Αγαπητή Μαμά,
Ήμουν 7 χρονών όταν ανακάλυψα ότι είσαι χοντρή, άσχημη και απαίσια. Μέχρι τότε πίστευα ότι είσαι πανέμορφη -με όλη τη σημασία της λέξης. Θυμάμαι να ξεφυλλίζω παλιά φωτογραφικά άλμπουμ και να χαζεύω φωτογραφίες με εσένα να στέκεσαι στο κατάστρωμα του πλοίου. Το λευκό σου στραπλες μαγιό έμοιαζε υπέροχο πάνω σου κι εσύ έλαμπες σαν μια σταρ του σινεμά. Όποτε έβρισκα ευκαιρία έβγαζα αυτό το υπέροχο μαγιό που είχες κρυμμένο στο τελευταίο συρτάρι και φανταζόμουν πως θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα το φορούσα εγώ όταν θα ήμουν σαν κι εσένα.
Όμως όλα αυτά άλλαξαν, όταν ένα βράδυ που ντυνόμασταν για να πάμε σε ένα πάρτι μου είπες: «Κοίταξε πώς είσαι, τόσο αδύνατη, τόσο όμορφη, τόσο αξιαγάπητη. Και κοίτα εμένα, χοντρή, άσχημη και απαίσια». Στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσες.
Δείτε ακόμα :Πώς είναι η ζωή με έναν 13χρονο; Μια μαμά εξομολογείται
«Δεν είσαι χοντρή» είπα με ειλικρίνεια και αθωότητα και εσύ μου απάντησες: «Ναι, είμαι, αγάπη μου. Ήμουν πάντα χοντρή, ακόμα κι όταν ήμουν παιδί».
Τις μέρες που ακολούθησαν, βίωσα κάποιες επώδυνες αποκαλύψεις που διαμόρφωσαν ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή μου. Έμαθα ότι:
1. Λογικά θα είσαι χοντρή αφού οι μαμάδες δε λένε ποτέ ψέματα….
2. Χοντρή σημαίνει άσχημη και απαίσια.
3. Όταν μεγαλώσω θα σου μοιάσω και επομένως θα είμαι κι εγώ χοντρή, άσχημη και απαίσια.
Χρόνια αργότερα, αναπολώντας αυτή μας τη συζήτηση και τις εκατοντάδες συζητήσεις που ακολούθησαν μετά, σε έβρισα μέσα μου, που ένιωθες τόσο άσχημη, ανασφαλής και ανάξια. Γιατί, σαν το πρώτο και πιο ισχυρό πρότυπο της ζωής μου, με έμαθες να πιστεύv το ίδιο για τον εαυτό μου.
Με κάθε γκριμάτσα που έκανες στο είδωλο σου στον καθρέπτη, με κάθε νέα θαυματουργή δίαιτα που θα άλλαζε τη ζωή σου και με κάθε μπουκιά γεμάτη ενοχές και σχόλια, «Δεν θα έπρεπε να το φάω αυτό», έμαθα πως οι γυναίκες πρέπει να είναι αδύνατες για να αξίζουν. Τα κορίτσια δεν πρέπει να τρώνε, γιατί η μεγαλύτερη συνεισφορά τους στον κόσμο, είναι η φυσική τους ομορφιά.
Δείτε ακόμα :Μη μου φωνάζεις μαμά…
Τώρα όμως που μεγάλωσα και έγινα κι εγώ μητέρα, ξέρω πως το να σε κατηγορώ για το μίσος που νιώθω για το σώμα μου, είναι άδικο και δε μου προσφέρει κάτι. Τώρα καταλαβαίνω ότι κι εσύ ήσουν το προϊόν μιας μεγάλης γενιάς γυναικών, που έμαθαν να μισούν τον εαυτό τους.
