Κράξτε μαζί μας:Η αδερφή μου και ο άντρας μου με κεράτωσαν

Γεια σας, δεν θέλω ούτε ψευδώνυμο να γράψω γιατί ντρέπομαι γι αυτό που μου συνέβει.  Η ανωνυμία μου είναι αυτό που με βοηθάει να κράξω την αδερφή μου .Ναι καλά διαβάσατε ,την αδερφή μου που βγήκαμε από την ίδια κοιλιά,που μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι ,που την είχα την καλύτερη μου φίλη,που την εμπιστευόμουν , που καβγάδιζα με όποιον τολμούσε να την πειράξει ,που την λάτρευα πιο πολύ και από τα παιδιά μου.
Ότι και να γινόταν ήταν η πρώτη που θα το μάθαινε, της είχα δώσει κλειδί του σπιτιού μου ,όταν πήγε να σπουδάσει εγώ ήμουν αυτή που της έστελνα χρήματα γιατί οι γονείς μας οικονομικά αδυνατούσαν.
Γιατί θέλω να το κάνω αυτό; Όχι δεν είμαι τρελή…είμαι πληγωμένη, προδομένη και απογοητευμένη. 
Ας το πάρω από την αρχή…… με την αδερφή μου έχουμε 14 χρόνια διαφορά. Εγώ είμαι η μεγαλύτερη και πάντα της είχα αδυναμία και ανεπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης απέναντι της.Με τον άντρα μου όταν παντρευτήκαμε αυτή ήταν 16 χρονών και εγώ 30. Ο άντρας μου την συμπαθούσε και εκείνη το ίδιο.Εγώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας γι αυτή την σχέση γιατί την είχα μεγαλώσει και την αγαπούσα σαν παιδί μου. Έκανα 2 παιδιά  και πάντα ένιωθα ότι είχα 3. Στο σπίτι μας ερχόταν συνέχεια  και όταν τελείωσε τις σπουδές τις ο άντρας μου την πήρε στην εταιρεία που έχει σαν γραμματέα. Χαιρόμουν που την αγαπούσε και την στήριζε και όλα πήγαιναν τέλεια μεταξύ μας. Σχέσεις αυτή είχε περιστασιακές αλλά δεν είχε κάτι μόνιμο κάτι που με ανησυχούσε και της το συζητούσα. “Δεν ήρθε ακόμη ο κατάλληλος στην ζωή μου” μου έλεγε. Εγώ πάλι το είχα καημό, έβλεπα ότι μεγαλώνει ,είχε χτυπήσει την μητέρα μας και η επάρατο νόσο και σκεφτόμουν θα κλείσει τα μάτια της και δεν θα την δει νυφούλα έτσι όπως το πάει. Το συζήταγα με τον άντρα μου και του έλεγα συνέχεια: “καλά ολόκληρη εταιρεία δεν υπάρχει κάποιο καλό παιδί να της κάνουμε κονέ;” και έστυβα το μυαλό μου και του πρότεινα τον έναν τον άλλον αλλά για εκείνος κανείς δεν ήταν ο κατάλληλος. “Θα τον βρει μόνη της ,μην ανακατεύεσαι” ήταν η απάντηση του πάντα. 
Ένα πρωί τον ξύπνησα και εκείνον όπως συνήθως για να πάμε στις δουλειές μας. Μου είπε ότι δεν ένιωθε καλά και ότι δεν θα πήγαινε στην εταιρεία. Τον ρώτησα αν θέλει να καθίσω σπίτι ή να ειδοποιήσω τον γιατρό. “Όχι δεν χρειάζεται ,εμετό θέλω να κάνω απλά,ίσως να φταίει το βραδινό φαγητό που έφαγα αργά.Πήγαινε τα παιδιά σχολείο και πήγαινε στο γραφείο σου.Θα μου περάσει” Έτσι και έκανα. Στο γραφείο κάτι με έτρωγε και είχα αγχωθεί ,τον πήρα κατά της 11 τηλέφωνο και αφού άργησε να το σηκώσει μου ακούστηκε λαχανιασμένος. “Είσαι καλά;σε ακούω κάπως…”τον ρώτησα… “καλά είμαι ,έκανα εμετό και έχω κοπεί…τι ώρα θα γυρίσεις; ” ήταν η απάντηση του. “θα πάρω τα παιδιά από το ολοήμερο και στις 4.30 θα μαι σπίτι.Αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησε μου” Κλείσαμε το τηλέφωνο και μετά από λίγο πήρα την απόφαση να κλείσω το γραφείο και να πάω σπίτι. Δεν έτρεχε και κάτι ,δικό μου ήταν ,δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. 
