Δεν προέρχομαι από μια οικογένεια που συνήθιζε να ζητάει συγγνώμη. Έχουμε κάνει τους συμβιβασμούς μας, αλλά δεν ζητούσαμε συγγνώμη. Εμείς συνήθως κρύβαμε τα πάντα κάτω απ’ το χαλί, αλλά δεν λέγαμε ποτέ αυτά τα λόγια.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο σύζυγός μου, μου έμαθε πως η συνήθεια μου αυτή δεν επρόκειτο να φύγει από μόνη της. «Δεν μπορείς να φέρεσαι έτσι», μου έλεγε συνέχεια. Πώς δηλαδή; Όπως για παράδειγμα, το να μη μιλάω καθόλου σε μια διαφωνία για το ποιο CD θ’ ακούγαμε σ’ ένα ταξίδι με τ’αυτοκίνητο. Μερικές φορές το έβαζα στα πόδια από θυμό, ενώ μια άλλη φορά πήδηξα κυριολεκτικά στο αυτοκίνητο κι έφυγα, ενώ επέστρεψα γιατί στην πραγματικότητα δεν είχα που να πάω.
Με τη δική του, πολύτιμη βοήθεια και συχνά με το παράδειγμά του, έμαθα να καταπίνω την πικρή μου υπερηφάνεια και να λέω αυτές τις δύο λέξεις…»Ζητώ συγγνώμη». Και φυσικά έπρεπε να το εννοώ κιόλας. Με τον καιρό έγινε πιο εύκολο. Έμαθα πως το ν’ αναγνωρίζω τα λάθη μου, μ’ έκανε να αισθάνομαι καλύτερα απ’ το να πέφτω στο κρεβάτι θυμωμένη και ν’ απομακρύνομαι απ’ τον άλλο για να μη τύχει και μ’αγγίξει.
Τώρα, σχεδόν μετά από 12 χρόνια γάμου, έχει γίνει δεύτερη φύση μας το να λέμε πραγματικά «συγγνώμη», μόνο και μόνο για να δεχτούμε πως συμφωνούμε οτι διαφωνούμε ως ζευγάρι.
Η συγγνώμη, έρχεται πιο φυσικά τώρα κι αυτό είναι καλό γιατί ως μια τυπική μητέρα που κάνει λάθη, απολογούμαι στα παιδιά μου σχεδόν κάθε μέρα απ’ τη στιγμή που γεννήθηκαν!
«Λυπάμαι που το σώμα μου δεν μπόρεσε να σας «φιλοξενήσει» καθ’ όλη τη διάρκεια των 9 μηνών.»
«Λυπάμαι που δεν γνωρίζω γιατί κλαίτε.»
«Λυπάμαι που η αδελφή σου σε χτύπησε χωρίς λόγο με το γόνατό της, στο μέτωπό σου. Ίσως την επόμενη φορά να μην βάλεις τόσο κοντά το κεφάλι σου.»
Η συγγνώμη, κυλά από τη γλώσσα μου τώρα, αβίαστα. Ίσως,το λεω πολύ συχνά τώρα πια. Λυπάμαι γι αυτό! Ωχ, τα ίδια κάνω πάλι!
Παλιά, τότε που υποτίθεται πως θα ήμουν η τέλεια μητέρα -ξέρετε, πριν κάνω παιδιά- είχα ορκιστεί πως θα ήθελα τα παιδιά μου να αισθάνονται πως μπορούν να μου μιλήσουν και να με πλησιάσουν. Να με αντιμετωπίσουν, να μου ζητήσουν συγγνώμη και φυσικά να το κάνω κι εγώ αυτό. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση ν’ αναθρέψω μια οικογένεια που δεν θα ήξερε πως να παραδεχτεί τα λάθη της ή τουλάχιστον να προσπάθεί να βελτιώσει μια κατάσταση.
Τώρα που έχω παιδιά, δυστυχώς δεν είμαι εκείνη η τέλεια μητέρα. Βλέπετε, μου δίνεται συχνά η ευκαιρία ν’ απολογηθώ στα παιδιά μου κι αυτό σημαίνει πως υπάρχουν λόγοι. Όχι μόνο για πράγματα που είναι πέρα απ’ το δικό μου έλεγχο, όπως η κλονισμένη μου υγεία κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου ή την απώλεια ενός, δύο βρεφών. Τώρα, έχω την ευκαιρία να ασκώ τις…απολογητικές μου δυνατότητες για μια σειρά από λάθη.
«Λυπάμαι που σου φώναξα. Δεν έπρεπε να φερθώ έτσι.»
«Λυπάμαι, αλλά όχι. Δεν γνωρίζω που έβαλες το αγαπημένο σου παιχνίδι της ημέρας.»
«Λυπάμαι που ξέχασα να σας παραλάβω εκείνη την ημέρα που σχολάσατε νωρίτερα.»
«Λυπάμαι. Δεν είμαι τέλεια. Δίνω τον καλύτερο μου εαυτό!»
Τα δίδυμα μου, είναι έξι ετών τώρα και ζουν μέσα στο «δράμα» που δεν ήταν προετοιμασμένα για τις δυσκολίες της ζωής. Οι εναλλαγές της διάθεσης τους συνήθως δείχνουν ότι είναι κουρασμένα ή πεινασμένα. Το ξέρω αυτό. Και ξέρω πως πρέπει να τους δώσω λίγο «χώρο». Ειδικά για την κόρη μου. Κι οι δύο τον χρειαζόμαστε αυτό το χώρο για λίγο. Κι όταν αυτός περάσει, μια από εμάς θα υποχωρήσει. Και τότε θα πάω να κουρνιάσω δίπλα της στο κρεβάτι ή εκείνη θα με αναζητήσει στην κουζίνα. Θα γύρει το κεφαλάκι της στην κοιλιά μου, θα βάλει τον αριστερό της αντίχειρα στο στόμα…και θα μου πει…
«Λυπάμαι, μαμά». Και θα το εννοεί!
«Λυπάμαι πάρα πολύ,» θ’ απαντήσω. Και θα το εννοώ κι εγώ.
Πηγή: 4yourfamily.gr
