Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΠΑΜΠΑΣ

 Στην αρχή σκέφτηκα να μιλήσω εκ μέρους του γιου μου, ενός μωρού 8 μηνών.
Κλισέ, κλισέ και κλισέ. Ακόμα ένα κλισέ στα τόσα που διάβασα όλον αυτόν
τον καιρό που δουλεύω λιγότερο και κάθομαι στο σπίτι περισσότερο.

Τελικά αποφάσισα να γράψω ως αυτό που είμαι: Μια μαμά (πια), που εκτός
από όλα τα άλλα κοσμοϊστορικά που βίωσε με την εγκυμοσύνη και τη γέννα
και το μπεμπέ της, βίωσε κι αυτό: Τον έρωτα της ζωής της να γίνεται
πατέρας.
Οι μπαμπάδες δεν γράφουν εύκολα, καμιά φορά δεν εκφράζονται κι εύκολα,
γι’αυτό αυτά που βλέπουμε ή ξέρουμε γι’αυτούς παραμένουν σχεδόν τα ίδια.
Κλισέ, κλισέ και κλισέ.
Έτσι αποφάσισα να γράψω. Σαν μια μαμά που βλέπει τον άντρα που
ερωτεύτηκε να αποκτά ακόμα μια ιδιότητα, την πιο σημαντική.

 Αυτός ο άντρας ήταν ο τρελός με τα μηχανάκια, που δούλευε πολύ και
μάζευε λεφτά για να τα αλλάζει σαν τα πουκάμισα. Έτρεχα κι εγώ με τη
βαλίτσα στην πλάτη για να πάμε διακοπές. Κουβάλαγα τσάντες του σουπερ
μάρκετ, όσες δε χωρούσαν στο τιμόνι, γιατί δεν πηγαίναμε πουθενά με το
αυτοκίνητο. Όρος απαράβατος για να πάμε ταξίδι και να γιορτάσουμε την
πρώτη μας επέτειο ήταν να μπορούμε να βρούμε μαγαζί που να πιάνει
eurosport για να δούμε τον Ρόσι να τρέχει στο moto gp.
Αυτό το αρσενικό ζούσε σε μια γκαρσονιέρα 24 τμ και δεν τον απασχολούσε
αν θα έχει έπιπλο για τραπέζι ή ένα πάκο περιοδικά.

Ταξίδευε και έκανε
διακοπές, έβγαινε στο ίδιο πάντα στέκι με φίλους που τους έχει από
παιδί, μαστόρευε τα πάντα με μαεστρία, δεν τον απασχολούσε τι θα φοράει,
μ’αγαπούσε και με ήθελε χωρίς να μιλάει πολύ, άντεχε τη γκρίνια μου και
όλα μου τα τρελά και αγαπούσε πολύ τα παιδιά.
Και μέχρι σήμερα, πολύ λίγα έχουν αλλάξει. Το λέω γιατί πιστεύω ότι
σ’αυτό το αρσενικό όλες λίγο πολύ αναγνωρίζετε τον άντρα σας, ή τον
αδερφό σας, ή τον πατέρα σας ακόμα!
Σήμερα είναι πατέρας του γιου μου.
Πολύ πριν μείνω έγκυος ονειρευόταν ότι τα παιδιά του θα του λένε ότι
είναι ο καλύτερος μπαμπάς.
Στην αρχή όταν έκλαιγε ο μικρός τρέχαν δάκρυα στα μάτια του (δεν το
παθαίνει ποτέ, εννοείται) και το εξηγούσε λέγοντας ότι είναι αυτόματο,
«όπως όταν σε τυφλώνει ο ήλιος». Ακόμα και σήμερα πιστεύει ότι δεν ήταν
δάκρυα!

 Από ‘κει που φοβόταν το πώς θα καταφέρει να αλλάζει πάνες, που
σιχαίνεται τόσο πολύ, από τότε που γεννήθηκε ο μικρός ανέλαβε μόνος του
να κάνει αυτός όλες τις αλλαγές πάνας μέσα στην ημέρα. Όλο τον πρώτο
μήνα μετά τη γέννηση του Κωστή, ο άντρας μου δεν είχε δουλειά, όπως και
πολλές φορές στην πορεία της χρονιάς αλλά και της προηγούμενης. Δεν
αντιδρούσε όμως άσχημα, δε φέρθηκε σαν κομπλεξικός, δεν ήταν αυτό που
υπαγορεύει το στερεότυπο, στεναχωρημένος, πεσμένος, που αισθάνεται
ανεπαρκής επειδή δεν μπορεί να θρέψει την οικογένειά του. Ήταν ένας
μπαμπάς που χαιρόταν που ήταν σπίτι, κι ας φοβόμασταν ότι θα μας κόψουν
το ρεύμα, γιατί ο πρώτος μήνας της ζωής του μικρού ήταν πολύ «ποιοτικός
χρόνος» και «χαιρόταν να είναι συνέχεια κοντά στο παιδί». Τα λόγια δικά
του.
Όταν η μαμά μου του έλεγε ότι το παιδί πεινάει, εκείνος της απαντούσε
ότι το παιδί πονάει, επειδή αναγνώριζε το κλάμα του, ανάλογα με την
περίσταση. Μια μέρα γύρισα απ’ τη δουλειά, μου το είπε, του απάντησα «Ρε
μωρό μου δεν ξέρουν αυτοί, μπορεί να έχουν εμπειρία με τα μωρά αλλά δεν
είναι οι γονείς του». Άστραψε το πρόσωπό του. «Μπράβο ρε Κατερινάκι,
αυτό περίμενα να μου πεις!», μου απάντησε.

