Η απάντηση ενός μπαμπά: Τι κάνει η μαμά που μένει σπίτι με τα παιδιά; Τα ΠΑΝΤΑ!

 

O Matt Walsh κουράστηκε με όλο τον κόσμο να του λέει πόσο τυχερός είναι που η γυναίκα του δεν δουλεύει και έχει μείνει στο σπίτι με τα παιδιά. Αυτή είναι η απάντησή του.

 

Έγινε δύο φορές αυτή την εβδομάδα και έγινε από γυναίκες. Όλοι θα έπρεπε να το βλέπουν διαφορετικά και ειδικότερα οι γυναίκες. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στο φαρμακείο και μία φιλική κυρία με προσέγγισε.

 

– Matt. Τι κάνουν τα μικρά;

 

– Μια χαρά. Τα πηγαίνουν πολύ καλά. Ευχαριστώ που ρωτάτε.

 

– Μπράβο. Και η γυναίκα σου; Γύρισε στη δουλειά;

 

– Δουλεύει σκληρά στο σπίτι φροντίζοντας τα παιδιά. Δεν θα γυρίσει όμως, στην αγορά εργασίας, εάν αυτό εννοείτε.

 

– Αχ, τι ωραία. Πρέπει να διασκεδάζει.

 

– Να διασκεδάζει; Είναι πολύ σκληρή δουλειά. Είναι δουλειά ευχάριστη, αλλά διασκεδαστική; Όχι πάντα.

 

Αυτή δεν ήταν κατά μέτωπο επίθεση. Ήταν λίγο αλαζονική και αρκετά συγκαταβατική. Το επόμενο περιστατικό έγινε σήμερα σε μία καφετέρια. Με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησε μία φιλική συζήτηση για το πώς πάνε τα πράγματα με τα μωρά. Η συζήτηση γρήγορα εκτροχιάστηκε όταν η γυναίκα μου ρώτησε:

 

– Δηλαδή η γυναίκα σου θα μείνει μόνιμα στο σπίτι;

 

– Μόνιμα; Για το ορατό μέλλον τουλάχιστον θα ασχολείται πλήρως με την ανατροφή των παιδιών. Ναι.

 

– Ναι. Το δικό μου παιδί είναι 14 ετών τώρα. Αλλά είχα παράλληλα καριέρα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι να μείνεις στο σπίτι. Θα γινόμουν τόσο νευρική (γέλια). Μα τι κάνει όλη μέρα;

 

– Σχεδόν τα πάντα. Εσύ τι κάνεις όλη μέρα;

 

– Εγώ; Χα. Εγώ ΔΟΥΛΕΥΩ!

 

– Και η γυναίκα μου δεν σταματά να δουλεύει. Εν τω μεταξύ είναι απόγευμα και είμαστε και οι δύο σε μία καφετέρια. Είμαι σίγουρος ότι και η γυναίκα μου θα ήθελε να έχει το χρόνο να κάτσει να πιει έναν καφέ. Είναι καλό να μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα. Δεν είναι;

 

Κάπως έτσι, η συζήτηση τελείωσε λιγότερο φιλικά από ότι ξεκίνησε.

 

Εγώ δεν θέλω να κακολογήσω τις γυναίκες που εργάζονται εκτός σπιτιού. Καταλαβαίνω ότι πολλές από αυτές εξαναγκάζονται είτε επειδή είναι ανύπανδρες μητέρες, είτε επειδή τα χρήματα δεν φτάνουν για τις ανάγκες της οικογένειας ή επειδή επιλέγουν να εργαστούν επειδή αυτό θέλουν να κάνουν. Όλα καλά. Καταλαβαίνω επίσης ότι οι πιο «επαγγελματίες» εξ ατών δεν είναι αγενείς, πομπώδεις και αυτάρεσκες όσο αυτές οι δύο κυρίες που συνάντησα προσφάτως.

 

Δεν θα έπρεπε να γίνονται όμως, αυτές οι συζητήσεις. Δεν θα έπρεπε να αναγκάζομαι να εξηγώ γιατί είναι τόσο παράλογο που όλοι – και ειδικότερα για τις άλλες γυναίκες – αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση και εχθρότητα τις μητέρες που μένουν στο σπίτι. Είμαστε αλήθεια τόσο ρηχοί; Έχουμε τόσο μεγάλη σύγχυση; Είμαστε πραγματικά η πρώτη γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας που δεν μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο και τη σοβαρότητα της μητρότητας. Οι ειδωλολάτρες είχαν θεοποιήσει τη μητρότητα. Εμείς περάσαμε στην αντίθετη κατεύθυνση. Την αντιμετωπίζουμε σαν ασθένεια και εμπόδιο.

