Βάλτε μια μαμά να κυβερνήσει τον κόσμο. (Απλά μαθήματα πολιτικής…)

Γράφει η Αννυ Λιγνού

Το έμαθα αυτό από τα παιδιά μου. Όταν σε δέρνει ένα δίχρονο γιατί είναι σε απόγνωση και τσιρίζει που δεν μπορεί να φάει δεύτερο παγωτό, δεν το πλακώνεις στις σφαλιάρες για να μάθει να φέρεται. Ούτε όμως και περιμένεις να το καταλάβει την ώρα που είναι εκτός εαυτού. Το απομακρύνεις, το ηρεμείς και του δείχνεις ότι στο σπίτι υπάρχουν κανόνες για να περνάνε όλοι καλά.

Του μαθαίνεις ότι τα ουρλιαχτά και οι σφαλιάρες δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να τραβήξει την προσοχή σου. Δεν επιβραβεύεις αυτή τη συμπεριφορά, αλλά κυρίως δεν την αναπαράγεις! Πόσο παράλογο να αρχίσεις στο ξύλο ένα παιδάκι για να του μάθεις να μη δέρνει!!! (Σας θυμίζει τίποτα?)

Ότι δεν μπορεί να σπάει το κεφάλι του αδερφού του επειδή θέλει τα παιχνίδια του, αλλά πρέπει να βρουν έναν δίκαιο τρόπο να τα μοιραστούν. Όποιον τρόπο θέλουν αυτά, αλλά να είναι δίκαιος και να κάνει χαρούμενους και τους δύο. (Σας θυμίζει τίποτα?)

Του μαθαίνεις επίσης ότι δεν μπορεί να πετάει τα σκουπίδια από αυτό που τρώει στο πάτωμα αλλά στο καλαθάκι. Το πας χεράκι – χεράκι στο καλαθάκι, πολλές φορές μέχρι να το μάθει. Έτσι διευκολύνει τη μανούλα που πρέπει να καθαρίσει όλο το σπίτι.

Κι ότι έτσι συμπεριφερόμαστε και στα σπίτια των φίλων μας, όχι μόνο στο δικό μας, αν θέλουμε να μας ξανακαλέσουν… (Σας θυμίζει τίποτα?)

Οτι το ψυγείο έχει φαγητό για όλους κι όχι μόνο για έναν. Φαντάζεστε ο μπαμπάς να χλαπάκιαζε μόνος του ό,τι υπάρχει μέσα και όλοι οι άλλοι να πεινάνε; Και μάλιστα με τη δικαιολογία ότι «εγώ φέρνω τα λεφτά, δικά μου είναι και τα φαγητά?». (Σας θυμίζει τίποτα?)

Ότι τα χρήματα είναι σημαντικά μόνο όταν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να αγοράσουμε πράγματα και να περάσουμε καλά. Αλλιώς είναι μόνο χαρτάκια με νούμερα πάνω που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.

Ότι όταν θέλουμε να πάρουμε ένα ποδήλατο, μαζεύουμε χρήματα και πάμε και το αγοράζουμε. Κάνουμε θυσίες και στο τέλος επιβραβευόμαστε. (Σας θυμίζει τίποτα?)

Ότι δεν κλέβουμε ό,τι μας αρέσει! Ότι δεν μας ανήκουν όλα μα έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και στη διαχείριση των πραγμάτων που μας ανήκουν!

Ότι για να περνάμε όλοι καλά, δεν μπορεί ένας να κουράζεται κι οι άλλοι να απολαμβάνουν. Ότι έχουμε όλοι δικαιώματα, όσο μικροί κι αν είμαστε και υποχρεώσεις ανάλογα με την ηλικία μας και τις δυνάμεις μας.

Ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, έχουμε την προσωπικότητά μας και τα γούστα μας τα οποία διαφέρουν αλλά κι αυτό είναι πολύ ωραίο και το καλλιεργούμε.

Ότι είμαστε όλοι ίσοι στην οικογένεια, αγαπιόμαστε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλο από τον πιο μεγάλο ως τον πιο μικρό.

