Η ιστορία μου ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν. Στα 19 μου γνώρισα τον σύζυγό μου στη Θεσσαλονίκη. Εγώ κατάγομαι από εκεί, ενώ εκείνος είχε έρθει σαν φαντάρος. Γνωριστήκαμε μέσα από κοινή παρέα και ερωτευθήκαμε αμέσως. Εκείνα τα χρόνια ο προορισμός της γυναίκας ήταν ο γάμος και τα παιδιά, οπότε με τον σύζυγό μου δεν αργήσαμε να πάρουμε την απόφαση να μετακομίσουμε στην Αθήνα μετά τη λήξη της θητείας του.
Πήρα την απόφαση να τον ακολουθήσω μέχρι την Αθήνα με την ελπίδα να χτίζαμε μαζί ένα όμορφο σπιτικό. Κοριtσάκι 19 χρονών, που είχε χάσει τη μητέρα του από τα 9 της προσπαθούσε σε μια ξένη πόλη με κανέναν δικό της άνθρωπο να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή. Όταν πέρασα το κατώφλι του σπιτιού την ήμερα της γνωριμίας μου με την πεθερά μου, με περίμενε στη κουζίνα μαζί με την μητέρα της. Με καλώς όρισε με το πιο θερμό της χαμόγελο και μου έφτιαξε γρήγορα – γρήγορα καφέ.
Δεν αργήσαμε να έρθουμε κοντά. Εγώ έχοντας πάντα το κενό της “μάνας” μέσα μου, είχα πολύ μεγάλη ανάγκη μια γυναίκα να μου το αναπληρώσει. Εκείνη έλεγε, πως πάντα ήθελε μια kόρη κι ας ο Θεός της χάρισε δυο gιους. Είχε μεγάλη αδυναμία στον άντρα μου και αυτό φαινόταν από μακριά. Όσο καλή ήταν μαζί μου η πεθερά μου, τόσο απότομη και επιθετική ήταν η μητέρα της. Δεν της έδινα όμως πολύ σημασία, διότι ήξερα ότι στο πλευρό μου είχα την δεύτερη μάνα μου.
Έτσι, έχοντας ένα τόσο όμορφο κλίμα στο καινούριο μου σπίτι όταν έμεινα έγκυος στον πρώτο μου gιο, δεν άργησα να πάρω την απόφαση να ανεβώ τα σκαλιά της Εκκλησίας. Μετά τον γάμο όμως, όλα άλλαξαν. Η καλή διάθεση της πεθεράς μου εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Από εκεί που ήμουν η “kόρη” που πάντα ήθελε, ξαφνικά έγινα μια εξώλης και προώλης, που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν οι βόλτες και τα ξενύχτια.
Η αλήθεια είναι πως σαν νέα κοπέλα έβγαινα και ‘γω. Πάντα όμως με τον σύζυγο μου στο πλάι μου. Τις φορές που δεν βγαίναμε σαν ζευγάρι, έφερνα τις φίλες μου στο σπίτι να πιούμε καφέ. Ακόμη και αυτό όμως, ενοχλούσε έντονα την πεθερά μου. Έβγαινε στο μπαλκόνι και με έβριζε με τον χειρότερο τρόπο μπροστά σε όλη την γειτονιά. Προσπαθούσε να βάλει “λόγια” στον σύζυγό μου, κάτι που ευτυχώς ποτέ δεν κατάφερε.
Ο άντρας μου προσπαθούσε να με υπερασπιστεί αλλά εμένα, με πονούσε πολύ περισσότερο το γεγονός ότι μια γυναίκα που με έκανε να αγαπήσω τόσο πολύ, ξαφνικά έγινε ο χειρότερος εχθρός μου χωρίς να καταλάβω την αιτία. Σιγά – σιγά, το 20χρονο κοριtσάκι ξεκίνησε να βγάζει…δόντια. Απαντούσα στις βρισιές της, υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου και ο δυναμισμός μου γινόταν όλο και μεγαλύτερος κάθε φορά.
Μένοντας η μια οικογένεια πάνω από την άλλη, τα παιδιά μου δυστυχώς είχαν γίνει πολλές φορές μάρτυρες εντάσεων και συγκρούσεων ανάμεσα σε μένα και την πεθερά μου. Κάτι που μετανιώνω μέχρι σήμερα, αλλά τότε δεν είχα ούτε τις γνώσεις ούτε την υπομονή να κάνω διαφορετικά. Προσπαθούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σε ένα ξένο μέρος που ενώ ήταν τόσο φιλόξενο στην αρχή, ξαφνικά ένιωσα να με πνίγει.
Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα ότι μάλλον για την πεθερά μου ήμουν καλή, πριν παντρευτώ τον gιο της. Ίσως η επισημοποίηση της σχέσης, την έκανε να καταλάβει ότι θα με “λουστεί” για πολλά χρόνια και οι μάσκες έπεσαν. Πλέον δεν ζει αλλά μέχρι και το τελευταίο βράδυ της ούτε μια στιγμή δε μου ζήτησε συγγνώμη. Ανένδοτη επέμενε, ότι ήμουν εξώλης και προώλης ακόμη και όταν η αρρώστια της, την έκανε κυριολεκτικά να βασίζεται πάνω μου.
Η ζωή βλέπετε τα έφερε έτσι, που ο άντρας μου εξαιτίας της δουλειάς του δεν μπορούσε να αφιερώσει τόσο χρόνο όσο εγώ, που ήμουν νοικοκυρά. Την έπλενα, της μαγείρευα, την έτρεχα στους γιατρούς αλλά παρόλα αυτά η κόντρα, δεν σταμάτησε ποτέ. Το μόνο πράγμα που χρωστάω στη πεθερά μου, στα 60 μου χρόνια είναι το ότι με έμαθε να σέβομαι τις επιλογές των παιδιών μου. Ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να ανακατευτώ ποτέ στα προσωπικά τους. Έτσι, σε αντίθεση με εκείνη εγώ έγινα μια πεθερά που και οι νύφες και οι γαμπροί μου, ανυπομονούν να δουν.
Photo via: Miss Mikaela (Pinterest)
