Πέγκυ Τρικαλιώτη: «Έμεινα έγκυος γιατί δεν δέχτηκα ποτέ το Όχι των γιατρών»

daddy cool team

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη εκπέμπει πάντα κάτι το κοριτσίστικο, το εφηβικό. Ισως γιατί εκτός από ένα καλό DNA που έχει κληρονομήσει, αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο και εκφράζεται με όλο της το είναι. Γιατί δεν θέλει να κρατάει χαμηλούς τόνους ούτε στο θέατρο ούτε στη ζωή της.

«Η μαμά μου, από τότε που με θυμάται, μου λέει ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πίστευε ότι θα μου περάσει, αλλά δεν μου πέρασε. Κι εγώ θυμάμαι πως ήταν ένα μαζί μου. Πήγαινα στην Α΄ Γυμνασίου, στο Δημόσιο των Γλυκών Νερών, όταν φτιάχτηκε, ας πούμε, μια βιβλιοθήκη -κάτι λίγα βιβλία σε ράφια, σε έναν διάδρομο. Από εκεί πήρα την “Εβραία”, το μοναδικό ίσως θεατρικό που διέθετε η βιβλιοθήκη. Το δανείστηκα και έτσι όπως το διάβαζα στο κρεβάτι μου, έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, με λυγμούς, και είπα στον εαυτό μου, “εγώ αυτό θέλω να μπορώ να το κάνω”.

Αμέσως μετά το σχολείο πήγα στη δραματική του Θεάτρου Τέχνης. Δεν είχα ακόμα κλείσει τα 18 -έχω κερδίσει χρόνο.

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί βρέθηκα, με το που ξεκίνησα, την κατάλληλη στιγμή με τους κατάλληλους ανθρώπους. Είμαστε μια γενιά ηθοποιών, του Εθνικού και του Τέχνης, ο Κωνσταντίνος (σ.σ. Μαρκουλάκης), η Σμαράγδα, η Μαρία Πρωτόπαππα, ο Αλκις ο Κούρκουλος, λίγο πάνω από μας, που ξεκίνησε για να κάνει θέατρο. Δεν υπήρχε η ιδιωτική τηλεόραση όσο φοιτούσαμε στη σχολή. Για εμάς η έννοια της αναγνωρισιμότητας ήταν η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη. Στόχος μας ήταν το θέατρο.

Βγαίνοντας όμως από τη σχολή, με την ιδιωτική τηλεόραση να έχει μόλις αρχίσει, κάποιους από εμάς μας πήρε αμέσως, μας απορρόφησε. Οι σειρές γνώριζαν μεγάλη επιτυχία και ξαφνικά μας είδε η μισή Ελλάδα. Εκανα τρεις συνεχόμενες δουλειές του Κουτσομύτη, τι άλλο να πω… »

«Ημασταν τυχερή γενιά. Μετά, το πόσο ο καθένας μας δούλεψε για να κρατήσει αυτό το κομμάτι ζωντανό, πόσα άφησε πίσω του, είναι άλλη ιστορία. Οσοι σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα στη δουλειά, έχουν δουλέψει πολύ. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν σου χαρίζει κανένας τίποτα. Μόνος σου τα καταφέρνεις. Εσύ με τον εαυτό σου. Το θέατρο είναι μια δουλειά που δεν μπορείς να την αφήσεις, πρέπει να την εξασκείς -όπως ο αθλητής. Χρειάζεται να εκπαιδεύεσαι συνέχεια, να κρατιέσαι ζωντανός και κάθε φορά να πηγαίνεις από την αρχή….

Οι γονείς μου αγκάλιασαν την επιλογή μου. Ηταν και είναι δύο υπέροχοι άνθρωποι, που δεν είχαν καμία σχέση με τον χώρο. Ο πατέρας μου, ιδιωτικός υπάλληλος, η μητέρα μου σχεδιάστρια. Εχω και μια αδελφή, δέκα χρόνια μικρότερη, αθλήτρια του τένις, προπονήτρια με σπουδές ψυχολογίας. Το μόνο που μου είπαν ήταν μήπως θα έπρεπε να σπουδάσω και κάτι άλλο αν δεν καταφέρω να ζήσω από αυτό.

Μεγάλωσα ζεστά, οικογενειακά, κανονικά. Γεννήθηκα στα Πατήσια και μετακομίσαμε στα Γλυκά Νερά όταν ήμουν έξι περίπου. Εφυγα από τα Γλυκά Νερά όταν μπήκα στη Σχολή, δεν ήθελα να μένω εκεί. Ηταν ένα σπίτι με γύρω χωματόδρομο με το επόμενο σπίτι στα τρία χιλιόμετρα. Νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο μελανό σημείο της παιδικής μου ηλικίας. Είμαι ένας άνθρωπος της πόλης, όχι της εξοχής. Φίλους έχω από την σχολή και μετά.