Ότι όποιος κάνει τις βρωμοδουλειές του σπιτιού είναι πολύ σπουδαίος και πολύ χρήσιμος και φυσικά δεν είναι κατώτερος σε κάτι! Πόσο γελοίο θα ήταν να πιστεύαμε ότι ο μπαμπάς που κατεβάζει τα σκουπίδια για να μην βρωμίσουμε είναι κατώτερος και δεν του μιλάμε επειδή είναι σκουπιδιάρης! Ή, ότι η μαμά που καθαρίζει το μπάνιο δεν είναι σπουδαία, επειδή είναι καθαρίστρια! (γιατί άραγε το κάνουμε ατό στον κόσμο μας όταν μεγαλώσουμε?)

Ότι όλα τα παιδάκια στο πάρκο είναι σαν κι εμάς! Χαίρονται, κλαίνε, γελάνε, πεινάνε, νυστάζουν και θέλουν να παίξουν ανεξάρτητα από το ποια γλώσσα μιλάνε!

Ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, ανάλογες με αυτό που κάναμε. Ότι έχουμε την επιλογή να φερθούμε ωραία ή άσχημα. Αλλά κι αυτό, θα έχει τις ανάλογες συνέπειες. Αλλά κι οι τιμωρίες έχουν σκοπό να μάθουμε όχι απλά να τιμωρηθούμε.

Ότι πρέπει να φροντίζουμε και να προστατεύουμε ό ένας τον άλλον. Μάλιστα, ότι ο πιο δυνατός, ο μπαμπάς ας πούμε, είναι υπεύθυνος να προστατεύει τους πιο μικρούς.

Ότι η μέρα μας πρέπει να περιλαμβάνει και δουλειές, και διάβασμα για γνώση, και παιχνίδι, και φαγητό, και χαρά, και ξεκούραση. Μόνο τότε είμαστε ισορροπημένοι. Δεν ζούμε μόνο για να δουλεύουμε, ούτε μόνο για να διαβάζουμε αλλά ούτε και μόνο για να παίζουμε. Όλα μαζί από λίγο για να ωριμάζουμε.

Ότι μετά από μια κουραστική μέρα πρέπει να ξεκουραστούμε καλά, αλλιώς θα τα παίξουμε!

Ότι κάνουμε πράγματα ΜΑΖΙ σαν οικογένεια! Και μάλιστα που να αρέσουν σε όλους! Έτσι, προετοιμαζόμαστε για την κοινωνική μας ζωή.

Ότι όταν κάποιος από την οικογένεια είναι άρρωστος, είμαστε όλοι στενοχωρημένοι και κάνουμε τα πάντα για να γίνει καλά. Φαντάζεστε μια πολυμελή οικογένεια να λέει: Καλά, δεν πειράζει που αρρώστησε η Μαρία έχουμε άλλα 9 παιδιά! Μπρρρ…

Στα παιδιά μας επίσης μαθαίνουμε πώς να διαχειρίζονται το θυμό τους, τα νεύρα τους, τα λόγια τους, τα συναισθήματά τους, τις πράξεις τους. Δυστυχώς για μας αυτό γίνεται με το παράδειγμα. Όχι με τα λόγια. Δεν μπορεί η μαμά να σκυλοβρίζει τον μπαμπά και να περιμένουμε τα παιδιά να μάθουν να μιλάνε καλά και να σέβονται τους άλλους!

Ότι όταν λειτουργούμε με αγάπη, όλα είναι πιο εύκολα.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Σκέφτομαι, αφού το κάνουμε όλοι με σχετική επιτυχία στα σπίτια μας, γιατί δεν εφαρμόζουμε αυτές τις απλές αρχές και στην κοινωνία μας; ΓΙΑΤΙ?

(το «γιατί» βέβαια είναι ρητορικό. Δεν έχουν όλοι σκοπό της ζωής τους να μας προστατεύσουν, ούτε ενδιαφέρονται όλοι για την ποιότητα της ζωής μας και την πρόοδό μας. Κι αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε λίγο αν θέλουμε να ξαναζήσουμε σε εύρυθμες κοινωνίες, χωρίς φόβο και μίσος. Αν θέλουμε να έρθουν ξανά η χαρά και τα όνειρα στη ζωή μας).

Βάλτε λοιπόν μια μαμά να κυβερνήσει τον κόσμο. Μια καλή μαμά. Καλύτερα θα τα καταφέρει από αυτούς που μέχρι τώρα είχαμε. Αυτά.

πηγη