Φτάνοντας στο σπίτι είδα το αμάξι της αδερφής μου απέξω. Αμέσως σκέφτηκα ότι κάτι έγινε και την ειδοποίησε,έτρεξα,ανέβηκα τα σκαλιά δυο -δυο και άνοιξα την πόρτα. Εκεί έπαθα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου. Η αδερφή μου και ο άντρας μου γυμνοί στο σαλόνι του σπιτιού μας έκαναν έρωτα! Τρελάθηκα! Άρχισα να ουρλιάζω ,να τους πετάω αντικείμενα,να βρίζω. Την βούτηξα από τα μαλλιά και κόντεψα να την πετάξω γυμνή έξω από το σπίτι! Κλείστηκα στην κρεβατοκάμαρα και έκλαιγα τόσο πολύ που στο τέλος αν δεν ήταν ύπνος ήταν λιποθυμία.Δεν σκέφτηκα ούτε τα παιδιά στο σχολείο ούτε τίποτα.Το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω! 
Με τον άντρα μου δεν είμαστε μαζί .Την επόμενη μέρα τον έδιωξα από το σπίτι και του ζήτησα διαζύγιο. Οι γονείς μου και οι φίλοι μας με ρωτάνε ακόμη και σήμερα μετά από 8 χρόνια γιατί χώρισα και δεν τους έχω πει.Δεν μπορώ να το ξεστομίσω,δεν μπορώ να  δώσω στην αδερφή μου αυτό το στίγμα για όλη της την ζωή. Η μητέρα μου πάλεψε με τον καρκίνο και βγήκε νικήτρια ,δεν μπορώ εγώ να την σκοτώσω με αυτό τον τρόπο. 
Με την αδερφή μου μιλάγαμε και μιλάμε από την πρώτη στιγμή τυπικά γιατί κανείς δεν θέλω να καταλάβει τίποτα. Μπροστά στους γονείς μου είμαστε σχεδόν όπως πριν γίνουν όλα αυτά γιατί δεν θέλω να καταλάβουν τίποτα.  Την ρώτησα  πολλές φορές στην αρχή”Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Πως είναι δυνατόν να γύρισες το βλέμμα σου σε αυτόν;
Σε εμπιστευόμουν ,σε μεγάλωσα,έπεφτα στην φωτιά για σένα” και η απάντηση της ήταν “τον ερωτεύτηκα,συγνώμη” 
Μετά από αρκετό καιρό η αδερφή μου γνώρισε κάποιον και παντρεύτηκε. Χόρεψα ακόμη και στον γάμος της. Ο πρώην πλέον άντρας μου ,μου ζήτησε πολλές φορές συγνώμη και σαν δικαιολογία μου είπε ότι παρασύρθηκε από τα νιάτα της και την ομορφιά της. Η μόνη απάντηση που του έδωσα είναι ‘σε μισώ και σε σιχαίνομαι” 
Όλη αυτή η “ανωτερότητα”με έχει κάνει να παίρνω χάπια ηρεμιστικά στα 46 μου χρόνια. Και ο μόνος πραγματικός λόγος που σας στέλνω την ιστορία μου ,είναι γιατί ποτέ μου δεν το χω βγάλει από μέσα μου και γιατί νιώθω ότι όσοι περισσότεροι το διαβάσουν τόσο πιο πολύ θα ελαφρύνει η ψυχή μου. Και αυτό που θέλω να της πως αλλά δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ είναι πως την αγαπάω και πως ένα κομμάτι της καρδιάς μου κομματιάστηκε με την απουσία της.

Απάντηση daddycool:Καταρχάς δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το γράμμα είναι αληθινό!
Κατά δεύτερον εύχομαι να είσαι  τρολάκι γιατί  το ατόπημα του άντρα σου και της αδερφής σου που μας περιέγραψες, ξεπερνάει και τη φαντασία των συγγραφέων άρλεκιν! 

Άκου και ένα τραγουδάκι από μένα μπας και μπεις στο νόημα