10 πράγματα που θέλω να μάθει η κόρη μου πριν κλείσει τα δεκα

Δεν είναι δική σου δουλειά να κάνεις ευτυχισμένους τους ανθρώπους που αγαπάς.Εμένα, τον Μπαμπά, τον αδελφό σου, τους φίλους σου. Σου δίνω τον λόγο μου, δεν είναι δική σου δουλειά. Και η πικρή αλήθεια είναι πως δεν μπορείς, ακόμα κι αν ήθελες.

Η έλλειψη φόβου με την οποία αντιμετωπίζεις κάθε σωματική πρόκληση είναι προτέρημα. Συνέχισε σε παρακαλώ να χρησιμοποιείς το κορμάκι σου για να τρέχεις, να πηδάς, να σκαρφαλώνεις και να κάνεις ρίψεις. Μου αρέσει να σε βλέπω να οργώνεις το γήπεδο ποδοσφαίρου, να κρέμεσαι με περηφάνια από τις μπάρες του μονόζυγου ή να σκαρφαλώνεις στα ψηλότερα κλαδιά ενός δέντρου. Υπάρχει συγχρόνως υγεία και μια αίσθηση κυριαρχίας στη σωματική δραστηριότητα και τις προκλήσεις της.

Ποτέ μην φοβηθείς να μοιραστείς τα πράγματα που σε κάνουν να παθιάζεσαι. Μερικές φορές, για παράδειγμα,ντρέπεσαι που παίζεις ακόμα με κούκλες και ανησυχείς μήπως σε κοροϊδέψουν οι φίλες σου. Όποιος σε κοροϊδεύει για αυτά που σου αρέσουν να κάνεις δεν είναι αληθινός φίλος. Είναι δύσκολο να το καταλάβεις αλλά τόσο σημαντικό.

Είναι αποδεκτό να διαφωνείς μαζί μου και με τους άλλους. Είσαι αρκετά μεγάλη για να έχεις δική σου γνώμη και θέλω να ακούω τη γνώμη σου. Το ίδιο και όσοι σε αγαπάνε. Βέβαια μην δίνεις μάχη για χάρη της μάχης όμως όταν νιώθεις ότι έχω άδικο να μου το λες. Με έχεις ακούσει να σου λέω πως έχεις δίκιο και με έχεις ακούσει να σου ζητώ συγνώμη για τη συμπεριφορά μου ή την άποψή μου όταν αντιλαμβάνομαι ότι ήταν λανθασμένες. Η δική σου άποψη είναι σημαντική και πολύτιμη. Μην ντρέπεσαι να την εκφράσεις.

Είσαι τόσο όμορφη. Στο τωρινό σου πρόσωπο συνυπάρχουν το μωρό που ήσουν κάποτε και η νεαρή γυναίκα που γρήγορα γίνεσαι. Τα μάτια και το πηγούνι μου με το λακκάκι συνδυάζονται με τα χρώματα του πατέρα σου σε ένα μοναδικό άτομο, κάποια που είσαι μόνον εσύ. Βλέπω τα σύννεφα του μύθου της ομορφιάς που έχει κατασκευάσει η κοινωνία μας απειλητικά πάνω από το κεφάλι σου να αντανακλώνται στην αυξανόμενη αμηχανία σου. Σε ικετεύω μην αγνοήσεις τη δική σου ομορφιά, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι είσαι τόσο αυθόρμητη.

Το διάβασμα είναι ουσιαστικό στοιχείο της ζωής μας. Όπως ξέρεις, είναι το κεντρικό σημείο της απόλαυσης του ελεύθερου χρόνου μου. Είμαι απίστευτα περήφανη και ευχαριστημένη που σε βλέπω να μοιράζεσαι αυτήν την απόλαυση. Αυτή η ταύτιση που νιώθεις με τους ήρωες, η αίσθηση του να ξεγλιστράς σε έναν άλλο κόσμο, να χάνεσαι εκεί με τον καλύτερο τρόπο; Αυτά δεν τα χάνεις ποτέ. Καλωσόρισες.

