Άγιε μου Βασίλη… με θυμάσαι;
Ναι ναι… εγώ είμαι… το κοριτσάκι που σου άφηνε πάντα εκτός από βασιλόπιτα και γάλα και λίγο κονιάκ, για το κρύο και ένα καρότο για τον τάρανδο, εγώ καλέ που έκλαψα τόσο πολύ στα οκτώ μου που δεν μου έφερες εκείνο το κόκκινο ποδήλατο…
Ποδήλατο δεν έμαθα ποτέ. Να πιστεύω σε σένα όμως έμαθα και στα θαύματα και στα ξωτικά!
Σε όλα όσα συνθέτουν ένα παραμύθι…
Αχ Άγιε Βασίλη μου… παραμυθού έγινα… δεν μεγάλωσα πολύ… καθόλου σχεδόν… μα οι άλλοι επιμένουν πως είναι ντροπή να σου γράφω μαμά πράγμα γράμμα… Ποιος τους ακούει… εγώ πάντως όχι!
Τι θέλω; Χμμμμμ ζόρικη ερώτηση αυτήν την συννεφιασμένη μέρα του 2015 που αναμετριόμαστε με τα μεγάλα θέλω και πρέπει της εποχής μας.
Τι θέλω…
Τι πρέπει…
Πρέπει να θέλω;
Θέλω να πρέπει;
Χωρά το πρέπει στο θέλω και μήπως τα θέλω μας είναι πολύ μεγάλα για να υπακούν στα πρέπει;
Λοιπόν Άγιε μου ….βγάλε τα πρέπει να μην ζαλιζόμαστε εμείς οι θνητοί. Δώσε ζωή στα θέλω μας. Οποία θέλω και αν είναι αυτά….
Κάνε τους μεγάλους να μικρύνουν για να ακούσουν τα παιδιά.
Κάνε τους μικρούς να μεγαλώσουν χωρίς να λησμονήσουν να ακούν την φωνή μέσα τους που ζητά να βάλουν χέρι στο βάζο με το γλυκό!
Κάνε τον άστεγο να βρει κρεβάτι.
Κάνε τον πεινασμένο να βρει ψωμί.
Κάνε τον χορτάτο να θυμάται τον… πεινασμένο και να του δίνει παντεσπάνι, όχι ψίχουλα-βλέμματα συμπόνιας.
Κάνε οι μαθητές στην Ελλάδα μου να πεινούν μόνο για γνώση, όχι για κυνηγημένα όνειρα ξενιτιάς.
Κάνε οι γονείς να μπορούν να γίνονται Αη Βασίληδες με τα όλα τους και όχι μίζεροι… αδύνατοι… με τον φόβο της στέρησης στο βλέμμα σαν αυτοί των πολυκαταστημάτων και του 8ωρου με 5 ευρώ την ώρα.
Κάνε οι έρωτες να τραγουδούν και όχι να γίνονται ζεϊμπεκιά του χωρισμού και του πόνου…
Κάνε η αγάπη να είναι αληθινή και όχι του συμφέροντος…
Κάνε να γεννιέται ελπίδα και όχι φονικό από έναν νέο Ηρώδη που σκοτώνει τα νιάτα!
Κάνε οι κουμπαράδες να γεμίζουν και να μην τους αδειάζουν μανές με τύψεις για να πάρουν γάλα!
Κάνε οι γειτονιές να γεμίζουν γέλια…
Κάνε τα δάση να μην καίγονται μα ερωτευμένοι…να γράφουν απλά στα δέντρα τα αρχικά τους…
Κάνε οι θάλασσες να είναι ταξίδι μας και όχι ξενιτιά…..
Κάνε οι ουρανοί μας να είναι για να πετούν χαρταετοί και όχι ψυχές από αυτόχειρες…
Κάνε οι γιαγιάδες να λένε παραμύθια και όχι μοιρολόγια για χαμένες συντάξεις και όνειρα….
Κάνε οι παππούδες να μετρούν ρυτίδες σοφίας και όχι πόσα…χάπια γενόσημα απέμειναν….
Κάνε οι πολιτικοί μας να είναι… άνθρωποι… Ελληνες… πατριώτες. Να δίνουν και όχι να παίρνουν ζωές, ελπίδες. συνειδήσεις.
Κάνε η μουσική να είναι ποίηση και όχι κλαρινοτσιφτετελιά του πανηγυριού.
Κάνε η ποίηση να είναι μουσική και χορός με κορμιά που ταιριάζουν στα βήματα των ψυχών όταν αναγνωρίζει η μια τη άλλη.
Κάνε η βροχή να είναι ευλογία και οχι πλημμύρα…
Κάνε το δάκρυ να είναι χαράς και όχι λύπης…..
Κάνε να λέμε «αγάπη» μου σαν προσευχή και όχι σαν βουβή στέρηση μιας …ΜΙΚΡΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ!
Κάνε… κάνε… θαύματα…
Κάνε μας να πιστέψουμε ξανά σε σένα.
Κάνε με να πιστέψω και εγω που δεν μου έφερες κόκκινο ποδήλατο μα σε αγαπώ.
Γιατί στην αγάπη δεν παίρνεις… δίνεις…και αφανίζεις το εγώ σου……μέσα στον άλλον!
Άγιε μου Βασίλη… σε παρακαλώ!
Άλλωστε ένα κόκκινο μου το χρωστάς! Ας είναι της αγάπης.
