Εχοντας διαβασει πολλες ιστοριες με τα παιδακια σας, ιστοριες τοκετου, θηλασμου κτλπ καπου εκει μεσα αρχισα σιγα σιγα να ανακαλυπτω κατι αλλο… το μαμαδομετρο!!!! Ποσο ασχημη λεξη! Ας ξεκινησουμε λοιπον!
Γεννησα πριν λιγους μηνες!! Ενας ομορφος τοκετος με ενα πολυ ομορφο τελος για την οικογενεια μου και η αρχη του ταξιδιου μας ξεκινουσε. Την πρωτη σφαλιαρα την εφαγα οταν το παιδι μου ηταν 5 ημερων. Βαρια μαστιτιδα σε προχωρημενο σταδιο που ανακαλυφθηκε απο μενα!!!! Οοχι απο τις μαιες, οοοχιιι. Απο μενα! Την τριτη μερα που ηρθαμε σπιτι απο το απογευμα προς βραδυ συγγεκριμενα ξεκινησαν οι πυρετοι…
Ολο το βραδυ ειχα πυρετικους σπασμους. Ηαπαντηση απο τις μαιες που ηρθαν σπιτι; «Μην ανησυχεις, ειναι απολυτα φυσιολογικο, κατεβαινει το γαλα… Βαζε το μωρο στο στηθος ή βγαζε το γαλα με το χερι…» Επειδη εβαζα λαθος στην αρχη το μωρο στο στηθος, οι θηλες μου πληγωθηκαν πολυ. Τοσο
πολυ που μου ηταν αδυνατο να θηλασω. Θηλαζα οσο μπορουσα και αντεχα μεσα στην ημερα και φυσικα εδινα ξενο γιατι το παιδι πεινουσε. Απολυτα λογικο.
Τεταρτη μερα το γαλα ειχε κατεβει πλεον για τα καλα, να λερωνω σεντονια, μπλουζες, παντελονια και ναι εγω ακομα δεν μπορουσα να θηλασω οσο επρεπε. Το στηθος αρχισε να ζεματα, να ποναει, να καιει. «Γιατι συμβαινει αυτο;» ρωτησα τις μαιες.
«Ειναι φυσιολογικο επειδη εχεις γαλα«
Και τις πιστεψα. Αλλωστε ειναι ειδικες σε αυτα, ξερουν. Και δωστου οι πυρετοι, οι σπασμοι, οι τασεις λιποθυμιας, να μην τρωω σωστα, απο την αδυναμια να μην μπορω ουτε καν να σηκωσω το παιδι μου να το ταισω… Ευτυχως που ειχα την μαμα μου και εγινε αυτη η μαμα του εκεινες τις μερες. Δεν ετρωγα, δεν κοιμομουν, δεν επικοινωνουσα με το περιβαλλον. Το στομαχι μου ειχε κλεισει. Το μονο που σκεφτομουν ολη μερα ειναι το παιδι. Να θηλασω το παιδι. Κατι που δεν μπορουσα!!
Και φυσικα ενιωσα αχρηστη μανα. Ανικανη. Που δεν μπορω να κανω το πιο φυσιολογικο πραγμα για το παιδι μου: να το ταισω απο το γαλα μου. Και να τα ζεστα μπανια και να το μασαζ στο στηθος και να βαζω το μωρο στο στηθος και να μην αντεχω τον πονο και φυσικα η καταθλιψαρα μου βαρεσε καλα την πορτα. Δεν ηθελα να το βλεπω, εφευγα απο το δωματιο, ελεγα στην μαμα μου να το κανει να σταματησει να μην το ακουω να κλαιει. Φυσικα ως εμπειρη ηξερε οτι εχω επιλοχεια καταθληψη. Ολη μα ολη μερα εκλαιγα…
Την πεμπτη μερα που ηρθαν οι μαιες αντικρυσαν ενα ζομπι. Ημουν ενα χαλι μαυρο. Χλωμη, δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου με μαυρα ματια πρησμενα απο το κλαμα. Το στηθος μου πλεον ειχε γινει πετρα, πολυ βαρυ και ασηκωτο γεματο γρουμπαλακια, ζεματουσε, δεν μπορουσες να το ακουμπησεις, οι θηλες καταπληγωμενες, πρησμενες και οπου επιανες ηταν σαν μπαλακια μικρα. Οχι, αυτες δεν μου ειπαν να παω να παρω θηλαστρο να βγαζω το γαλα, αλλα να βαζω το μωρο στο στηθος συνεχεια.. Πώς ειναι δυνατον να βαλεις στο στηθος ενα μωρο που σε κλωτσα, σε σπρωχνει, σε μασουλαει και να το αντεξεις;
Εδω την μπλουζα μου δεν αντεχα!