Δες το παράδειγμα που σου έδωσε η γιαγιά. Παρόλο που ήταν κομψή και υπερβολικά αδύνατη, έκανε δίαιτα κάθε ημέρα της ζωής της ,μέχρι που πέθανε στα 79 της χρόνια. Συνήθιζε να βάζει μεικ απ για να πάει μέχρι το γραμματοκιβώτιο, με το φόβο ότι κάποιος θα δει το αμακιγιάριστο πρόσωπό της.
Θυμάμαι τα λόγια συμπόνοιας της, όταν ανακοίνωσες πως ο Μπαμπάς σε άφησε για μια άλλη γυναίκα. Το πρώτο της σχόλιο ήταν: «Δεν καταλαβαίνω γιατί να σε αφήσει. Φροντίζεις τον εαυτό σου, φοράς κραγιόν. Έχεις κάποια παραπάνω κιλά, αλλά όχι τόσα πολλά».
Πριν φύγει ο μπαμπάς, δε φρόντισε να καταπραΰνει το βασανιστήριο που περνούσες με την εικόνα σου.
«Για το Θεό, Jan», τον άκουσα να λέει. «Δεν είναι τόσο δύσκολο πια. Αν θες να χάσεις βάρος, πρέπει να τρως λιγότερο».
Εκείνο το βράδυ στο δείπνο, σε είδα να κάνεις πράξη τη συμβουλή του μπαμπά. Το φαγητό όλων μας ήταν σερβιρισμένο σε ένα κανονικό πιάτο, εκτός από το δικό σου. Εσύ έβαλες μπροστά σου ένα μικροσκοπικό πιατάκι σαν να έτρωγες μια φέτα ψωμί με βούτυρο.
Δείτε ακόμα: 9+1 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ
Κοιτώντας την αξιολύπητα μικρή μερίδα σου, σιωπηλά δάκρυα νότισαν το πρόσωπό σου. Δεν είπα τίποτα. Ούτε όταν οι ώμοι σου άρχισαν να τρέμουν από το σιωπηλό αναφιλητό είπα κάτι. Όλοι φάγαμε το δείπνο μας σιωπηρά. Κανείς δε σε παρηγόρησε. Κανείς δεν σου είπε να σταματήσεις να γίνεσαι γελοία και να βάλεις μια σωστή μερίδα φαγητό και στον εαυτό σου. Κανείς δεν σου είπε ότι σε αγαπάει όπως είσαι, ότι αξίζεις ακριβώς όπως είσαι. Τα επιτεύγματά σου, η αξία σου σαν δασκάλα παιδιών με ειδικές ανάγκες και η αφοσίωσή σου στα τρία σου παιδιά, ωχριούσαν σε σύγκριση με τα παραπανίσια εκατοστά που δεν μπορούσες να αφαιρέσεις από τη μέση σου.
Μου ράγιζε την καρδιά να σε βλέπω έτσι. Με συγχωρείς που δε σε υπερασπίστηκα. Βλέπεις, είχα μάθει ότι ήταν δικό σου λάθος που ήσουν παχιά. Είχα ακούσει τον μπαμπά να λέει ότι το να χάσεις βάρος είναι μία «απλή διαδικασία» και εσύ παρόλα αυτά δεν μπορούσες να τα καταφέρεις. Το μάθημα που είχα πάρει: Δεν άξιζες το φαγητό και σίγουρα δεν άξιζες την όποια συμπόνοια.
