Είναι ο γιος μου…

Τον κοιτάζω έτσι όπως κοιμάται, μετά από μια μέρα γεμάτη παιχνίδι, κούραση, αγκαλιές, τσιριδούλες γλυκές, φιλιά και σκέφτομαι με πόση ευλογία έχει λούσει Ο Θεός την οικογένεια μας.. Αχ.. αυτά τα ματάκια, αυτή μυτούλα, τα χεράκια, τα ποδαράκια..Όλα πάνω του, είναι τόσο μοναδικά και τέλεια…

Είναι το παιδί μου..
Είναι το δημιούργημά μας..
Η συνέχεια μας..
Είναι ο γιός μου..

Είναι εκείνος, που μου έμαθε να έχω υπομονή και επιμονή, να μην το βάζω ποτέ κάτω και να αποδέχομαι καθημερινά απίστευτες προκλήσεις..
Είναι εκείνος, που με ένα βλέμμα του λιώνω και ξεχνάω και το όνομα μου..
Είναι εκείνος, που μόνο με ένα τόσο δα μικρό κατόρθωμά του, μπορεί να με κάνει να χοροπηδάω σαν τρελή και παλαβή μέσα στο σπίτι…
Είναι εκείνος, που μπορεί να είναι στη γη τόσο λίγο, μα μοιάζει λες και η ζωή μου ήταν φτιαγμένη από πάντα για αυτόν..
Είναι εκείνος, που οι λεξούλες του είναι ίδιες αλλά δεν έχουν και καμία σχέση με τις ίδιες λέξεις του κόσμου όλου..

Είναι εκείνος, που όταν με φιλάει, μουδιάζει και η ψυχή μου..
Είναι εκείνος, που από αδύναμη με έκανε δυνατή…
Είναι εκείνος, που
Είναι εκείνος, που μπορεί να με κάνει χαρούμενη στο λεπτό…
Είναι εκείνος, που ξέρει πώς να με χειραγωγεί, χωρίς αυτό να με πειράζει…
Είναι εκείνος, που μου χαρίζει την αγάπη του τόσο απλόχερα…
Είναι εκείνος, που έκανε τις λέξεις να μοιάζουν τόσο μικρές..
Είναι εκείνος, που έκανε τον άντρα μου μπαμπά..
Είναι εκείνος, που με έκανε ΜΑΜΑ!