Α ρε γιαγιά…

Η γιαγιά μου ήταν επαναστάτρια!Έπιασε το παππού μου να τη κερατώνει, του πέταξε τα ρούχα έξω από το σπίτι και μεγάλωσε τρία παιδιά μόνη της.

Μέγα σκάνδαλο να χωρίζεις,την εποχή εκείνη!Δεν ‘ίδρωνε το αυτί της,δούλεψε πολύ για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της.

Την θυμάμαι πάντα να μας κάνει αστεία,να μας λέει πρόστυχα ανέκδοτα και να λυνόμαστε στο γέλιο…Τα καλοκαίρια,έπαιρνε εμένα και τον αδερφό μου,φορούσε τη καπελαδούρα της ,τη τεράστια αλλά Βουγιουκλάκη,τα τεράστια ταρταρούγα γυαλιά και μας πήγαινε όλη μέρα θάλασσα!Μόλις τελειώναμε το μπάνιο,ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΑ είχε ταπερ με κεφτεδάκια,πατάτες κλπ κλπ ,μας μπούκωνε και μετά στο σπίτι της για ύπνο όλοι μαζί…Αχ ρε γιαγιακα!

Μεγαλώνοντας με φώναζε η Ωραία Ελένη μου!Μου έλεγε,μόνο εσύ πήρες την ομορφιά μου. όχι ότι τα άλλα δεν είναι όμορφα,εσύ ομώς είσαι η Ωραία Ελένη μου….κάναμε κοπάνα από το σχολείο,για να πάμε με τις φίλες μου να πιούμε καφέ και να μας πει το φλιτζάνι!

Σμυρνιά η γιαγιά μου και τα φαγητά της δεν θελαν συστάσεις!τρέχουν τα σάλια μου μόνο που τα σκέφτομαι!!!!

Μεγαλώνοντας,όλες οι φίλες μου τη φώναζαν η σούπερ γιαγιά. είχε άποψη για τα πάντα και σε ότι γκομένικό θέλαμε παίρναμε συμβουλή από τη Νικολέτα. Μας έλεγε: Να δουλεύετε,να είστε ανεξάρτητες,να μην σας καβαλήσει κανείς,άμα και παντρευτείτε να ευχαριστηθείτε τον άντρα σας γιατί αλλιώς θα τον ευχαριστήσει άλλη.Να μην γκρινιάζετε στον άντρα σας παντα με το καλο.Το ψωμί τρώγεται ευχάριστα με τη ζάχαρη και οχι με το αλάτι!

 …Α,ρε Νικόλ…..

Όταν παντρεύτηκα,είχε στηθεί με τη καλή της τη βεντάλια,το καλό της το μπαστούνι και μου έκανε αέρα σε όλο το γάμο,μην ιδρώσω και χαλάσει το μακιγιάζ. Μην την ακουμπάτε έλεγε,μόνο να τη χαζευεται…όταν είδε τη κόρη μου την είδα πρώτη φορά να κλαίει…ποτέ δεν είχα ξαναδεί τη γιαγιά μου να κλαίει…

Πριν λίγο καιρό,χτύπησε το τηλέφωνο ..ήταν η ξαδέρφη μου και μου είπε η γιαγιά έπαθε πνευμονικό οίδημα δε τη βγάζει!Δεν τη πίστεψα,και όντως η γιαγιά συνήλθε αμέσως. έλεγε στους γιατρούς θα σας βάλω όλους κάτω!Δυο μέρες εφόσον πήγε σπίτι ,έπαθε μαζεμένα εγκεφαλικά και κει άρχισε η κατρακύλα…έμεινε κατάκοιτη,μιλάει ελάχιστα τρώει ελάχιστα….

Χθες που πήγα και την είδα,είχε μείνει μισή,σκιά του εαυτού της.Δεν με απασχόλησε αυτό,όσο ότι τα μάτια της έχασαν αυτή τη φλόγα και είναι πονεμένα.Το βλέμμα της κοιτούσε στο κενό και τίποτα άλλο..την χάιδευα συνέχεια και μου κούνησε το κεφάλι καταφατικά,μόνο όταν της είπα να της βάλω κρέμα.την χτένισα,της έβαλα άρωμα και έσκυψα το κεφάλι πάνω της και έκλαιγα,μου έσφιξε το χέρι μόνο εκείνη τη στιγμή…της λέω είσαι καλά?και η μόνη της κουβέντα εδώ και έξι μήνες που έχω ακούσει από το στόμα της, ήταν η χθεσινή…Αφού είσαι εδώ,είμαι καλά…

Εγωιστικό…αλλά δε θέλω να φύγεις γιαγιά!

Κράτα Γερά!

Κράτα Γερά Νικόλ μου!

Κράτα γερά γυναικάρα μου!

Αφιερωμενο στη γιαγια μου που έφυγε…