Ένα κείμενο βγαλμένο μέσα από τη καρδιά μιας μανούλας
.Μια μανούλα που τις αξίζουν πολλά μπράβο.Που είναι μανούλα και μπαμπάς μαζί!!!Τζενή μου σε αγαπάμε πολύ!!!!
»Στάσου μια στιγμή ακίνητος βρε παιδάκι μου…μοτέρ καταπιες?»Μια έκφραση που σου έχω πει ένα εκατομμύριο φόρες…
»Μα δεν κουράστηκες?Ζαλίστηκα πια να σε βλέπω να χοροπηδάς…Έλεος σταμάτα πια…’Άλλη μια….
»Ρε Μάριε ήμαρτον πια.Δεν μπορείς να σταματήσεις?Κοιμησου επιτελούς μην κουνιέσαι..Μα τρέλανες»Κι άλλη μια…..
Κι άλλες… εκατοντάδες άλλες φράσεις θυμάμαι τώρα που το σκέφτομαι και όλες κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα…Το παιδί μου δεν καταλαβαίνει…Είναι ξεροκέφαλος…Πότε δεν με ακούει…Πότε δεν σταματάει…
Κάτι κάνω λάθος….
Όντως….Κάτι έκανα λάθος αγόρι μου…
Έβγαζα λάθος συμπεράσματα…
Τώρα που ξέρω σου ζητώ συγνώμη για όλες τις φορές που σου φώναξα,που σε μάλωσα,που σε έβαλα τιμωρία γιατί πίστευα ότι απλά δεν θες να με ακούσεις…
Μάλλον εγώ δεν σε άκουγα…
Δεν αφουγκραζομουν την ανησυχητική συμπεριφορά σου….
Μέχρι που μια μέρα διάβασα για ένα συνδρομο…ΔΕΠΥ(Διαταραχή Ελλειμματικης Προσοχής και Υπερκινητικοτητα)
Χτύπησαν μέσα μου τα καμπανάκια του κίνδυνου….Το παιδί μου εχει ΔΕΠΥ σκέφτηκα…
Ήσουν μόνο 3 χρονών τότε και δεν μπορούσε να διαγνωστεί…Όλοι μου έλεγαν »έλα τώρα μην είσαι υπερβολική .απλά είναι ένα ζωηρό παιδί»…
Εγώ ήξερα…Και η θειουλα σου ήξερε….Της το είχα πει..Η μονή που συμφωνούσε μαζί μου…»θα το δούμε στην πορεία μην στεναχωριέσαι»μου έλεγε…
Και φτάσαμε στο σήμερα….
Τώρα που ξεκινήσαμε το σχολείο μαζί με τις βεβαιώσεις υγείας των γιατρών που χρειαστήκαμε για την πρώτη τάξη πήραμε και μια άλλη βεβαίωση…Από την γιατρό της ψυχουλας μας όπως την αποκαλείς…Από την παιδοψυχιατρο…Πήραμε την βεβαίωση ότι έχεις ΔΕΠΥ…
Είναι πολλά τα άτομα που μου είπαν ότι είναι της μόδας τώρα να γίνετε διάγνωση υπερκινητικοτητας από τους γιατρούς…Υπερβολές το χαρακτήρισαν…
Δεν ξέρουν όμως…
Δεν ξέρουν πως όταν θέλω να σου πω κάτι πρεπει να στο πω οχι μια αλλά 20 φορές για να μπορέσεις να συγκεντρωθεις και να το καταλάβεις…
Πως όταν οι άλλες μαμάδες καμαρώνουν τα παιδιά τους στο ποδόσφαιρο να κυνηγάνε την μπάλα και να βάζουν γκολ,εγώ σε παρατηρώ να χαζεύεις τον ουρανο.να κυνηγάς πεταλούδες και να κανεις 100 άλλα πράγματα που σου αποσπούν την προσοχή όλη την ώρα….
Πως όταν περπατάμε στον δρόμο πρεπει να σου κρατάω σφιχτά το χεράκι και να μην σε αφήνω ούτε μια στιγμή από τα μάτια μου γιατί μπορεί να δεις κάτι και να αρχίσεις να τρέχεις στον δρόμο χωρίς να σκεφτείς τους κίνδυνους….