Με ενδιέφερε πολύ να κάνω οικογένεια, να κάνω παιδί, αλλά φοβόμουν πως θα ήταν δύσκολο να το συνδυάσω. Είμαι αφιερωμένη στη δουλειά μου. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν και τώρα ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι αφιερωμένη σε δύο διαφορετικά πράγματα. Γιατί έχω τη δουλειά σαν παιδί μου κι έχω και το παιδί μου, την κόρη μου. Κι όπως όλες οι μαμάδες που δουλεύουν έχω ενοχές απέναντι στην Φραντσέσκα».

«Πράγματι μου είχαν πει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω παιδί. Πως το έμαθα; Μου συνέβη κάτι ορμονικό, και πήγα για εξετάσεις. Μετά μου είπαν “ξέχνα το”. Oταν το άκουσα, ήθελα να πεθάνω. Θύμωσα με τον εαυτό μου, με τους άλλους γύρω μου, με τη γη, με το φεγγάρι, με τον ήλιο… Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου. Ημουν σαν αγρίμι. Αυτό το “όχι” δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ενιωσα τότε, κάτι που διάβασα μετά, ότι αυτή η αίσθηση του οριστικού είναι σαν απώλεια ανθρώπου, και ότι η γυναίκα το βιώνει σαν να πέθανε κάποιος δικός της, και πενθεί.

Αλλά νομίζω ότι επειδή δεν το δέχτηκα ποτέ, έμεινα έγκυος -και μάλιστα χωρίς εξωσωματική. Στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου έτυχε να συναντήσω τον γυναικολόγο που μου είχε πει ότι δεν πρόκειται να κάνω παιδί… Με είδε με την κοιλιά στο στόμα, τα έχασε, δεν μίλησε, άσπρισε…

Πάντα ήθελα να κάνω παιδί, αλλά οι σχέσεις που είχα, μακροχρόνιες συνήθως, δεν συμφωνούσαν μαζί μου πάνω στο θέμα. Ημουν πολύ καιρό με έναν άνθρωπο που είχε ήδη ένα παιδί, και δεν ήθελε άλλο. Πιο πριν ήμουν με ανθρώπους που ούτε το σκέφτονταν. Μετά ήμουν με έναν νεώτερο, που προτιμούσε να περιμένουμε. Κι εγώ σκεφτόμουν ότι ο καιρός περνάει».

«Οταν ήρθε ο Θανάσης στη ζωή μου, ο άνθρωπος που είμαστε τώρα μαζί, ήταν μια εποχή που δεν σκεφτόμουν ούτε σχέσεις ούτε τίποτα. Μόλις τον είδα, μόλις τον γνώρισα, είπα ότι “αυτός είναι ο πατέρας του παιδιού μου”. Μέχρι να μου συμβεί θεωρούσα ότι με τέτοιες ατάκες γελάς, ότι πρόκειται για αστικό μύθο. Κι όμως. Τη δεύτερη φορά που βρεθήκαμε, έτσι όπως σηκώθηκε, ήταν σαν να το είδα μπροστά μου. Ημασταν λίγους μήνες μαζί όταν προέκυψε το το θέμα υγείας μου και οι γιατροί έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν θα κάνω παιδί.

Εχω ζήσει μεγάλους έρωτες -ωραίο δεν είναι αυτό; Σ΄αυτόν τον τομέα νοιώθω χορτασμένη.

Εχω μάθει να εκφράζω τα αισθήματά μου, να τα ζω. Ισως επειδή κάνω αυτή τη δουλειά, όλα όσα ζω και βιώνω πάνω στη σκηνή είναι απολύτως αληθινά -κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι πάνω στη σκηνή, και σε ένα μεγάλο μέρος του σώματος και της ψυχής μου συμβαίνουν. Γιατί να μην τα εκφράσω λοιπόν όταν είναι απολύτως αληθινά; Εγώ λέω σ΄ αγαπώ, στους ανθρώπους που αγαπώ. Δεν λέμε σ΄αγαπώ δημόσια, γιατί φοβόμαστε μήπως και δεν έχει διάρκεια, μέλλον. Μα δεν μας δεσμεύει… Εγώ θέλω να εκφράσω αυτό που ζω αυτή τη στιγμή. Εχω δίπλα μου έναν υπέροχο άνθρωπο. Μακάρι να καταφέρουμε να είμαστε για πάντα μαζί -αν και δεν ξέρω τι είναι το για πάντα. Δεν θέλω να το κρύβω, δεν θέλω να κρατάω χαμηλούς τόνους. Δεν θέλω να κρατάω χαμηλούς τόνους σε τίποτα στη ζωή μου.

