Aνδρέας Γεωργίου: Ο θάνατος της μητέρας του σε ηλικία 10 ετών και ο άνθρωπος που τον βοήθησε

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με τραβούσε το γύρισμα, οι κάμερες, τα φώτα, όλη η διαδικασία. Θέλω να σου πω εδώ ότι οι γονείς μου ήθελαν να απαθανατίζουν όσες περισσότερες οικογενειακές μας στιγμές γινόταν. Αντί για άλμπουμ με φωτογραφίες, εμείς είχαμε πάντα κάμερα και βιντεοκασέτες.

 

Ίσως αυτό με έκανε να ερωτευτώ την κάμερα. Θυμάμαι στο σπίτι μας στο Λονδίνο είχαμε μια τεράστια βιντεοκάμερα και την έκρυβαν για να μη τη σπάσω επειδή ήμουν μικρός – αλλά εγώ πάντα την έβρισκα!», λέει ο Ανδρέας Γεωργίου στο People σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα της νέας του σειράς Κόκκινο Νυφικό που κάνει πρεμιέρα την επόμενη εβδομάδα στον Alpha.

Τι έκαναν οι γονείς σου στο Λονδίνο;
Η μαμά μου είχε σπουδάσει Βusiness Administration αλλά εκείνη την εποχή δεν δούλευε, είχε αφιερωθεί σε εμάς. Ο πατέρας μου ήταν μάστορας –έκανε οποιαδήποτε χειρωνακτική δουλειά–, αλλά στην ουσία ήταν ψαράς, αυτή ήταν η μεγάλη του λατρεία, αυτό έκανε στην Κύπρο και μέχρι να φύγει από τη ζωή ήταν και πρόεδρος του Συνδέσμου Ψαράδων. Επίσης, έφτιαχνε καράβια. Το πρώτο καράβι που φτιάχτηκε στην Κύπρο, 100 μέτρα σκάφος, είναι από τα χέρια του πατέρα μου. Ήταν αυτοδίδακτος, δεν το είχε σπουδάσει. Ήταν πανέξυπνος ο πατέρας μου, ό,τι έκανε το έκανε με μεράκι. Αυτό είναι κάτι που έχω πάρει από εκείνον.

Πότε γυρίσατε στην Κύπρο;
Γυρίσαμε το 1986. Θυμάμαι μιλούσα μόνο αγγλικά και η μόνη ελληνική λέξη που ήξερα ήταν «γιαγιά».

Το να χάνει ένα παιδί τη μαμά του σε ηλικία 10 ετών, όπως συνέβη σε σένα, αποτελεί σοκ. Πόσο εύκολο ήταν να το διαχειριστείς;

Δείτε περισσότερα στο apithano.gr

Close