Η αιώνια μάχη των δύο φύλων εξακολουθεί να κορυφώνεται κεκλεισμένων των θυρών, στα στενά όρια της κρεβατοκάμαρας. Θα περίμενε κανείς ύστερα από τόσους αγώνες για την ισότητα να έχουν λυθεί οι βασικές διαφορές και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές να απολαμβάνουν τον έρωτα που κάνουν και όχι τον πόλεμο.
Το «Sex λεξικόν» του Ν. Ζακόπουλου (εκδ. Αδελφοί Βλάσση) οι γονείς το τοποθετούσαν στο πάνω πάνω ράφι του σύνθετου για να μην το φτάνουμε και να μην το ξεφυλλίζουμε. Οταν ύστερα από πολλά χρόνια έπεσε στα χέρια μου, πληροφορήθηκα τα εξής: η συνουσία έχει τέσσερις βασικές στάσεις. α) Η γυναίκα ξαπλωμένη ανάσκελα, ο άντρας ξαπλωμένος επάνω της. β) Η γυναίκα καθισμένη διάσκελα πάνω στον άντρα. γ) Ο άντρας και η γυναίκα ξαπλωμένοι πλάγια. δ) Η γυναίκα είναι γονατιστή και η πράξις γίνεται από πίσω. Για να μην ξεθαρρεύει η γυναίκα στο άκουσμα της στάσης Β, επεξηγείται ότι «πραγματοποιείται όταν ο άντρας είναι κουρασμένος, γιατί τότε η γυναίκα παίζει τον ενεργό ρόλο».
Η αιώνια μάχη των δύο φύλων εξακολουθεί να κορυφώνεται κεκλεισμένων των θυρών, στα στενά όρια της κρεβατοκάμαρας. Θα περίμενε κανείς ύστερα από τόσους αγώνες για την ισότητα να έχουν λυθεί οι βασικές διαφορές και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές να απολαμβάνουν τον έρωτα που κάνουν και όχι τον πόλεμο. Τα πράγματα, όμως, εξακολουθούν να μην είναι καθόλου απλά. Η γυναίκα μπορεί να βρήκε τον εαυτό της και μαζί με αυτόν και τον οργασμό της, οι ρόλοι όμως ξαφνικά αντιστρέφονται και ο αντίστοιχος αντρικός αποτελεί μυστήριο. Οχι πολύ παλιότερα, το ισχυρό φύλο θα άνοιγε εγκυκλοπαίδειες και αργότερα θα γκούγκλαρε το σημείο G για να μάθει όλα όσα κάνουν μια γυναίκα ερωτικά ευτυχισμένη. Οχι πολύ παλιότερα επίσης, οι άντρες καταλόγιζαν στις γυναίκες ότι δεν αφήνονται, δεν χαλαρώνουν, ότι σκέφτονται χίλια δυο πράγματα κατά τη διάρκεια του σεξ. Τώρα, η ρετσινιά της υπερανάλυσης έχει περάσει στο δικό τους βιογραφικό.
Φταίει η χειραφέτηση; Φταίνε οι ατέρμονες γυναικείες συζητήσεις που τελικά έπιασαν τόπο; Φταίει η πλύση εγκεφάλου από το «Sex and the City»; Φταίει ότι το ασθενές φύλο άρχισε να τα καταφέρνει εξίσου καλά στον εργασιακό τομέα και πήρε τα πάνω του; Φταίνε όλα αυτά μαζί; Πάντως, αν κρίνουμε από την πληθώρα γυναικείων και κοριτσίστικων διαμαρτυριών, ο νέος Αγνωστος Χ είναι πλέον ο αντρικός και όχι ο γυναικείος οργασμός. Στο βιβλίο «The second sexism» του Ντέιβιντ Μπενατάρ, ο συγγραφέας βγάζει μια κραυγή αγωνίας εκ μέρους όλων των ανδρών που νιώθουν ότι περνούν σήμερα αυτά που περνούσαν οι γυναίκες εδώ και αιώνες. Η μνημειώδης φράση «άσε με, έχω πονοκέφαλο» έχει περάσει πλέον σε αντρικά χείλη. Επτά στις δέκα γυναίκες παραπονιούνται για τις στυτικές δυσλειτουργίες του συντρόφου τους στην καλύτερη περίπτωση, αλλά και για το «σεξ με μίσος» στη χειρότερη – νιώθοντας στριμωγμένος σε μια γωνιά του κρεβατιού, ο άντρας που θα ενδώσει παρά τη θέλησή του ή έχοντας μέσα του την ανασφάλεια ότι δεν σε ικανοποιεί πλήρως, θα σε στραβοκοιτάζει καθ’ όλη τη διάρκεια της άβολης συνουσίας. Ατάκες του τύπου «δεν ξέρω τι φταίει / ίσως να μην ταιριάζουμε στο σεξ / δεν συντονιζόμαστε» δεν ξεστομίζονται πλέον από γυναίκες. Λες και ο άντρας εκδικείται τη γυναίκα για την κοινωνική της εξίσωση, στερώντας της τη χαρά του έρωτα.
Σίγουρα το πιο εύκολο πράγμα είναι για ακόμη μία φορά να αρχίσουμε να τους κατηγορούμε. «Είναι χαζοί και μπουνταλάδες από τη φύση τους κι από τη μάνα τους. Στο χέρι μας είναι να πάρουμε αυτό που θέλουμε, να τους κάνουμε να τρέχουν από πίσω μας»: πόσες φορές δεν έχετε ακούσει μια σκληροπυρηνική φίλη σας να σας δίνει τέτοιου είδους συμβουλές; Οπως τονίζει η Καθλίν Πάρκερ στο βιβλίο της «Save the Males» («Σώστε τα αρσενικά»), «το να υποβιβάζεις τους άντρες έχει γίνει η βασική αν όχι η μοναδική κουβέντα που βοηθά στο δέσιμο μιας γυναικοπαρέας. Τη στιγμή που εμείς τους βρίζουμε με τα χειρότερα λόγια και τους καταλογίζουμε όλα τα κακά της μοίρας μας, εκείνοι μιλάνε για ποδόσφαιρο. Τελικά, αυτοί αποδεικνύονται πιο κύριοι».
Αν λοιπόν το έχουμε παρακάνει με την απαξίωση των αντρών, αυτό δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας, όταν προσπαθούμε να σχετιστούμε μαζί τους. Τους φερόμαστε ως σκεύη ηδονής και ταυτόχρονα θα πάθουμε κρίση πανικού αν υποψιαστούμε ότι μας θέλουν μόνο για το κορμί μας; Τους ειρωνευόμαστε με αέρα career woman αν αποπειραθούν να μας ανοίξουν την πόρτα του αυτοκινήτου; Ισως λοιπόν, αν θεωρούμε ότι είμαστε τόσο ανώτερες, θα πρέπει να τους βοηθήσουμε και όχι να τους καταβαραθρώσουμε. Ισως η πιο ερωτική στάση να είναι αυτή της ανακωχής. Ξέρει άραγε κανείς πώς γίνεται; Γιατί το «Sex λεξικόν» την έχει αφήσει απέξω, όπως και πολλές άλλες.
