Θα ήθελα να μοιραστώ κάποια συναισθήματα μου μαζί σας….
πριν 6 χρόνια περίπου ήρθε στη ζωή το αγγελούδι μας,εγώ τότε ήμουν 25ετων..
.πίστευα όμως ότι είμαι ένας ώριμος άντρας που μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα…έτσι πίστευα τουλάχιστον!
Όταν λοιπόν αντίκρισα την κόρη μου στην αγκαλιά της γυναικάς μου 2 λεπτά μετά την γέννηση της…(μην γελάσετε είναι σοβαρό το θέμα)μου ήρθε απότομο!
Ήθελα να αρχίσω να τρέχω χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. θα μου πείτε βεβαία γιατί δεν το ήξερες?
φυσικά και το ήξερα, ότι θα ερχόταν από μέρα σε μέρα…αλλά όταν την είδα ένιωσα ευθύνες…πολλές ευθύνες όμως..τόσες που τα έχασα.
δεν μίλαγα σε κανέναν για λίγα λεπτά μέχρι να συνειδητοποιησω ,ότι αυτό το πλάσμα ήταν και δικό μου δημιούργημα….
Γιατί μπορεί οι γυναίκες να το έχετε μέσα σας 9 μήνες άλλα και εμείς βαζουμε το λιθαράκι μας σε όλο αυτό..
οι μαμάδες λογικό να δένεστε μαζί τους πιο γρήγορα γιατί 9 μήνες είστε αυτοκόλλητες…ο μπαμπάς όμως,ΕΓΩ ΔΗΛΑΔΗ…
άρχισα να δένομαι μέρα με την μέρα.
η γέννηση της κόρης μου με έκανε να βλέπω την ζωή από άλλες οπτικές γωνίες΄΄να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για την ζωή…, που πριν μου συμβεί αυτό,
δεν είχα φανταστεί ποτέ μου!
Οτι θα έπρεπε να σκέφτομαι καλά την κάθε μου κίνηση, την κάθε μου λέξη,να σκέφτομαι τη διατροφή της,τη μόρφωση της ώστε να παίρνει και τα σωστά εφόδια για την ζωή το αγγελούδι μου…
Φυσικά όσο περνάει ο καιρός γίνομαι όλο και πιο cool…και χαίρομαι που έχω αρχίσει να ισορροπώ τις καταστάσεις..
Μαθαίνω πολλά κοντά της καθημερινά…ακόμη και όταν μου θυμώνει,για μένα είναι μαθήμα ζωής…!
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην γυναικά μου που μου χάρισε το πιο όμορφο δώρο που μου έκαναν πότε στη ζωή μου…
θα την ευγνωμονώ για πάντα !
