Κάθε πρωί ξυπνάω και βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη.. Θεέ μου, πως έχω γίνει έτσι… Όσο και αν προσπαθώ να με πείσω πως είμαι όμορφη λέγοντάς το 10 φορές στον εαυτό μου, δεν νομίζω πως τα καταφέρνω. Βουρτσίζω δόντια, πλένω το πρόσωπό μου και αποφεύγω να με ξαναδώ.
Βγαίνοντας από το μπάνιο, το μικρό μου αστεράκι έχει ήδη ανοίξει τα μάτια του και με φωνάζει για αγκαλιά και νάνι( νάνι= θηλασμός).
Καθώς πίνει το γάλα του, τα χεράκια του χαϊδεύουν το πρόσωπο και τα μαλλιά μου. Μου χαμογελάει, με αγκαλιάζει με κάνει να νιώθω μοναδική…
Η μέρα μας ξεκινάει…
Είμαι μια μαμά που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν δουλεύει. Ακόμη δεν έχω καταλήξει τι θα ήταν καλύτερο. Κάποιες φορές νιώθω πως χρειάζομαι και κάτι άλλο για να ασχολείται το μυαλό μου και άλλες νιώθω τυχερή που δεν χρειάζεται να αποχωρίζομαι τον γιο μου ούτε στιγμή.
Και ξεκινάω με το νοικοκυριό, μαζεύω όλα τα φασαριόζικα παιχνίδια που δεν μπορούσα να μαζέψω το προηγούμενο βράδυ αφού είχε κοιμηθεί ο μικρός και προσπαθώ να βάλω μια τάξη. Είμαι πλέον πεπεισμένη πως για να μπει τάξη σε ένα σπίτι θα πρέπει να μην μένουν παιδιά και άντρες μέσα σε αυτό!
Το παιχνίδι με τον μικρό είναι μικρές ενεσούλες αδρεναλίνης μέσα στις μέρες μου. Το σπίτι μου για άλλη μια φορά έχει παντού παιχνίδια και είμαι σίγουρη πως και 100 φορές να τα μαζέψω άλλες 100 θα σκορπιστούν. Για αυτό τα αφήνω. Ίσως δεν είμαι καλή νοικοκυρά. Το σπίτι μου είναι παραμελημένο και έχω να αλλάξω σεντόνια μια βδομάδα. Είμαι σπίτι όλη μέρα κάθε μέρα και το σπίτι μου δεν είναι όπως θα ήθελα. Και τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί θα έπρεπε να είμαι καλύτερη, θα ΄πρεπε να μην χαζεύω στο facebook και να ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα για να ασχολούμαι περισσότερο με αυτό.
Η γροθιά στο στομάχι έρχεται όταν πηγαίνω επίσκεψη σε άλλα σπίτι και έχουν δεν έχουν μικρά παιδιά είναι όλα στην εντέλεια και απορώ ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΌ ΤΑ ΚΑΤΑΦΈΡΝΕΙ?
Τελικά αφού έχω μαγειρέψει και έχω ταΐσει τον γιο μου, ανοίγω τηλεόραση για να χαζεύω, θηλάζω και τον κοιμίζω. ‘Ότι έκανα έκανα λέω, ησυχία να μην ξυπνήσει ο μικρός! Μαζεύω πάλι λίγα παιχνίδια, στοιβάζω τα άπλυτα πιάτα και χαλαρώνω αν και ξέρω πως δεν θα έπρεπε, αλλά δεν τη βγάζω. Πρέπει όπως λέει και ο άντρας μου να ισιώσω για μια ωρίτσα.
Το αστέρι μου ξυπνάει και έχει περισσότερη ενέργεια από ποτέ, θέλει να μετράμε 1,2,3 και να τρέχουμε από το σαλόνι στη κρεβατοκάμαρα. του χαλάς χατήρι; Με τίποτα. Γελάει, τσιρίζει με φιλάει και νιώθω ευτυχισμένη. Κάτι τελικά κάνω καλά.
Γυρίζει ο μπαμπάς μας από τη δουλειά κάνει ένα μπάνιο και στρώνω τραπέζι. Κάθε μέρα με το ίδιο άγχος. Καλό έγινε; Σου άρεσε; Θέλει και άλλο αλάτι; Εκείνος ο καημένος ποτέ κακιά κουβέντα δεν θα πει και ότι είναι θα το φάει, αλλά εγώ θυμώνω που μου κρύβει την αλήθεια! πως θα γίνω Μπαρμπαρίγου για;
Θα σηκωθούμε από το τραπέζι και παίξουμε όλοι μαζί. Αυτή είναι η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας! Τελικά είμαι πολύ τυχερή που μένω σπίτι και ζω τέτοιες στιγμές…Χωρίς πίεση και βιασύνη…
Το απόγευμα θα μας βρει συνήθως παίζοντας με τα αμαξάκια μας, λέγοντας τα χρώματα, τους αριθμούς και τους ήχους ζώων. Θα ξαπλώσει ο Κωνσταντίνος στον καναπέ και εγώ και ο μικρός θα προσπαθήσουμε να χωθούμε στην αγκαλιά του. Μετά από λίγο θα ετοιμάσουμε το μπανάκι του μικρού και το φαγητό του. Όταν είναι ο άντρας μου σπίτι, χωρίς να το έχω ζητήσει εγώ, όλες οι δουλειές γίνονται από κοινού. Ειδικά ότι έχει να κάνει με τον μικρό! Με βοηθάει απίστευτα και έτσι και εγώ παίρνω μια ανάσα…Εκείνος βέβαια δεν παίρνει καμία…
Και έτσι θα νυστάξουμε μια και βράδιασε και ο μικρούλης μας θα λέει νάνι νάνι μαμά… Θα τον πάρω στην αγκαλιά μου θα δώσουμε ένα μεγάλο φιλί στον μπαμπά και καθώς θα καθίσουμε στον καναπέ και θα τον θηλάζω θα μου χαϊδεύει τα μαλλιά και το πρόσωπο. Πόσο τυχερή είμαι τελικά;
Μπαίνω στο μπάνιο πλένω τα δόντια μου, βάζω την ενυδατική μου και κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Είμαι μια μαμά που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν εργάζεται και είμαι η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου. Μπορεί ακόμα να παλεύω με το τέρας των κιλών της εγκυμοσύνης, μπορεί να μην φοράω τα πιο στιλάτα ρούχα και να ζορίζομαι στο medium του μπουφάν μου, αλλά είμαι ευτυχισμένη γιατί έχω 2 άντρες που συνεχώς μου θυμίζουν πως είμαι πολύ καλή για εκείνους…Γιατί τελικά ναι ρε γαμώτο, κάτι κάνω καλά!
Μόλις τον βάλω στο κρεβατάκι του, θα βγω με τον άντρα μου στο μπαλκόνι και θα τα πούμε, θα γελάσουμε, θα γκρινιάξουμε και θα τον πείσω τελικά να μην δούμε το έργο με τον Σταλόνε αλλά με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ. Πάντα κερδίζω αλλά πάντα με παίρνει ο ύπνος και έτσι αλλάζει έργο και βλέπει αυτό που θέλει! Όλοι χαρούμενοι σωστά;
Αγαπώ την οικογένειά μου και λατρεύω να ζω για αυτούς και μέσα από αυτούς! Όσο και αν γκρινιάζω δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο που να θέλω να κάνω περισσότερο…
Το άρθρο πρωτοδημοσιέυτηκε στο προσωπικό μου site mikromama.wordpress.com
