Τα παιδιά θα μάθουν να αγαπούν το σώμα τους όταν οι γονείς αγαπήσουν το δικό τους

Έλενα Τριανταφύλλου

Έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν ότι οι γυναίκες ζουν και αναπτύσσονται σε μια κοινωνία, που τις έχει μάθει να είναι ενοχικές με οτιδήποτε τις χαρακτηρίζει. Είμαστε ενοχικές όταν φοράμε σορτσάκια γιατί “προκαλούμε” .

Είμαστε ενοχικές όταν δεν ξέρουμε να μαγειρεύουμε γιατί “δεν γίνεται να είσαι μητέρα,σύντροφος,γυναίκα και να μην ξέρεις πως να σοτάρεις το κρεμμύδι.” Είμαστε ενοχικές όταν εργαζόμαστε γιατί “παραμελούμε τα παιδιά μας και η θέση μιας μάνας είναι 24 ώρες το 24ωρο δίπλα στο παιδί” .

Δείτε ακόμα “Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί κατάλαβα πως σκέφτονται πολλές μητέρες & απογοητεύτηκα”

Είμαστε ενοχικές που δεν πληρούμε τα πρότυπα ομορφιάς. Δεν είμαστε όλες υπερβολικά αδύνατες οπότε δεν είμαστε όμορφες. Οπότε πρέπει να κάνουμε διαρκώς δίαιτες και να κατηγορούμε τους εαυτούς μας που για άλλη μια φορά δεν καταφέραμε να τις ολοκληρώσουμε.

Δε θα μιλήσω  άσχημα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου έτσι ώστε να αγαπήσει το δικό της!

Ακόμη και όταν είμαστε υπερβολικά αδύνατες όμως, νιώθουμε άσχημα γιατί…δεν έχουμε “πιασίματα” και λογικά είμαστε αντιερwτικές. Πολλές γυναίκες προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτά τα στερεότυπα, για να καταφέρουν να αγαπήσουν τους εαυτούς τους.

Όμως δεν είναι εύκολο. Όταν βομβαρδίζεσαι από αυτά τα στερεότυπα καθημερινά, δεν μπορείς να απαλλαγείς και τόσο εύκολα. Είναι δύσκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου, ζώντας σε μια κοινωνία που σε κρίνει αρνητικά διαρκώς γι’ αυτόν.

Το κείμενο που βρήκαμε στο Healing Parenting και  μας άγγιξε πραγματικά, μπορεί και να σας βοηθήσει να αγαπήσετε τον εαυτό σας. Μπορεί να μας βοήθησε να αγαπήσουμε κι εμείς τον εαυτό μας λίγο παραπάνω. Διαβάστε παρακάτω:

Δε θα μιλήσω  άσχημα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου έτσι ώστε να αγαπήσει το δικό της!

Μαμά, τα μπoύτια σου είναι τόοοοοσοοο μεγάλα!

«Καμιά φορά, βγαίνοντας από το μπάνιο, περπατάω μέχρι το δωμάτιο με τα εσώρουχα. Μερικές φορές η κòρη μου, που μόλις έγινε πέντε, με κυνηγάει τσιρίζοντας: «Μαμά, τα μπούτια σου είναι τόοοοοσοοο μεγάλα!». Χασκογελάει, με ζουλάει και θέλει να με αγγίξει και να παίξει με το ζυμαράκι, όπως λέει.

Την πρώτη φορά που το είπε ήταν πριν από περίπου έξι μήνες και με προβλημάτισε.

Είπε όντως αυτό το πράγμα;

Ήταν μια από αυτές τις ήμι-σοκαριστικές στιγμές, όταν ένα παιδί “πετάει” κάτι που απλά δεν θα έλεγες εσύ, ως ενήλικας. Οι γυναίκες δεν θέλουν να ακούσουν κάτι τέτοιο. Αλλά για να λέμε και την αλήθεια, τα μπούτια μου είναι μεγαλύτερα από τα δικά της.

Δε θα μιλήσω  άσχημα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου έτσι ώστε να αγαπήσει το δικό της!

Είναι αρκετά μικροκαμωμένη και εγώ είμαι σχεδόν διπλάσια από την ίδια. Επιπλέον, το σώμα της δεν έχει περιττά κιλά και εγώ πέρασα τα παιδικά μου χρόνια τρώγοντας σνακ όπως μπισκότα και παγωτό. Το δικό μου σώμα έχει περιττά κιλά.