Διαβασα στο ιντερνετ για τα συμπτωματα που ειχα και τελικα ηταν μαστιτιδα. Εκει πηρα μια αποφαση. Μου εκλεισαν ραντεβου στην γιατρο μου και το απογευμα πηγα. Δεν θα ξεχασω τα βλεμματα οσων με ειδαν στο δρομο οπως πηγαινα… Φρικη! Εβγαλα την μπλουζα, με εξετασε και η απαντηση της ηταν «Κοπελα μου, εχεις μαστιτιδα και μαλιστα σε μεγαλο βαθμο. Τι θελεις να κανεις; Πώς μπορω να σε βοηθησω;«
Της απαντησα «Θελω να αποθηλασω! Δεν θελω να θηλασω ξανα, ουτε να ξανα ακουσω για τον θηλασμο!«
Κι ετσι εγινε. Μου εδωσε χαπια για την μαστιτιδα και παυσιπονα για τον πονο. Χαπακωθηκα καλα καλα και απο την επομενη μερα ειδα βελτιωση. Ναι το μαρτυριο μου περασε, αλλα εγω ειχα τυψεις που δεν θηλασα… Που ακουγα πιστα αυτα που μου ελεγαν αυτες και δεν το εψαξα παραπανω. Που επεσα στην παγιδα και δεν το εψαξα και το αφησα να κυλησει τοσες μερες… Αν μου ελεγαν να επαιρνα ενα θηλαστρο, τωρα το μωρο μου θα ετρωγε αποκλειστικα απο εμενα.
Ειχα γαλα για 5 μωρα, οχι ενα..
Τελος παντων αφου συνηλθα και αφησα να περασουν περιπου 30 μερες απο τοτε, ενημερωθηκα για τον επαναγαλακτισμο. Εδιωξα ολους τους φοβους, τις κακιες αναμνησεις, εβαλα πεισμα και ειπα θα το δοκιμασω. Για το παιδι μου ρε γαμωτο. και οτι γινει. Κι ετσι ξεκινησα ακολουθώντας οσο πιο πιστα μπορουσα το πρωτοκολλο επαναγαλακτισμου, αυτην την φορα με πιστοποιημενη συμβουλο θηλασμου στο πλευρο μου. Απο την πρωτη στιγμη εβγαλα σταγονες. Χαρα μεγαλη, πετουσααα. Και δωστου αντλησεις με το θηλαστρο και ξεκινησε το στηθος να ενεργοποιηται και παλι και νααα χαρα εγω.
Και ξεκινησα να βαζω παλι το μωρο στο στηθος και επιασε με την μια. Στα συννεφα εγω. Ωσπου 15 μερες πριν το μωρο αρχισε να εχει ασχημα ξεσπασματα. Το έπαιρνα αγκαλια και σπαραζε στο κλαμα, δεν κοιμοταν ολη μερα, ηθελε να ειναι στην αγκαλια μου. Δεν ετρωγε σωστα, το επαιρνα αγκαλια και το ενιωθα να με σκαναρει περιμενοντας την αντιδραση μου. Με ειδε πολλες φορες να κλαιω και καταλαβαινε οτι δεν ειμαι καλα. Εκανα κινηση να το βαλω στο στηθος και κλαμα, κλωτσιες, δεν ηθελε με τιποτα.
26 Ιουλιου τελευταια φορα θηλασε απο μενα…
Προσπαθουσα να καταλαβω γιατι τα κανει αυτα. Τελικα εμαθε στο μπουκαλι. Και ψευτοθηλες να τον ξεγελασω πηρα και το συστημα sns αγορασα μηπως και, τζιφος… Παει, εχασα… Ακομη μια φορα… Απο το κλαμα απο την στεναχωρια το γαλα μου κοπηκε μαχαιρι. Εκει που ειχα μια αλφα ποσοτητα, τωρα τιποτα. Το στηθος αδειασε. Δεν ποναει, ουτε ειναι πρησμενο. Απολυτως τιποτα. Και κατεθεσα τα οπλα.
