Αυριο… Μπορει να ειμαι εγω!Συγκλονιστικο κειμενο!

Ο πόνος της μάνας δεν μπαίνει σε ζυγαριά.Έχω σκεφτεί πολλές μανάδες, δεν έχω μπει στη θέση τους γιατί αυτό είναι αδύνατον σε τέτοιες περιπτώσεις, τις έχω σκεφτεί όμως.

Τις έχω σκεφτεί περισσότερο από τότε που έχω γίνει μάνα κι εγώ.

Και ένα τσακ παραπάνω μπόρεσα να κρυφοκοιτάξω και να δω την φρίκη του πόνου τους, εκείνου του πόνου που δεν είναι προσωπικός αλλά ετεροκαθορίζεται από το ίδιο τους το σπλάχνο.

Που εκατομμύρια φορές έχει ευχηθεί να ήταν εκείνη στη θέση του παιδιού της και εκείνο να απαλλασσόταν.

Η ανήμπορη μάνα, εκείνη που δεν της έχει μείνει ελπίδα, εκείνη που βρίσκεται μπροστά στον τοίχο κι όμως λέει θα τα καταφέρω, γιατί η δύναμη της είναι τώρα πια έξω από το σώμα της και την αντλεί από δυο καρδιές, είναι εκείνη που σκέφτομαι.

Πιο πολύ όμως από όλες τις μάνες, απόψε, σκέφτομαι εκείνη που δεν μπορεί να ζεστάνει το παιδί της.

Όταν πέφτουν οι βαθμοί στο μείον, δίνεις μια στο καλοριφέρ, το φουντώνεις , φοράς και μια ζακέτα και είσαι καλύτερα, ξέρεις ότι δεν έχει χειρότερο.

Όταν θέλεις να κάνεις μπάνιο το παιδί σου, το μυαλό σου πάει μέχρι το αν είναι ανοιχτό το θερμοσίφωνο.

Όταν γράφω αυτές τις γραμμές, έχω σίγουρα ρεύμα και δεν στέκομαι με ένα κερί να προσπαθώ να ζεστάνω τα δάχτυλα μού.

Έβαλα τη μικρή για ύπνο, κουκουλωμένη στον βορρά της Ελλάδας, με μια ζέστη στο φουλ, με φλισένια πιτζάμα, με καμιά σκοτούρα για το πώς θα βγει νύχτα.

Και αν αυτό με κάνει διαφορετική, με κάνει και ευγνώμων κι ας μην το δείχνω

. Και όσοι διαβάζετε σημαίνει ότι είστε από αυτούς, γιατί οι άλλοι έχουν να παλέψουν με το θηρίο, για τους άλλους δεν υπάρχει ίντερνετ, απόψεις, ωραία κειμενάκια,

ΠΗΓΗ:https://becomingsatellite.wordpress.com/