Έτσι, μόλις ξεπέρασα την αντίδραση που θα είχα πριν από 20 χρόνια: «Τίιιιιιιιι; Αυτό με πλήγωσε, άουτς, έχει δίκιο, πραγματικά πρέπει να βάλω την άσκηση στη ζωή μου ή να σταματήσω να τρώω ζάχαρη χρειάστηκε περίπου τρία δευτερόλεπτα για να περάσει σαν σκέψη από το μυαλό μου, απλά είπα κάτι που εκείνη την στιγμή έμοιαζε ειλικρινές και έβγαινε μέσα από την καρδιά μου: «Τα πόδια μου, έχουν το σωστό μέγεθος για μένα!»

Δε θα μιλήσω  άσχημα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου έτσι ώστε να αγαπήσει το δικό της!

Ειλικρινά, σχεδόν δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είπα. Ήμουν πράγματι εγώ που μιλούσα, που έλεγα λόγια αυτό-αποδοχής για το σώμα μου; Από πού προέκυψε ξαφνικά αυτή η εικόνα της «είμαι μια χαρά, ακριβώς έτσι όπως είμαι»;

Θα σας απαντήσω. Είμαι μια γυναίκα που έχω βιώσει τόση πολλή κοινωνική κριτική (κυρίως εσωτερικευμένη κριτική) για το σώμα μου, που αποφάσισα ότι ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα πω έστω και μία αρνητική κουβέντα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου.

Δεν μιλάω ποτέ για τα σώματα των γυναικών, κριτικάροντας ή αξιολογώντας τα. Έζησα κάτι παραπάνω από 30 χρόνια με αυτόν τον πόνο, ήταν αρκετό.

Δε θα μιλήσω  άσχημα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου έτσι ώστε να αγαπήσει το δικό της!

Είμαι μια γυναίκα που γέννησα ένα κòρίτσι, για το οποίο θέλω όσο αυτό είναι εφικτό, να βιώσει όσο το δυνατόν λιγότερο από αυτόν τον πόνο. Οι διαφημίσεις, τα περιοδικά και οι κουβέντες με τους συνομήλικους, θα είναι αρκετά για να μπορέσει να αντιληφθεί τις άρρωστες προσδοκίες της κοινωνίας για το γυναικείο σώμα. Δεν θα συμβάλλω και εγώ σε αυτό.

Όλοι καλούμαστε να επιλέξουμε το στυλ γονεϊκότητάς μας. Όλοι καλούμαστε να επιλέξουμε τι θα μάθουμε στα παιδιά μας. Και οι περισσότεροι από εμάς, θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν την παιδική τους ηλικία, απαλλαγμένα από τις πληγές που βιώσαμε εμείς ως παιδιά.

Θα μάθουμε στις κòρες μας να επικεντρώνονται στη δύναμη του σώματός τους και στο πώς αισθάνονται!

Δε θα μιλήσω  άσχημα για το σώμα μου μπροστά στην κòρη μου έτσι ώστε να αγαπήσει το δικό της!

Θα μάθουμε στους γιoυς μας να σέβονται τα σώματα των κòριτσιών, με το να μας βλέπουν να σεβόμαστε το δικό μας σώμα!

Όσο για μένα, το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω την αγάπη που αισθάνομαι για την κòρη μου, να με οδηγήσει στο επόμενο στάδιο αποδοχής και να νιώσω ότι είμαι μια χαρά, ακριβώς όπως είμαι!

Σε ηλικία 14 χρονών είχα αφίσες από περιοδικά κολλημένες στους τοίχους του δωματίου μου, επειδή πίστευα ότι τα supermodels ήταν η σωστή, η επιθυμητή, η αποδεκτή εικόνα σώματος για μια γυναίκα και ήθελα να μοιάσω σε αυτές τις εικόνες. Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ηλικία με έχει απελευθερώσει.

Ναι, ξέρω ότι η πλήρης αποδοχή είναι ένας δύσκολος στόχος. Ωστόσο, ξέρω ότι αξίζει να το προσπαθούμε.

Σε ευχαριστώ παιδί μου, που έβγαλες από μέσα μου τον σοφότερο μου εαυτό. Μακάρι να ξέρεις πάντα στη ζωή σου, ότι τα πόδια σου, έχουν ακριβώς το σωστό μέγεθος για σένα, επίσης.

Μακάρι να μην καταλάβεις ποτέ πόσες αμέτρητες ώρες έχω ξοδέψει από την ζωή μου, κρίνοντας αρνητικά το σώμα μου και ειδικά τα πόδια μου, μέχρι την στιγμή που θα κάτσουμε ένα καλοκαιρινό βράδυ δίπλα στο κύμα και θα νιώσω ότι ήρθε η στιγμή να σου πω αυτή την ιστορία.

Αγαπητό μου παιδί, μακάρι η ζωή σου να σε οδηγήσει, έτη φωτός πιο πέρα από τη δική μου την σοφία.»

Photo cover via: independent.co.uk

• αγκαλιάζουμε την διαφορετικότητα
• μαμα