Πως όταν όλα τα παιδιά κάθονται στα θρανία τους στην τάξη εσύ σηκώνεσαι και κανείς βόλτες γιατί το κορμάκι σου δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την περίσσια ενεργεία του…
Δεν ξέρουν πως δεν μπορούμε να πάμε μαζί στο super market η σε κάποιο πολυκαταστημα γιατί βλέποντας πολλές εικονες λαμβάνεις τόσα ερεθίσματα που σε συγχύζουν και κάθεσαι κάτω και κλαις…..
Πως oταν τα άλλα παιδιά σε φωνάζουν χαζό γιατί χάζευες την ώρα του αγώνα και »φάγατε γκολ» πρεπει να σε παρηγορώ και να σου εξηγώ για πολλοστη φορά ότι δεν είσαι χαζός το αντίθετο μάλιστα…Είσαι πάρα πολύ έξυπνος γιαυτο και δεν μπορείς να συγκεντρωθεις…Ότι το μυαλουδακι σου σκέφτεται πολλά πράγματα μαζί….
Oταν σε βλέπουν οι άλλες μαμάδες να τρέχεις ανεξελενγκτος σε κάποιο πάρτι η στην παιδική χαρά σκέφτονται απλά ότι είσαι κακομαθημενος….Εγώ ξέρω όμως…
Ξέρω πως εκείνη την ώρα δεν αντέχεις τις φωνές και τον θόρυβο…Πως μέσα στο μυαλουδακι σου επικρατεί το χάος και ξεσπάς έτσι…
Όπως όταν κάνω το λάθος και σου φωνάζω εγώ…Με κοιτάς στα μάτια και αρχίζεις να τρέχεις γύρω γύρω να γελάς και να μην μου δίνεις σημασία….Όχι γιατί με γράφεις αλλά γιατί οι φωνές σε πανικοβάλλουν και δεν ξέρεις τι να κάνεις….
Αγάπη μου τα ξέρω όλα αυτά….Τα ξέρω και προσπαθώ να σε βοηθήσω όπως μπορώ….Αλλά είμαι ανθρωπος και κανω και εγώ λάθη….
Μην ξεχνάς αγόρι μου ότι σε μεγαλώνω μονή μου μιας και ο μπαμπάς σου αποφάσισε να απέχει από την ζωή σου….
Καποιες φόρες κουράζομαι πολύ….Κάποιες στιγμές θα ήθελα απλά να κοιμηθούμε όλη νύχτα και να μην ξυπνάς κάθε μια ώρα επειδή έχεις πολύ ενεργεία…
Θα ήθελα να μπορώ να πιω έναν καφέ χωρίς να χρειαστεί να σε κυνηγάω η να σου εξηγώ το ίδιο πράγμα 1000 φορες…
Δεν σε κατηγορώ ματάκια μου….Ούτε βάζω τα θέλω μου πάνω απο τις αναγκες σου….
Άπλα υπάρχουν στιγμές που χάνω την υπομονή μου…Όχι γιατί δεν σε αντέχω άλλα μάλλον επειδή δεν είμαι τόσο δυνατή όσο εσύ ψυχούλα μου…
Σου ζήτω συγνώμη αγοράκι μου….Προσπαθώ πολύ….Πάρα πολύ….Και θα προσπαθώ πάντα για το καλύτερο…
Όχι δεν είναι κάποια ανίατη ασθένεια το ΔΕΠΥ….Αλλα δεν παύει να είναι ένα συνδρομο που ταλαιπωρεί την ψυχούλα σου αρκετά….
Και αυτο πρεπει να ο καταλαβουν οι γυρω μας πριν στραβομουτσουνιασουν με την συμπεριφορά σου….
Γιατί η υπερευαισθησια σου μεταφράζετε από πολλούς σε κακή ανατροφή….
ΟΧΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ….ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΧΕΙ ΑΠΛΑ ΔΕΠΥ………..
Με αγαπη η μανουλα…………………..
Τζένη Γεωργίου
