.
Μία απτις φίλες, η Γιώτα, μου ζήτησε να γράψω για την έμφυτη ροπή των μανάδων μας να αντιπαθούν τις γκόμενές μας. Και θα γράψω.
Οι μανάδες, Γιώτα, συμπαθούν τα κορίτσια των γιων τους, στα οποία εντοπίζουν τις περισσότερες ομοιότητες με τις ίδιες, στην αντίστοιχη ηλικία. Για παράδειγμα, η δική μου μητέρα νοσταλγεί ακόμα εκείνο το κορίτσι που είχα στη Β’ Λυκείου, επειδή έβγαζε τέσσερις λέξεις το μισάωρο, επειδή ήταν υπερβολικά ευγενική κι επειδή ήταν το πρώτο κανονικό μου κορίτσι.
Στα κορίτσια τα οποία δεν ενέκρινε (δηλαδή σε όλα τα υπόλοιπα), η μητέρα μου έπαιζε το κλασικό παιχνίδι της Ελληνίδας μάνας που νοιάζεται πρώτα για την υστεροφημία και μετά για το παιδί της (ή το ίδιο και για τα δύο μερικές φορές). Πώς παίζεται το παιχνίδι αυτό; Τα φορτώνεις όλα στον πατέρα. “Να, την άλλη φορά την άκουσε που σου μίλησε απότομα και στεναχωρήθηκε. Ήρθε και με βρήκε στην κουζίνα και μου ‘πε ότι κατι δεν πάει καλά με αυτό το κορίτσι. Ότι δε σε σέβεται. Σκασμένος ήταν”. Ο πατέρας μου όλα αυτά. Ναι μαμά, σίγουρα. Μήπως έφτιαξε και δυο ταψιά γεμιστά για να του φύγει το πλάκωμα;
Η κινητήριος δύναμη των μανάδων για την παραγωγή δηλητηρίου για τα κορίτσια που δεν ομοιάζουν σε αυτές είναι ‘η αγάπη για το παιδί τους’. Λες και θέλετε να μας φάτε την προίκα ή τα διαμερίσματα στο κέντρο. Λες και έχουμε προίκα ή διαμερίσματα στο κέντρο.
Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά, Γιώτα μου, είναι ότι η πεθερά σου δεν έχει τίποτα προσωπικό με σένα. Είσαι σε μια καθαρά συμβολική θέση. Διεκδικείς το γιο της. Φτάνει. Πιθανότατα, αν σε χωρίσει αυτός και την πετύχεις μετά από κάνα χρόνο στη λαϊκή, θα σε βοηθήσει πρόθυμη και ροδομάγουλη να διαλέξεις τα καλύτερα φασολάκια. Όσο είσαι με τον κανακάρη της, είσαι η Γυναίκα του (τίτλος που συνοδεύεται από ξίνισμα μούρης). Όσο δεν είσαι με τον κανακάρη, είσαι η Γιώτα ή κάποια που η πρώην πεθερά δεν θυμάται καν πώς λέγεται.
Η ταπεινή μου άποψη για όλους αυτούς τους συσχετισμούς (since you ask) είναι ότι αυτή η μη οικειότητα είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί μεταξύ μάνας γιου και γκόμενας γιου. Εννοώ ότι το βρίσκω διακόσιους τόνους (πιο) εκνευριστικό να συμβαίνουν σκηνικά σε αυτόν τον πλανήτη όπως το να βγαίνετε με τις μανάδες μας για ψώνια, να μιλάτε για συνταγές, να μιλάτε για γυναικολογικά, να μιλάτε για σήριαλ, να μιλάτε για μας. Για το Θεό δηλαδή, αυτά είναι εγκλήματα.
Και να πεις ότι συμπαθιόσασταν πραγματικά… Οι ερμηνείες σας στον Χρυσό Αιώνα των μεταξύ σας σχέσεων (αν τον ζήσετε ποτέ) ανάγουν τον Μάρκο Σεφερλή σε γνήσιο ταλέντο που πρέπει να προστατευτεί ως τεκμήριο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Χίλιες φορές λοιπόν, παγωμένες και τυπικές σχέσεις, γιατί κανένας δεν κέρδισε από το Θέατρο Σογιών. Άμα η πεθερά δεν δει στην (επίδοξη) νύφη τη φάτσα, το στιλ, τα χούγια, τον χαρακτήρα και τις αδυναμίες της ίδιας στα mid20s, early 30s της, προκοπή δεν γίνεται. Καλά, ‘προκοπή’ που λέει ο λόγος. Πάρε την πρόταση ‘Από μακριά κι αγαπημένοι’, βγάλε το ‘αγαπημένοι’ και καλή επιτυχία.
Ηλίας Αναστασιάδης (@illanastasiadis)’
