Σημασία δεν έχει ο τρόπος που γεννάς, αλλά ότι χαρίζεις ζωή!

"Εγώ καισαρική; Ποτέ!" - Σημασία δεν έχει πως θα γεννήσεις, αλλά ότι χαρίζεις ζωή!

1 Φεβρουαρίου 2020 | 07:15

Πολλές είναι οι μητέρες που αναγκάστηκαν να γεννήσουν με καισαρική. Πολλές είναι επίσης και οι γυναίκες που δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο που μια άλλη γυναίκα επιλεγεί ή αναγκάζεται να κάνει καισαρική. Θεωρούν ότι ο φυσιολογικός τοκετός είναι ο μόνος τρόπος να βιώσεις το υπέροχο συναίσθημα της μητρότητας.

Σίγουρα ο φυσιολογικός τοκετός είναι ο ιδανικός τρόπος. Οι γυναίκες που γέννησαν με καισαρική μπορεί να απέφυγαν τους πόνους του τοκετού αλλά βίωσαν τους πόνους και το άσχημο συναίσθημα μιας χειρουργικής επέμβασης. Παρακάτω η παιδίατρος Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου μέσα από ένα υπέροχο κείμενό της, μας εξηγεί πόσο αρνητική ήταν στην ιδέα να γεννήσει με καισαρική και πως η ζωή τα έφερε έτσι και αναγκάστηκε να το κάνει.

Τελικά τι είναι πιο σημαντικό; Ο τρόπος που γεννάς ή η σημαντικότητα του να φέρνεις στη ζωή το μwρο σου; Είσαι λιγότερο μητέρα αν γεννήσεις με καισαρική και…περισσότερο αν επιλέξεις τον φυσιολογικό τοκετό; Διαβάστε παρακάτω ένα κείμενο που αξίζει να διαβάσει κάθε μανούλα:

Εννοείται ότι ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά. Και ήμουν και απόλυτη: εγώ καισαρική; Ποτέ!

Κάποτε δεν θεωρούσα «αυθεντικές» τις μητέρες της καισαρικής. “Μα, ήταν πράγματι αναγκαίο;” ήταν το μόνο που τις ρωτούσα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το πώς βίωσαν οι ίδιες τον τοκετό τους. Χωρίς συμπόνια για την τομή που έφεραν στην κοιλιά, ούτε στοργή για το νεογέννητο που κρατούσαν στην αγκαλιά τους. Λες και δεν χάρισαν και αυτές ζωή και φως στο μοναδικό δημιούργημά τους, σαν τις γνήσιες, «φυσιολογικές» μητέρες.

Και ήρθε το πέρασμα του χρόνου.. Η γνωριμία, ο έρwτας, η δημιουργία μιας νέας ζωής. Έπειτα από εννέα μήνες, έφθασε η ώρα που κι εγώ με τη σειρά μου, περίμενα να βιώσω στη γέννα τον παλμό της φύσης, τον φυσιολογικό τοκετό. Αλλά υπολόγισα λάθος. Σαν το σύμπαν να συνωμότησε με τη μοίρα, για να μου διδάξει την καισαρική, έναν τοκετό που χαράζει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή. Η δική μου άνοιξη έφθασε κρατώντας το πιο λαμπερό της λουλούδι, με άρωμα μεθυστικό, το παιδί μου. Με τις πρώτες του ανάσες, δυο χέρια τρυφερά, χώρισαν τον πλακούντα από το κορμί μου. Κι εγώ απλά βρέθηκα μεθυσμένη στην ύπαρξη της νέας ζωής, ανοιχτή, ευάλωτη, εκτεθειμένη. Εθiσμένη στην Αγάπη.

Δεν ήξερα τότε ότι και μετά την καισαρική, το σώμα μπορεί να ξυπνήσει και να ξαναγαπηθεί. Ότι μπορεί να δωρίσει γάλα για να ξαναγαπήσει ακόμη πιο δυνατά, την ύπαρξη που προστάτευε σαν φυλαχτό για εννέα ολόκληρους μήνες.

Πλέον, υποκλίνομαι βαθιά στο δικαίωμα της κάθε γυναίκας να ακούσει και κυρίως να νιώσει, ότι η γέννηση του παιδιού της αποτελεί κάτι ‘βαθιά ιερό’. Υποκλίνομαι βαθιά μπροστά στον κάθε τοκετό: κολπiκό ή με καισαρική, με πόνο ή με αναισθησία, με δάκρυα φόβου ή αγαλλίασης, χέρι με χέρι με την Αγάπη. Υπάρχει ανυπέρβλητη ομορφιά και φως τη στιγμή της κάθε γέννησης, όπου η μέλλουσα μητέρα προσφέρει απλόχερα το Είναι της.

Λύσε τα δεσμά με τον φυσιολογικό τοκετό και αγάπησε κάθε τομή, κάθε ράμμα, κάθε παιδί της καισαρικής. Αγκάλιασε σήμερα το όμορφο που θα έρθει αύριο, στέλνοντας φως στην κοιλιά σου, ευχαριστώντας το σώμα σου, τα σπλάχνα σου, για τον πόνο. Νιώσε το δέρμα σου που ανθίζει. Μυρίζεις γάλα, άρωμα μητέρας. Και η γλυκιά πληγή στα μύχια της μήτρας σου ψιθυρίζει πως όλα έγιναν όπως ήταν γραφτό να συμβούν.