Η έξαρση του κορονοϊού στην χώρα μας, έκλεισε όλους τους Έλληνες στα σπίτια τους. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, άλλαξε τη καθημερινότητα πολλών και αυτό είναι σίγουρα κάτι πολύ δύσκολο. Διαρκώς, διαμαρτύρονται ότι τα μέτρα είναι υπερβολικά αυστηρά χωρίς λόγο.
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας για το ζήτημα του κορονοϊού και των μέτρων ασφαλείας, το μόνο σίγουρο είναι, ότι αν για τους ενήλικους η απαγόρευση κυκλοφορίας και ο εγκλεισμός, είναι μια φορά μια δύσκολη κατάσταση, για τα παιδιά είναι 100 φορές πιο δύσκολη.
Πόσο μάλλον, όταν ένα παιδί είναι αυτιστικό. Βλέπετε, τα παιδιά με αυτισμό, λειτουργούν “ρομποτικά” . Έχουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθούν κάθε μέρα και στη περίπτωση που αυτό αλλάξει, αναστατώνονται.
Η καραντίνα, έχει αλλάξει τα δεδομένα. Τα σχολεία είναι κλειστά, οπότε τα παιδιά με αυτισμό πρέπει να συνηθίσουν σε μια νέα πραγματικότητα.
Μια νέα πραγματικότητα, που τα θέλει διαρκώς κλεισμένα μέσα, που τα υποχρεώνει να κάνουν μάθημα μέσω υπολογιστών και tablets και που ως επί το πλείστον, έχει αλλάξει κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, την ρουτίνα που έχουν ανάγκη να βιώνουν.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά με αυτισμό πρέπει να βγαίνουν από το σπίτι και να περπατούν με τους γονείς τους έτσι ώστε να χαλαρώνουν, σε περιόδους όπου στρεσάρονται πολύ. Η απαγόρευση κυκλοφορίας τους το κάνει λοιπόν ακόμη πιο δύσκολο.
Όπως δύσκολο, τους το κάνει και μια κοινωνία, όπου χωρίς σημαντικό λόγο βγαίνει από το σπίτι, κάνοντας τις μητέρες και τους μπαμπάδες των αυτιστικών παιδιών, να στερούν από τα παιδιά τους την βόλτα που τόσο έχουν ανάγκη, μήπως εν τέλει αρρωστήσουν κι αυτά, ή διαιωνίσουν το πρόβλημα.
Όλα αυτά, τα γνωρίζουμε καθαρά εγκυκλοπαιδικά. Αν κάποιος μπορεί να μιλήσει για τον αυτισμό, είναι ένας γονιός που μεγαλώνει παιδί με αυτισμό. Η Χρυσάνθη Κατρακάζα είναι μητέρα ενός αυτιστικού κoριτσιού και μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους την εμπειρία της.
Αναφέρει, ότι εξαιτίας της καραντίνας, το παιδί της βγήκε τελείως από την καθημερινότητα του με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς ανήσυχο, να μη κοιμάται και να μην τρώει καλά. Η δημοσίευση ανέβηκε στις 2 Απριλίου, όπου είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού. Δείτε παρακάτω:
Μήνας του αυτισμού λοιπόν….
Φωνάζω κάθε βράδυ. Γιατί δεν θέλει να κοιμηθεί. Δεν καταλαβαίνει πως πέρασε η ώρα. Δεν καταλαβαίνει πως όλα έχουν όριο. Δεν καταλαβαίνει πως πρέπει πια μα κοιμηθούμε όλοι. Δεν καταλαβαίνει πως όταν τσιρίζει, την ακούει όλο το τετράγωνο.
Την μάλωσα πάλι. Αλλά εκείνη δεν ξέρει γιατί. Της φώναξα πως θα πάει τιμωρία. Αλλά ανταπέδωσε φωνάζοντας ” σταμάτα…βοηστε με” γιατί με το ζόρι την κρατούσα στο κρεβάτι. Χτυπιόταν γιατί ήθελε το φως ανοιχτό και πάλι ξεβίδωσα την λάμπα. Πάλι έβγαλα τις μπαταρίες απ το πορτατιφάκι της και πάλι της έκρυψα τα παιχνίδια. Και τσιρίζει και κλαίει και πάλι.
Γιατί δεν καταλαβαίνει τον λόγο που της τα παίρνω. Δεν καταλαβαίνει πως δεν αφήνει ούτε τον αδελφό της να κοιμηθεί.
Της φώναξα πάλι το απόγευμα. Γιατί έχει αποβλακωθεί στο κινητό. Μόνο έτσι κάθεται ήρεμη και ήσυχη. Αλλά το κινητό δεν είναι λύση.
Οι αντίχειρες της συνεχίζουν να κινούνται σαν μοτεράκια ακόμα κι όταν δεν το κρατάει. Είναι ανήσυχη όλη μέρα. Δεν θέλει πια να ζωγραφίζει. Τους πετάει τους μαρκαδόρους. Άρχισε πάλι να τους πετάει… Δεν τρώει. Άρχισε πάλι να μην τρώει.
Δεν συνεργάζεται. Άρχισε πάλι να μην συνεργάζεται. Δεν με κοιτάει πάντα όταν της μιλάω. Άρχισε πάλι να μην αντιδρά. Δεν θέλει να κάνει μπάνιο. Άρχισα πάλι να την κυνηγάω γι αυτό. Δεν θέλει πια το κουκλόσπιτο της. Κοντεύει να το διαλύσει.
Δεν κάθεται πια μαζί μας. Άρχισε πάλι να απομονώνεται στο κρεβάτι της.
Κλείσαμε τρεις βδομάδες καραντίνα, χωρίς σχολείο, χωρίς βόλτα, χωρίς τις πρωινές δραστηριότητες της.
Κι αυτό έχει κοστίσει χρόνια προσπαθειών ώστε η Μαιρούλα να προοδεύει στην συμπεριφορά της και στην κατανόηση γενικών κανόνων.
Τι μου λέτε τώρα εσείς για καραντίνες και για ιούς και για συνωμοσίες. Να σας πω εγώ τι βλέπω κάθε μέρα στο παιδί μου αν θέλετε.
Τι μου λέτε πως δεν αντέχετε μεσ το σπίτι άλλο…Να σας μιλήσω για τις δικές μου αντοχές που δεν ξέρω πάλι από που να τις δυναμώσω. Τι μου λέτε για οβελίες και για μέρες ακόμα μέσα… Να σας πω εγώ αν θέλετε πόσες μερίδες φαγητού μένουν ανέγγιχτες στο πιάτο που άρχισε να μην τρώει πάλι.
Τι μου λέτε για έναν μήνα καραντίνας ακόμα… Να σας πω εγώ αν θέλετε πόσων μηνών αίμα θα φτύσουμε παρέα με την Μαιρούλα πάλι, για στόχους χρόνων που κατακτήθηκαν και χάθηκαν στα μέσα του προηγούμενου μήνα.
Καληνύχτα κόσμε….
Μήνας του αυτισμού σου λέει… Για κάποιους είναι μια τρισύλλαβη λέξη. Για κάποιους πάλι μια ολόκληρη ζωή.
~ 2 Απριλίου 2020 , Χρυσάνθη ~