Ακριβως ενας μηνας επαναγαλακτισμου σημερα… Αλλα δεν με νοιαζει, προσπαθησα. Ακολουθησα αυτο που ηθελε το παιδι μου. Και επειδη η καταθλιψη αρχισε να μου χτυπαει παλι καμπανακια, αποφασισα να σταματησω τωρα που ειναι νωρις. Σταματησα τον επαναγαλακτισμο 4 Αυγουστου. Με βαρια καρδια, πικρα, οργη, απογοητευση αλλα ναι, παλεψα ξανα και εχασα. Δεν πειραζει, τουλαχιστον προσπαθησα. Θελω το παιδι μου να με βλεπει χαρουμενη. Τα παιδια τα καταλαβαινουν ολα!
Πού θελω να καταληξω με το κειμενο μου; Στο ηλιθιο το μαμαδομετρο.
Γεννησες φυσιολογικα; Μπραβο σου ρε θηριο, μπορεσες και αντεξες, μπραβο!
Γεννησες φυσιολογικα με επισκληριδιο; Μμμμμμ, δεν αντεχες τους πονους, πως θα γινεις μανα αν δεν πονεσεις;
Γεννησες με καισαρικη; Οοουυυ κακια μανα, βολευτηκες μην τυχον και πονεσεις εεε;
Θηλασες; Μπραβο, αξια!
Τιιι, μονο 6 μηνες; Κακώς! Δεν αντεχες αλλο, εεε;
Ποσο θυλασες; Δυο χρονια;;; Μαμοθρεφτο θα το κανεις το παιδι!!!
Δεν θηλασες καθολου; Μπααα; Γιατι, φοβηθηκες μην χαλασεις το στηθος σου;
Φτανειιιι! Σταματηστε να βγαζετε χολη για ολα και να κρίνετε. Δεν ξερετε τι εχει περασει η καθε μια μανα και πηρε την αποφαση που πηρε! Τα λογια πονανε. Αν ειναι δυνατον αν μια μανα κρινεται απο το πως γεννησε και το αν θηλασε. Εγω δηλαδη που γεννησα απολυτως φυσιολογικα χωρις επισκληριδιο ειμαι η σουπερ μανα, αλλα επειδη θηλασα μονο μια βδομαδα αλλα εκανα επαναγαλακτισμο και απετυχα τι ειμαι; Απο αυτο κρινεται μια μανα ή απο το αν αγαπαει και μεγαλωνει σωστα το παιδι της; Τι να το κανω αν η αλλη θηλαζει αλλα καπνιζει και 2 πακετα τσιγαρα ή κακοποιει το παιδι της;
Σταματηστε να φορτωνετε τυψεις εσεις οι τελειες σε ολα σας μαμαδες σε εμας που δεν τα καταφεραμε σε κατι… Απο εκει κρινεται η μανα; Μονο το/τα παιδια μου θα με κρινουν, κανενας αλλος δεν ειναι αξιος. Προτου ανοιξετε το στομα σας να πεταξετε την χολη σας, βουτηξτε την γλωσσα σας στο μυαλο σας πρωτα… Λενε πως η γλωσσα κοκκαλα δεν εχει και κοκκαλα τσακιζει και εχουν απολυτο δικιο! Προσπερνατε εντελως το γεγονος οτι δημιουργησαμε εναν ανθρωπο με το σωμα μας που δυστυχως αλλες κοπελες δεν μπορουν και στεκεστε στις λεπτομερειες του τι και πως και γιατι.
Η καθε μανα θελει το καλυτερο για το παιδι της αλλα δυστυχως η ζωη παιζει τα παιχνιδια της και αλλιως ερχονται τα πραγματα. Παιδια μεγαλωνουμε και πολλες φορες αυτα που κατακρινουμε γυρνανε μπουμερανγκ.. Οποτε λιγη προσοχη.
Μην αφησετε ποτε κανεναν και τιποτα να σας κατακρινει σε κατι που δεν καταφερατε.. Ηκαρδια μας μονο ξερει ποσο πονεσε σε αυτο που αποτυχαμε… αλλα απο τα λαθη μαθαινεις… Κανενας δεν γεννηθηκε τελειος σε ολα!!!
Φιλακια σε ολες και ειστε οι καλυτερες μαναδες!! Μην αφησετε κανεναν/καμια να σας πατησει ΠΟΤΕ!!!!!!
μαμά Ειρήνη
