Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που τις τελευταίες δεκαετίες προσβάλλει όλο και περισσότερους ανθρώπους. Δυστυχώς ο καρκίνος δεν κοιτάει ηλικίες, καθώς πολλά είναι τα παιδιά και τα μωρά που παλεύουν με την αρρώστια, αλλά κερδίζοντας τη μάχη, ενώ άλλα όχι.
Και πάντα δίπλα σε αυτά τα παιδιά στέκονται βράχος οι γονείς. Ήρωες δίπλα στα παιδιά τους να τα βοηθούν, να τα εμψυχώνουν και να ελπίζουν μαζί τους για την μεγαλύτερη μάχη που έχουν δώσει αμφότεροι.
Είναι μία κατάσταση που δεν εύχεσαι για κανέναν, και που στο άκουσμα και μόνο πως ένα παιδί έχει καρκίνο σου κόβονται τα πόδια, τόσο για τα ίδια, όσο και γιατί μπαίνεις ασυναίσθητα στη θέση εκείνων των μανάδων που παλεύουν να σώσουν τα παιδιά τους από τον καρκίνο.
Η Μαμά Κυριακή Β. με ένα κείμενο το οποίο δημοσίευσε στο amea-care.gr επιχείρησε να δώσει στήριξη και κουράγιο σε αυτές τις μαμάδες που δίνουν τη δική τους μάχη καθημερινά, έτσι ώστε τα παιδιά τους να γίνουν καλά και να λάμψει το χαμόγελο και πάλι σε όλη την οικογένεια.
Ένα πολύ συγκινητικό κείμενο για εκείνες τις μητέρες που όλη τους η ζωή είναι στην αίθουσα του Ογκολογικού σε κάποιο νοσοκομείο. Διαβάστε παρακάτω:
«Να κρατήσεις το παιδί σου ζωντανό, απέναντι σε ένα τέρας ύπουλο, σκληρό που κατατρώει το μέσα του κι εσύ είσαι άοπλη, αδύναμη, απελπισμένη και απροετοίμαστη…
Στη φαρέτρα σου, μάνα, υπάρχει μόνο η δύναμη της αγάπης σου για το σπλάχνο σου και ρίχνεσαι σε έναν αγώνα άνισο και άδικο και επίπονο!!!
Έγινες νοσηλεύτρια, αλλάζεις γάζες στο hickman καθημερινά , όταν χρειαστεί τραβάς μονή σου το αίμα από το σωληνάκι, έμαθες να αποστειρώνεις τα πάντα , σταματάς και να ανασαίνεις κοντά του για να μην πάρει μικρόβιο…
Έμαθες και να βάζεις ηπαρίνη, για να μη βουλώσει.
Έγινες ψυχολόγος, για το παιδί σου, για τον εαυτό σου για την υπόλοιπη οικογένεια σου. Ξημεροβραδιάζεσαι για μήνες πάνω σε μια πολυθρόνα με έναν υπολογιστή για να βρεις κάπου την ελπίδα, έστω και στην άλλη άκρη του κόσμου.
Έμαθες τα πρωτόκολλα, τι λέει το Αγγλικό, τι το Αμερικανικό… έμαθες τα φάρμακα, τις δόσεις.
Έμαθες να επικοινωνείς με γιατρούς σε όλο τον κόσμο.
Παρακολουθείς τα φάρμακα που ρέουν στις καταπονημένες φλέβες του, στα αδύναμα κιτρινωπά χεράκια του… Γιατί ξέρεις ότι λίγες σταγόνες λάθος, θα σκοτώσουν το παιδί σου. Άγρυπνη διπλά στο κρεβάτι του πόνου του παιδιού σου.
Έγινες κλόουν και χαμογελάς όλη μέρα και μόλις το παίρνει ο ύπνος βγαίνεις στο διάδρομο ή πας στο εκκλησάκι του νοσοκομείου και γίνεσαι ένα με το πάτωμα. Και πνίγεις μέσα σου εκείνη τη κραυγή που θες να αφήσεις να βγει και να σκίσει τον ουρανό για να εκτονώσεις τον πόνο που ξεσκίζει την καρδιά σου.
Έγινες και ζωγράφος και τραγουδίστρια και ηθοποιός. Δίνεις παραστάσεις και ο μονάκριβος σου θεατής σε χειροκροτεί και σε αγκαλιάζει με όση δύναμη του έχει απομείνει.
Σοκαρίστηκες όταν έχασε τα μαλλιά του, όταν έχασε όλα εκείνα τα κιλά και το χρώμα του. Άλλαξε τόσο πολύ που δυσκολευόσουν να το αναγνωρίσεις… Και θυμώνεις, θυμώνεις πολύ, που μήνες στο νοσοκομείο οι περισσότεροι σας ξέχασαν, λες και δεν υπάρχετε.
Και πονάς που ελάχιστοι θυμούνται να σηκώσουν το τηλέφωνο τους να καλέσουν. Και αγαλλιάζει η καρδιά σου με τη λάμψη στα μάτια του κάθε φορά που ένας αληθινός φίλος του τηλεφωνεί και μιλάνε. Βλέπεις, εκείνο το τηλεφώνημα του δίνει δύναμη, του θυμίζει ότι εκεί έξω η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να παλέψει, να αντέξει, να τα δώσει όλα για να ζήσει. Και το κάνει!!! Παλεύει σαν λιοντάρι.
Κι εσύ μάνα ογκολογικού, που όλοι σε φωνάζουν απλά “μαμά” κι έχεις ξεχάσει και το όνομα σου ντρέπεσαι που είσαι τόσο μικρή, λίγη και δειλή μπροστά στο μεγαλείο και τη δύναμη της ψυχής του παιδιού σου. Αφιερωμένο στις μαμάδες ογκολογικού.
Όσες πέρασαν από εκεί όλα αυτά τα χρόνια, κι αυτές που σήμερα είναι μέσα με τα παιδιά τους. Ποτέ δεν ξεχνώ, ποτέ!!! Οι προσευχές μου είναι μαζί σου μαμά του ογκολογικού. Με σένα και το παιδί σου.
Μαμά Κυριακή Β.»
Φωτογραφία εξωφύλλου από: ThinkAdvisor