Εσύ δεν είσαι εγώ. Μοιάζουμε πολύ, όμως έχεις τη δική σου απολύτως προσωπικότητα, ολοσχερώς και πλήρως. Σου δίνω το λόγο μου ότι το ξέρω αυτό, ακόμα και όταν το παραβλέπω. Ξέρω πως ο αποχωρισμός από εμένα είναι ένα από τα πρωταρχικά καθήκοντα της εφηβείας σου που τη βλέπω να αστράφτει στον ορίζοντα. Με φοβίζει όσο το να μου ρίξουν παγάκια στην κοιλιά αυτό το κενό, αυτή η απόσταση, η απαραίτητη απόσχιση, ωστόσο θέλω να ξέρεις πόσο ζωτική είναι για σένα. Θα είμαι εκεί, ό,τι κι αν συμβεί Γκρέις. Το κόκκινο νήμα που μας συνδέει είναι ελαστικό και θα τεντωθεί. Το ξέρω πως μπορεί να τεντωθεί κι άλλο. Και μόλις ολοκληρωθεί η μετάβαση στην ενηλικίωση, θα δημιουργηθεί μια νέα, ακόμη καλύτερη οικειότητα ανάμεσά μας. Κι αυτό το ξέρω.

Σχεδόν ποτέ δεν φταις εσύ. Αυτό που εννοώ είναι πως όταν οι άνθρωποι σου φέρονται με τρόπο που σε πληγώνει ή σε κάνει να αισθάνεσαι ανασφάλεια, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οφείλεται σε κάτι που συμβαίνει μέσα τους, και όχι σε κάτι που οφείλεται σε εσένα. Παλεύω πολύ με αυτό το θέμα και έχω προσπαθήσει πάρα πολύ σκληρά να μην σου πω ούτε μια φορά ότι είσαι «υπερευαίσθητη» ή ότι «πρέπει να το ξεπεράσεις» όταν νιώθεις πληγωμένη. Πίστεψέ με, ξέρω ότι τα συναισθήματα μπορούν να σου κομματιάσουν την καρδιά, ακόμα κι όταν το μυαλό σου διαφωνεί. Όμως ίσως, λέω, ίσως, βοηθάει να θυμάσαι ότι σχεδόν πάντα οι άλλοι παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες, ακόμα και όταν κατά λάθος πέφτουν πάνω σου.

Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί από μόνος του να καλύψει όλες σου τις ανάγκες. Να είσαι πολύ προσεχτική στην παραχώρηση αυτής της εξουσίας σε οποιοδήποτε πρόσωπο. Υποψιάζομαι ότι προσπαθείς να γεμίσεις  το κενό της μοναξιάς που σε τρώει, κι αν είναι έτσι, είναι κάτι που κληρονόμησες από εμένα. Αυτό το συναίσθημα, «το κενό στην καρδιά της ζωής» όπως λέει η Βιρτζίνια Γουλφ, είναι απλώς κομμάτι της ζωής. Η προσπάθεια να γεμίσουμε αυτόν τον πόνο με άλλους ανθρώπους (ή με ο,τιδήποτε άλλο, όπως φαγητό, αλκοόλ, αναρίθμητες συμπεριφορές που μουδιάζουν τον πόνο, για τις οποίες δεν έχεις ιδέα ακόμη) είναι χαμένη υπόθεση. Κανένας δεν μπορεί να το κατορθώσει. Θα αισθανθείς απογοητευμένη, και το χειρότερο, αυτή η μοναξιά θα παραμένει εκεί, ό,τι και να γίνει. Μαθαίνω να αγκαλιάζω αυτήν τη μοναξιά, να την αποδέχομαι ως κομμάτι του εαυτού μου. Ελπίζω να σε βοηθήσω να κάνεις το ίδιο.

Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Ξέρω ότι δεν είμαι αρκετά καλή και σίγουρα όχι η μητέρα που σου αξίζει. Είμαι ανυπόμονη, κάνω λάθη και υψώνω τη φωνή μου. Συγνώμη. Αγαπώ εσένα και τον αδελφό σου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο και πάντα εύχομαι να γίνω καλύτερη για εσάς. Θα παραδεχτώ ότι δεν λατρεύω πάντα τη συμπεριφορά σας και ότι βιάζομαι να σας το διαβιβάσω. Όμως κάθε μέρα που ξημερώνει σας αγαπώ με κάθε ίνα της ύπαρξής μου. Ό,τι κι αν συμβεί.

 της Lindsy Mead Russell

μετάφραση: Αγγελική Τζαβάρα

πηγη: /mikroimegaloi