Αλλά ήμουν λάθος, μαμά. Τώρα καταλαβαίνω πώς είναι να μεγαλώνεις σε μία κοινωνία που λέει στις γυναίκες ότι η ομορφιά τους μετράει περισσότερο από όλα και ταυτόχρονα καθορίζει ένα πρότυπο ομορφιάς που στην ουσία είναι ανέφικτο. Τώρα καταλαβαίνω πόσο επώδυνα ήταν αυτά τα μηνύματα. Γίναμε οι ίδιοι φρουροί της φυλακής μας και επιβάλαμε εμείς ποινές στον εαυτό μας, για την αποτυχία του να ανταποκριθεί στις προσταγές της κοινωνίας. Κανείς δεν είναι πιο σκληρός με εμάς, από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αλλά αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει, μαμά. Να σταματήσει μ’ εσένα, να σταματήσει μ’ εμένα. Να σταματήσει τώρα. Αξίζουμε περισσότερα. Περισσότερα από το να καταστρέφουμε την κάθε μας μέρα με άσχημες σκέψεις για το σώμα μας, ευχόμενες να ήμασταν αλλιώς. Κι αυτό δεν αφορά μόνο εμένα κι εσένα τώρα πια. Αφορά και τη Violet. Η εγγονή σου είναι μόνο τριών χρονών και δε θέλω το μίσος για το σώμα της να ριζώσει μέσα της, να πνίξει την ευτυχία της, την αυτοπεποίθησή της και τις δυνατότητές της. Δεν θέλω να πιστέψει πως η ομορφιά της είναι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της, που θα καθορίσει την αξία της στον κόσμο. Όταν η Violet θα μας κοιτάζει για να μάθει πως να είναι γυναίκα, πρέπει εμείς να είμαστε τα καλύτερα πρότυπα. Πρέπει να της δείξουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας, ότι οι γυναίκες αξίζουν όπως ακριβώς είναι. Αλλά για να μας πιστέψει εκείνη, πρέπει πρώτα να πιστέψουμε εμείς στον εαυτό μας.
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα χάνουμε από αρρώστιες ή ατυχήματα. Ο θάνατός τους είναι τραγικός και η ζωή τους τελειώνει πολύ νωρίς. Μερικές φορές σκέφτομαι, πόσα θα έδιναν αυτοί οι άνθρωποι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, για να κερδίσουν λίγο χρόνο ζωής παραπάνω, σ’ ένα υγιές σώμα. Ένα σώμα που θα τους επέτρεπε να ζήσουν λίγο περισσότερο. Το μέγεθος των μηρών και οι ρυτίδες του προσώπου, δε θα είχαν καμία σημασία. Σημασία θα είχε ότι θα ζούσαν και άρα θα ήταν τέλειοι.
Και το δικό σου σώμα είναι τέλειο, μαμά. Μπορείς να κατακτήσεις ένα ολόκληρο δωμάτιο με το χαμόγελό σου και να τους επηρεάσεις με το γέλιο σου. Το σώμα σου, σου δίνει τα χέρια για να τυλίξεις την εγγονή σου στην αγκαλιά σου, σφίγγοντάς την μέχρι να αρχίσει τα χαχανητά.
Κάθε λεπτό που περνάμε ανησυχώντας για τα φυσικά ελαττώματά μας, είναι ένα χαμένο λεπτό. Ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας που ποτέ δε θα έχουμε πάλι πίσω. Ας τιμήσουμε κι ας σεβαστούμε τα σώματά μας γι’ αυτά όλα αυτά που μπορούν να κάνουν, αντί να τα μισούμε για την εμφάνισή τους. Ας εστιάσουμε στο πώς να ζήσουμε μια υγιή και γεμάτη ζωή. Ας αφήσουμε τα κάποια παραπάνω κιλά να καθίσουν σε κάποια σημεία του σώματός μας κι ας θάψουμε το μίσος για το σώμα μας, στο παρελθόν.
Δείτε ακόμα ;«Δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Είσαι πολλά παραπάνω από ένα όμορφο πρόσωπο»: Το μήνυμα μιας μαμάς προς όλες μας
Όταν πρωτοκοίταξα εκείνη τη φωτογραφία με εσένα να λάμπεις μέσα στο λευκό σου μαγιό, πριν μερικά χρόνια, τα αθώα νεανικά μου μάτια είδαν την αλήθεια. Είδα άνευ όρων αγάπη, ομορφιά και σοφία. Είδα τη μαμά μου.
Με αγάπη
Kasey xx
Από τη συγγραφέα:Kasey Edwards
