ΣΟΥ ΤΟΝ ΧΑΡΙΖΩ…ΘΑ ΣΟΥ ΦΕΡΕΙ ΓΟΥΡΙ! Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ…

Γεια σας, είμαι η Ελένη και ήθελα να σας μιλήσω για το δικό μου ταξίδι εξωσωματικής. Ας ξεκινήσω με τα ευχάριστα. Στα 45 μου χρόνια απέκτησα μετά από πολλές εξωσωματικές τον γιό μου. Τώρα είναι 3 ετών και καθώς τον κοιτώ μετανιώνω που άργησα τόσα χρόνια να τον αποκτήσω αλλά και να αποφασίσω να κάνω παιδιά.

Άργησα να ξεκινήσω ήμουν ήδη 39 όταν αποφάσισα να κάνω παιδί παρόλο που με τον άντρα μου ήμασταν πολλά χρόνια μαζί. Δεν ξέρω γιατί το καθυστερούσα ίσως ο φόρτος εργασίας μου, ξέρετε στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι σκληρά και εγώ έτρεχα να προλάβω τα πάντα. Ο 2ος λόγος είναι ότι ζούμε σε νησί, μικρή κοινωνία ο ανταγωνισμός μεγάλος, πρέπει να τρέξεις για να είσαι 1ος στον τομέα σου..


Και αυτό έκανα για πολλά χρόνια.. Έτσι έφτασα στα 39 να σκεφτώ για παιδί. Μέχρι τα 41 προσπαθούσαμε φυσιολογικά αλλά ποτέ δεν είχαμε θετικό. Μια φίλη έμπιστη στο νησί μου είπε για ένα κέντρο εξωσωματικής στην Αθήνα.

Αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε αλλά και πάλι πολλά εμπόδια. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα υπογονιμότητας που μπορεί να έχεις αλλά και η μετακίνηση από ένα νησί στην πόλη, το ταξίδι, τα απαγορευτικά λόγω ανέμων, τι θα πεις στους συνεργάτες σου.. Πολλά ψέματα ειπώθηκαν μέχρι να έρθει ο γιός μας. Πολλές δικαιολογίες, πολλές αναπάντεχες αρρώστιες συγγενών, πολλές βαφτίσεις, πολλοί εργένηδες φίλοι ερωτεύτηκαν παράφορα και παντρεύτηκαν… δεν πειράζει.. χαλάλι του μπέμπη μας!


Και έτσι βρεθήκαμε στην Αθήνα. Κάναμε 4 ενέσιμες προσπάθειες στο γιατρό της φίλης μου όπου πήραμε το απόλυτο μηδέν. Είχα φτάσει ήδη τα 44. Άλλαξα κέντρο μετά από συνομιλία με μια άλλη φίλη. Τότε είχα ανακαλύψει και το ivfforums.gr. Είχα γραφτεί αλλά ποτέ δεν διάβασα ιστορίες μέσα. Μπήκα, είδα τις ενότητες και βγήκα. Δεν ήμουν χαρακτήρας να διαβάζω, δεν ήθελα να ξέρω, φοβόμουν.


Πήγα στον νέο γιατρό, κάναμε εξετάσεις όπου βρέθηκε πρόβλημα με τον θυροειδή. Ξεκίνησα θεραπεία και μετά από λίγο καιρό κάναμε νέα προσπάθεια όπου πάλι πήραμε το απόλυτο μηδέν. Ήδη 5 ενέσιμες προσπάθειες χωρίς έμβρυα στην κατάψυξη.. Έδινα στον εαυτό μου ακόμη μια ευκαιρία στον ίδιο γιατρό αλλά και στην οικογένειά μας.

Στην 6η προσπάθεια βρέθηκα στο σπίτι μιας φίλης στο νησί. Ήξερε τις προσπάθειές μου, μιλούσαμε πολύ. Αυτή, είχε τρέλα με τα ζώα. Είχε πολλά σκυλιά για κυνήγι που πήγαινε ο άντρας της, αλλά είχε και πολλά μέσα στο σπίτι και στην αυλή της. Εκείνη την περίοδο είχε γεννήσει το σκυλάκι της, είχε τα κουτάβια σπίτι. Ούτε καν ήξερα τι ράτσα είναι!
-Θες ένα; μου είπε.. στο χαρίζω να σου φέρει γούρι!
Σάστισα.. ποτέ δεν είχαμε ζώα στο σπίτι μας, παρόλο που τα αγαπώ πολύ, δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί να πάρουμε κατοικίδιο.


Απάντησα θετικά χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Γύρισα σπίτι με ένα μωράκι στην αγκαλιά μου.. Ένα κουτάβι που ήθελε την αποκλειστική φροντίδα μου, φαγητό, μπάνιο, ίσως εμβόλια ποιος ξέρει;; Στην πορεία έμαθα ότι ήταν τεριέ και τον ονόμασα mercy, στα ελληνικά, “έλεος”.
Έλεος γιατί έφτανα στην τελευταία μου προσπάθεια. Έλεος γιατί δεν μπορούσα άλλο τις μετακινήσεις. Έλεος γιατί είχα βαρεθεί τις δικαιολογίες και τα ψέματα. Έλεος γιατί δεν με έπαιρνε άλλο ηλικιακά να προσπαθώ.



Και το σκυλάκι αυτό μου κράτησε συντροφιά σε όλη μου την προσπάθεια που μου έφερε τον γιό μου. Δεν σκεπτόμουν τίποτα, ούτε τα φάρμακα, ούτε πόσα έμβρυα θα έχω και άμα θα έχω τελικά, δεν σκεπτόμουν το αποτέλεσμα. Είχα αφοσιωθεί στη φροντίδα του μικρού μας φίλου και αυτό ίσως με βοήθησε να χαλαρώσω να ηρεμήσω και να έρθει το πολυπόθητο θετικό!
Στα 45 μου λοιπόν έγινα μαμά μετά από 6 εξωσωματικές και με την παρέα του mercy στην τελευταία εξωσωματική ήρθε το παιδί μας.



Μετανιώνω που άργησα να πάρω εμπρός στο θέμα παιδί γιατί θα ήθελα πολύ και ένα ακόμη πράγμα δύσκολο πλέον.. Και μετανιώνω που δεν είχα ζήσει την αγάπη για ένα κατοικίδιο νωρίτερα..
Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;;
πηγη