Οταν δεν δουλεύω θέλω να είμαστε μαζί με την Φραντσέσκα. Η μόνη μας διαφορά είναι ότι ξυπνάει πιο νωρίς από μένα. Αλλά μετά παίζουμε, κάνουμε βόλτες…»

«Τι ονειρεύομαι; Εκτός από το να έχουμε υγεία και να ζήσουμε ως τα εκατό μας όλοι, ονειρεύομαι να μπορώ να παίζω λίγους μήνες τον χρόνο μόνο και να μην κάνω πολλά πράγματα παράλληλα. Να κάνω δύο έργα και όχι πέντε, να μην φεύγω το πρωί από το σπίτι, να πηγαίνω σε δύο πρόβες και να καταλήγω σε παράσταση. Θέλω είναι έτσι η δουλειά μου ώστε να την κάνω και να με γεμίζει και συγχρόνως να μπορώ να έχω μια “κανονικότητα”, μια “καθημερινότητα”. Ομολογώ ότι πριν αποκτήσω παιδί ούτε που το σκεφτόμουν. Τώρα η αναζήτηση της κανονικότητας έχει γίνει μεγάλη ανάγκη για μένα.

Είναι ψέμα να πει μια γυναίκα ότι δεν την απασχολεί που μεγαλώνει. Αλλά προς το παρόν εμένα δεν με έχει απασχολήσει. Βέβαια μιλάω λίγο προστατευμένα γιατί έχω ένα DNA από τον πατέρα μου και δεν φαίνεται η ηλικία μου, μου λένε ότι είμαι δέκα χρόνια μικρότερη. Εχω κάτι κοριτσίστικο, εφηβικό, είναι κομμάτι της φτιαξιάς μου, έρχεται μαζί μου. Είχα κι έχω πάντα κι ένα σώμα, κοντούλα, μικροκαμωμένη, ένα σώμα που δεν έγινε ποτέ γυναικείο, οπότε και αυτό βοηθάει οπτικά.

Η κόρη μου, έχει τον αέρα μου, αλλά μοιάζει πολύ στον μπαμπά της. Εγώ είμαι 1.58 και η κόρη ήδη είναι ένα 1.22 -ο μπαμπάς της είναι 1.90. Μας λένε ότι θα ψηλώσει κι έτσι θα βγάλω κι εγώ το άχτι μου ως κοντή. Θα έχω μια ψηλή κόρη…

Πιστεύω ότι μια γυναίκα στο θέατρο, αλλά και γενικότερα, κάνει αγώνα για να υπάρχει ισότιμα και ισάξια με τους άντρες. Ενας άντρας πρωταγωνιστής θα πάρει περισσότερα λεφτά, μεγαλύτερο ποσοστό, ακόμα και σήμερα -φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Επίσης βλέπεις πόσο οι άντρες παίρνουν τα ηνία στα χέρια τους γιατί τους εμπιστεύονται οι άλλοι. Αρα, ναι υπάρχουν διαφορές. Αλλά υπάρχουν παντού».

Μια παράσταση για την Μαρί Κιουρί

«Οσο μεγαλώνω θέλω να ενσαρκώνω πλάσματα που έχουν κάτι παραπάνω να πουν, πέρα από τη ματαιοδοξία ότι έπαιξα κι αυτόν τον ρόλο. Το έχω μεγάλη ανάγκη.

Είμαι πολύ καλή φίλη με την Ευσταθία εδώ και πολλά χρόνια, η οποία είναι ένας άνθρωπος που διαβάζει πολύ αλλά γράφει κιόλας. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντά της είναι και οι γυναίκες πρότυπα, οι γυναίκες που αφήνουν κάτι πίσω τους. Πριν από τρία χρόνια περίπου, είμαι σπίτι της, πίνουμε καφέ και αρχίζει να μου μιλάει για τη ζωή της Μαρί Κιουρί, που την έχει ενθουσιάσει. Και τότε της προτείνω να να το γράψει, να το κάνει θεατρικό και να το ανεβάσουμε. Ετσι κι έγινε. Ενδιαμέσως μίλησε με την Κίρκη Καραλή και όλες μαζί προχωρήσαμε.

Η Κιουρί είναι μια γυναίκα που γεννήθηκε το 1867, μεγάλωσε μέσα σε απαγορεύσεις και κατάφερε μόνη της όλα αυτά τα πράγματα: Εζησε μια ζωή με στερήσεις και απώλειες. Κάθε φορά που έπεφτε ξανασηκωνόταν. Εζησε τρεις μεγάλους έρωτες, έκανε δύο παιδιά, πήρε δύο Νόμπελ. Τι άλλο;».