 

Θα έπρεπε να υπάρχει βάθρο για τους ανθρώπους που βυθίζονται πλήρως στο εξαντλητικό, άχαρο και βαθιά σημαντικό έργο της ανατροφής των παιδιών. Τους οφείλουμε σεβασμό και θαυμασμό όπως θαυμάζουμε τους επιστήμονες πυρηνικής φυσικής και τους ήρωες πολέμου. Αυτές οι γυναίκες κάνουν κάτι πραγματικά όμορφο, πολύπλοκο, δύσκολο, τρομακτικό, επώδυνο, χαρούμενο και ουσιαστικό. Ό,τι κι αν κάνουν, ΚΑΝΟΥΝ κάτι και ο πολιτισμός μας ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από το εάν θα το κάνουν καλά. Ποιος άλλος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για τη δουλειά του; Ποια άλλη δουλειά έχει τόσο σοβαρές συνέπειες;

 

Είναι αλήθεια πως η μητρότητα δεν είναι απλώς μία «δουλειά». Δουλειά είναι κάτι που κάνεις για ένα μέρος της ημέρας και μετά σταματάς. Παίρνεις ένα μισθό, έχεις εργατικά συνδικάτα, επιδόματα και διαλείμματα. Έχω κάνει πολλές δουλειές. Τίποτα δεν είναι τόσο θεαματικό ή μυστικιστικό. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί έχουμε εξυψώσει την αγορά εργασίας σε τόσο μεγάλο επίπεδο. Όποια κι αν είναι η δουλειά σου, είσαι αναλώσιμος. Είμαι σκληρός; Όχι. Είμαι ρεαλιστής. Έχω κι εγώ δουλειά.

 

Εάν όμως η μητέρα εγκαταλείψει το ρόλο της, τότε θα αναστατωθούν ζωές και η κοινωνία θα υποφέρει. Οι επόμενες γενιές θα νιώσουν τις επιπτώσεις αυτής της τραγωδίας. Εάν αφήσει τη δουλειά της ως προγραμματίστρια υπολογιστών για παράδειγμα, θα αντικατασταθεί σε 4 ημέρες και κανείς δεν θα νοιαστεί. Το ίδιο ισχύει για όλους μας. Έχουμε ελευθερία και εξουσία στο σπίτι μας, όχι στη δουλειά μας. Αλλά μάλλον έχουμε γίνει πλέον ζόμπι και δεν το καταλαβαίνουμε.

 

Ναι. Η γυναίκα μου είναι ΑΠΛΩΣ μια μαμά. Έτσι, ΑΠΛΩΣ δίνει ζωή στο σύμπαν και ΑΠΛΩΣ διαμορφώνει και καθοδηγεί αυτές τις ζωές. ΑΠΛΩΣ διαχειρίζεται, διευθύνει και διατηρεί τη λειτουργία του νοικοκυριού ενώ φροντίζει τα παιδιά που ΑΠΛΩΣ εξαρτώνται από εκείνη για τα πάντα. ΑΠΛΩΣ διδάσκει στα δίδυμα παιδιά μας πώς να είναι άνθρωποι και, καθώς μεγαλώνουν. ΑΠΛΩΣ θα τους μάθει τα πάντα, από τις ηθικές αξίες και τους καλούς τρόπους μέχρι την αλφάβητο και την υγιεινή. Είναι ΑΠΛΩΣ το πνευματικό θεμέλιο και ο βράχος στον οποίο δομήθηκε η οικογένειά μας. Είναι ΑΠΛΩΣ τα πάντα για όλους. Και η κοινωνία μας ΑΠΛΩΣ θα καταρρεύσει εις τα εξ ων συνετέθη εάν εκείνη και άλλες μαμάδες αποτύχουν σε κάποια από τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί.

 

Ναι. Είναι απλώς μία μητέρα. Είναι σαν να κοιτάμε τον ήλιο και να λέμε «κοίτα, είναι απλώς ο ήλιος».

 

Βεβαίως δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να μείνουν στο σπίτι. Το αναγνωρίζω αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το προβάλουμε ως ιδανικό. Εάν δούμε αυτή την κατάσταση ως ιδανική είναι σαν να υποστηρίζουμε ότι είναι ΙΔΑΝΙΚΟ τα παιδιά να περνούν ΛΙΓΌΤΕΡΟ χρόνο με τις μαμάδες τους. Αυτό είναι τρέλα. Καθαρή τρέλα.

 

Όσο περισσότερο χρόνο μπορεί να δίνει μία μητέρα στην ανατροφή των παιδιών της τόσο καλύτερα. Καλύτερα για τα ίδια τα παιδιά, για την ψυχή τους, καλύτερα για την κοινωνία και την ανθρωπότητα. Τέλος.

 

Είναι γεγονός ότι οι μητέρες που μένουν στο σπίτι έχουν και ορισμένα κενά στο χρόνο τους. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με ανθρώπους που εργάζονται εκτός σπιτιού. Δεν θα εμπλακώ σε μία διαμάχη για το ποιος είναι περισσότερο απασχολημένος. Φαίνεται πως πλέον εκτιμούμε τόσο λίγο τον χρόνο μας που μετρούμε την αξία μας με βάσει το πόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο έχουμε. Με άλλα λόγια έχουμε ως είδωλο τους ανθρώπους που έχουν συνεχώς κάτι να κάνουν και εσφαλμένα τους θεωρούμε αυτομάτως σημαντικούς ανθρώπους. Δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο πολυάσχολος και δεν με ενδιαφέρει. Δεν έχει σημασία. Νομίζω πως μπορώ να πω ότι κανένας μας δεν είναι τόσο πολυάσχολος όσο νομίζει. Και, εν πάση περιπτώσει, είμαστε περισσότερο πολυάσχολοι από όσο χρειάζεται.

 

Έχουμε πάρει πολλά πράγματα στραβά στην κοινωνία μας. Όταν όμως, ο πολιτισμός μας θα θρυμματίζεται σε στάχτες αυτό που θα μετανιώσουμε περισσότερο είναι ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε τις μητέρες και τα παιδιά.