο εικόνες βίας…
Βία που περνά μέσα στο είναι τους και τα κυριεύει σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν σε μια σκληρή κοινωνία…
Οι μαθητές καλούνται να αντιμετωπίσουν εχθρικές συμπεριφορές απο τους ”μάγκες” των σχολείων,απο μινιόν ρατσιστές,που υιοθετούν απόψεις και συμπεριφορές μεγάλων…
Δεν φταίνε τα παιδιά….
Εμείς φταίμε…
Και όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό τότε μόνο θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε,ακόμα και να το εξαλείψουμε…
Όταν ένα παιδί βλέπει στις ειδήσεις ομάδες ανθρώπων να ξυλοκοπούν και να κυνηγούν ανελέητα κοινωνικά αδύναμους συμπολίτες ή μετανάστες τι περιμένουμε να σκεφτεί?
Όταν κυριαρχούν πρότυπα βασισμένα στην εξωτερική ομορφιά και βομβαρδίζεται καθημερινά από διαφημίσεις που παρουσιάζουν σαν περιθωριοποιημένους όλους εκείνους που δεν έχουν το τέλειο σώμα,το αστραφτερό χαμόγελο,πως περιμένουμε να συμπεριφερθεί απέναντι σε συμμαθητές που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά?
Όταν εμείς οι ίδιοι κουρασμένοι και απηυδισμένοι από τις καταστάσεις και τα προβλήματα,φωνάζουμε και ξεσπάμε πάνω στα παιδιά μας,τι περιμένουμε ότι θα κάνουν?Κάπου αλλού δεν θα ξεσπάσουν?
Τι πρότυπα τους δημιουργούμε?Πάψαμε να λέμε ”να κάνεις μια δουλειά που θα σε ευχαριστεί και θα σε κάνει ευτυχισμένο” και αναμασάμε συνεχώς το ”να κάνεις μια δουλειά που θα σου αποφέρει πολλά χρήματα”.
Όταν δεν ακούμε τα παιδιά μας και αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα τους σαν ασήμαντα πώς πέφτουμε από τα σύννεφα όταν μαθαίνουμε ότι το παιδί μας έπεσε θύμα bulling και πότε δεν μας το είπε?
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι η σιωπή δεν είναι σωτήρια….Όπως τα σκυλιά μυρίζονται τον φόβο έτσι λειτουργούν και οι άνθρωποι…
Μόλις καταλάβουν ότι ο εκφοβισμός ”πιάνει” επιτίθ
ενται ακόμα περισσότερο…
Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι η μαγκιά κάποιων μεταμορφώνεται μπροστά στις επιπλήξεις καθηγητών και γονιών…
Ότι μιλώντας δείχνουμε θάρρος και αυτός που μας φοβερίζει θα το σκεφτεί πολύ να το ξανακάνει…
Πλέον στα μάτια του δεν είμαστε αδύναμοι και εύκολος στόχος…
Μεγαλύτερη δύναμη δείχνεις όταν αντιστέκεσαι στο κακό και το πολεμάς παρά όταν το διαιωνίζεις…
Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν οτι ντροπή είναι να πληγώνεις τους άλλους και όχι το αντίθετο…
Έχετε σκεφτεί ποτέ αν έχουν κατανοήσει τα παιδιά την έννοια της πραγματικής φιλίας?
Ξέρουν άραγε πως αληθινός φίλος δεν είναι ο πιο δημοφιλής αλλά ο πιο συμπαραστάτης?
Εκείνος που θα μας κρατήσει το χέρι στα δύσκολα και θα χοροπηδήσει μαζί μας από χαρά όταν κάτι μας πάει καλά?
Ξέρουν πως όταν προσπαθούμε να γίνουμε αποδεκτοί από το κοινωνικό μας σύνολο πηγαίνοντας με το μέρος των ”δυνατών΄΄και των ”νταήδων” καταφέρνουμε ακριβώς το αντίθετο?
Ας σταθούμε λοιπόν πλάι στα παιδιά μας και ας βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το φαινόμενο…
Αν φωνάξουμε εμείς STOP ΣΤΟ BULLING τότε και εκείνα θα γίνουν η ηχώ μας και το μήνυμα θα περάσει παντού…..
Διαδώστε το!