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ το
χαμόγελό του εκείνη την ώρα.
Όταν κάναμε μαραθώνιους θηλασμούς και ήμουν εξαντλημένη, ερχόταν και
έπαιρνε το μωρό απ’την αγκαλιά μου και το έβαζε να κοιμηθεί στο πορτ
μπεμπέ. Όταν το μωρό ξυπνούσε, σηκωνόταν, τον έπαιρνε και τον έφερνε
στην αγκαλιά μου, για να μην κουράζομαι πιο πολύ και να μην
ταλαιπωρούμαι με τα ράμματα.
Ακόμα και σήμερα, με μια συστολή τρομερή, δεν θέλει να γράψει στο βιβλίο
αναμνήσεων του μικρού, γιατί κάνει ορθογραφικά λάθη.
Επιμένει να παρηγορεί τον μικρό μας όποτε πονάει, κι έτσι το μπεμπέ
ηρεμεί αμέσως στην αγκαλιά του μπαμπά.
Ξέρει ό,τι κι εγώ. Κάνει ό,τι κι εγώ, εκτός από τον θηλασμό (εντάξει,
ίσως, αν τον αφήσω να ντύσει τον μικρό, να τον ντύσει όπως να ναι!).
Έβαλε τον μικρό στη θάλασσα και δεν θέλει να τον πάω για μπάνιο με τις
φίλες μου, γιατι «δεν ξέρουμε εμείς».

 Πάντα ανησυχεί ότι ο μικρός δεν έχει αρκετά παιχνίδια και «τα βαρέθηκε».
Όταν γυρίζει από τη δουλειά ελπίζει ο μικρός να είναι ξύπνιος ή τον
ξυπνάει (διακριτικά, μην μπορούμε να τον κατηγορήσουμε!) για να δει τις
χαρούμενες αντιδράσεις του, που βλέπει τον μπαμπά του.
Αν κάτσω θα γράψω πολλά ακόμα.
‘Ήθελα σε ένα δημοφιλές μπλογκ να υπάρχει η εικόνα του σύγχρονου μπαμπά,
που κάνει ό,τι και η σύγχρονη μαμά (πλένει, σιδερώνει, ταϊζει,
ξεσκατίζει κλπ). Μερικά όχι με την ίδια επιτυχία, αλλά κανείς δεν είναι
τέλειος.
Ήθελα να καταγραφεί η εικόνα των νέων μπαμπάδων, που δεν είναι μόνο
μπαμπάδες, αλλά και καλοί σύντροφοι και φίλοι και εραστές και μετά τη
γέννηση των παιδιών τους.
Ήθελα να αποτυπωθεί η εικόνα μιας μαμάς για τον έρωτα της ζωής της, που
έγινε μπαμπάς, που δεν είναι μόνο μαμά, είναι όλα όσα ήταν πάντα και
μαμά μαζί.
Βαρέθηκα τη γκρίνια για τους μπαμπάδες απόντες, τα στερεότυπα για τους
μπαμπάδες που φοβούνται ότι η πατρότητα θα τους κλείσει στο σπίτι,

θα
τους απομακρύνει από τα χόμπι τους και τους φίλους τους, θα τους
καταπιέσει, θα τους κάνει να ξεχάσουν το σεξ, θα κάνει τη γυναίκα τους
να τους παραμελεί και να γκρινιάζει. Πόσα στερεότυπα κάνουν τους
μπαμπάδες να φαίνονται ένα βήμα (τουλάχιστον) πίσω από τις μαμάδες; Έχω
πολλά ακόμα στο μυαλό μου! (και στα μπλογκ και στην τηλεόρασή μου και
στις διαφημίσεις και στις συζητήσεις πολλών…)

 Ευτυχώς ξέρω πολλούς μπαμπάδες που δεν έχουν καμία σχέση με το
στερεότυπο. Όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται περισσότεροι. Ευτυχώς ένας
από αυτούς ζει στο σπίτι μου, είναι ο έρωτας της ζωής μου και είναι ο
μπαμπάς του δικού μου παιδιού.

Κατερίνα Μ.

Εαν σας αρεσε κοινοποιηστε το με το μαγικο κουμπάκι του facebook κάτω από την ανάρτηση