<<Μαμά,δεν θα κάνω αυτό που θες εσύ.Εγώ είμαι έξυπνη και ξέρω τι θέλω.>>
Μια φράση που πραγματικά με καθήλωσε.Έμεινα αποσβολωμένη να σε κοιτάω μην ξέροντας τι να πω.Τι έγινε το μικρό παιδάκι μου που κρεμόταν από τα χείλη μου και αποδεχόταν όλες τις αποφάσεις μου χωρίς δεύτερη κουβέντα?Που πήγε το μικρό μου κορίτσι που κάθε φορά που έπρεπε να διαλέξει ή να αποφασίσει για κάτι ”φόρτωνε” σε εμένα αυτή την ευθύνη?
Σε ένα δευτερόλεπτο πέρασαν από μπροστά μου όλα τα χρόνια,από την γέννηση σου εως σήμερα.Πάνες,μπιμπερό,αμέτρητα ξενύχτια,κλάματα,γέλια,η πρώτη μέρα στο σχολείο.Πόσα όνειρα,πόσα σχέδια αλήθεια έπλασα μέσα στο μυαλό μου για εσένα.Κάθε φορά που διάβαζα ένα τυχαίο άρθρο για κάποιον σπουδαίο γιατρό ή επιστήμονα ή στο τέλος μιας ταινίας η μορφή σου αποκτούσε έναν ρόλο και τα σενάρια ξεκινούσαν το ουτοπικό ταξίδι τους μέσα στο μυαλό μου.
Πότε ήσουν σπουδαία επιστήμονας που ανακάλυψε το φάρμακο για την αιωνιότητα,πότε μεγάλη και τρανή αθλήτρια που την ζητωκραυγάζουν τα πλήθη…Και έτσι παρασυρμένη από την φαντασία και τις προσδοκίες μου,κάθε φορά που ξεκινούσες μια νέα δραστηριότητα,φανταζόμουν την αρχή μιας τεράστιας καριέρας.
Ξέχασα τι σκεφτόμουν και τι ευχόμουν για εσένα όταν έμαθα για την ύπαρξη σου…Να γίνεις ένας αυτόνομος άνθρωπος.Να έχεις δύναμη για να υποστηρίζεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι.Να μην βάλεις ποτέ χαλινάρια στα θέλω σου.Το ανάστημα σου να είναι ανάλογο των επιθυμιών και του πείσματος σου.
Εγώ που πάντα σε δίδασκα ότι η ευτυχία είναι μέσα μας.Δεν βρίσκεται στα πλούτη,στην άνετη ζωή.Αλλά εκεί,σε μια γωνιά της παιδικής χαράς που τα γέλια σου ξεχύνονται καθώς κυλιέσαι στο γρασίδι.Σε μια μεγάλη αγκαλιά,που διώχνει μακριά όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες σου.Στην ικανοποίηση και την χαρά που αντικρίζω στα μάτια σου κάθε φορά που καταφέρνεις κάτι μόνη σου χωρίς την βοήθεια μου.
Πώς ξεγελάστηκα έτσι?Πως πίστεψα αλήθεια ότι θα έμενες για πάντα το μικρό παιδάκι,το απόλυτα εξαρτημένο από εμένα?Μπήκα και εγώ στο τριπάκι που κάποια στιγμή όλοι οι γονείς υποκύπτουν.Επένδυσα τα δικά μου όνειρα στην δική σου ύπαρξη.
Και εσύ με μια τόσο δα μικρή προτασούλα με επανέφερες στην πραγματικότητα και μου θύμησες τον πιο σπουδαίο σκοπό ενός γονιού.Να σε βοηθήσω να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις όταν φυσήξει ο δικός σου άνεμος και όχι να σου δανείσω τον δικό μου.Και κάθε φορά που θα συναντάς καταιγίδες και αστραπές,να ξέρεις πως μπορείς να επιστρέφεις στην φωλιά σου μέχρι να περάσει η μπόρα.
<<Μαμά,δεν θα κάνω αυτό που θες εσύ.Εγώ είμαι έξυπνη και ξέρω τι θέλω.>>
Μόλις έγινες ότι ονειρευόμουν παιδί μου.
