Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους και να μείνουν στο σπίτι, για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Παλιότερα η κοινωνία θεωρούσε αυτές τις γυναίκες υποδείγματα. Πλέον όμως, φαίνεται πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν, ότι αυτές οι γυναίκες, απλά λένε δικαιολογίες για να μη δουλέψουν.
Οι μητέρες αυτές όμως, αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τα όνειρά τους, έτσι ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Χωρίς νταντάδες. Να νιώθουν τα παιδιά ότι η μητέρα τους θα είναι εκεί γι’ αυτά. Φυσικά οι μαμάδες και οι μπαμπάδες που δεν έχουν την δυνατότητα να αφήσουν τις δουλειές τους, δεν αγαπούν λιγότερο τα παιδιά τους, ούτε είναι λιγότερο καλοί γονείς.
Όμως, όσο δύσκολο είναι για έναν γονιό να στερείται καθημερινά τα παιδιά του, άλλο τόσο δύσκολο είναι και για μια μητέρα πλήρους απασχόλησης, να μένει συνεχώς κλεισμένη στο σπίτι. Χωρίς έναν ενήλικο να πει μια κουβέντα. Βρόμικη, παραμελημένη, μόνη.
Η Bridgette Anne είναι μη μητέρα πλήρους απασχόλησης. Αποφάσισε λοιπόν να μοιραστεί την εμπειρία της αυτή, μέσα από το προσωπικό της προφίλ στο Facebook. Μοιράστηκε μαζί μας ένα κείμενο, που γρήγορα έγινε viral. Ένα κείμενο, που μιλάει στις καρδιές όλων μας. Διαβάστε παρακάτω:
Όλοι πιστεύουν ότι η παραμονή στο σπίτι, για μια μαμά πλήρους απασχόλησης είναι εύκολη υπόθεση. Ότι είμαστε τυχερές που δεν μπορούμε να εργαστούμε. Ότι είμαστε τεμπέλες. Ότι δεν κάνουμε κάτι δύσκολο, οπότε δεν έχουμε και κάτι για να παραπονεθούμε.
H εμπειρία είναι μοναχική και απερίγραπτη.
Η αλήθεια είναι όμως, ότι αυτή η εμπειρία είναι μοναχική και απερίγραπτη. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνη σου. Δεν μπορείς να κάνεις ένα μπάνιο, να απολαύσεις ένα φλιτζάνι καφέ, να διαβάσεις, ούτε να καθαρίσεις τα κακά από το παντελόνι σου για 3η συνεχόμενη φορά μέσα στη μέρα, χωρίς κάποιος να ουρλιάζει ή να κλαίει.
Δεν έχεις διάλειμμα, πάρα μόνο όταν κοιμούνται. Ακόμη και στα διαλείμματα σου όμως, θα πρέπει να καθαρίσεις το σπίτι. Παλεύεις να βρεις τρόπους να διασκεδάσεις κάποιον, κυριολεκτικά 12 ώρες την ημέρα. Φοράς τα ίδια ρούχα για μέρες, ακόμη κι αν μυρίζουν ίδρωτα και δάκρυα, αφού δεν θες να καταστρέψεις κι άλλα ρούχα από την ντουλάπα σου.
Ξεχνάς τι σημαίνει να ζεις για τον εαυτό σου, αφού όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά σου. Κοιτάς τις εργαζόμενες γυναίκες και ζηλεύεις, αφού θες κι εσύ να έχεις μια δικαιολογία για να συνομιλήσεις επιτελούς και με κάποιον ενήλικο, χωρίς να σε διακόπτουν.
Κλειδώνεσαι στο μπάνιο και κλαις, χώνοντας το κεφάλι σου σε μια πετσέτα, για να καταφέρεις να αναπνεύσεις. Την ίδια στιγμή, το παιδί είναι έξω από το μπάνιο και χτυπάει την πόρτα για να μπει. Θυμηθείτε ότι δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι το δικαίωμα να κλάψουμε και να πέσουμε σε κατάθλιψη με την ησυχία μας.
Κι ακόμη και όταν καταρρέουμε ψυχολογικά, υπάρχουν ακόμη αυτοί που μας αμφισβητούν λέγοντας ” Γιατί κλαις; Αφού όλη μέρα στο σπίτι κάθεσαι!” . Ήμουν κι εγώ από τους ανθρώπους που έκρινα, τις γυναίκες που κάθονταν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Τώρα όμως, καταλαβαίνω απόλυτα.
Οι άνθρωποι που είχαν πει ότι θα είναι στο πλάι σου για να σε στηρίξουν έχουν χαθεί κι εσύ έχεις μείνει με ένα φοβερό συναίσθημα αποτυχίας! Το σπίτι μου δεν είναι καθαρό. Εγώ δεν είμαι καθαρή και τα πιάτα δεν μπορούν να πλυθούν από μονά τους. Σήμερα έκλαψα ήδη μια φορά και ούρλιαξα και το παιδί μου ήταν εκεί για να το δει.
Αλλά είμαι μόνη…και θα παραμείνω μόνη…Να μαθαίνετε νέα από τους φίλους που μένουν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μπορεί να μην είναι εντάξει…