Τα μωρά θυμούνται! Ιστορία ενός τοκετού

Κόρη μου: «. Μαμά … τα μωρά δεν έρχονται από το λαιμό σας»

Εγώ: «Πολύ σωστά.»

Κόρη μου: «Βγήκα από την κοιλιά σου»

Πάντα μιλούσε στοργικά για την περίοδο που ήταν μέσα στην κοιλιά μου.

Εγώ: «Σου άρεσε να είσαι μέσα στην κοιλιά μου;»

Κόρη μου: «Ναι, μου άρεσε!»

Εγώ: «Ήσουν έτοιμη να βγεις από την κοιλιά μου όταν αυτό συνέβη;»

Μια-δυο εβδομάδες πριν από την πιθανή ημερομηνία τοκετού (ΠΗΤ) είχαμε ρωτήσει αν το μωρό μας μπορούσε να γεννηθεί μετά την ΠΗΤ , επειδή είναι αργία στην Αυστραλία και εμείς χαριτολογώντας είχαμε σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να έχει γενέθλια σε μια ημέρα αργίας. Τελικά, γεννήθηκε εκείνη την ημέρα .

Κόρη μου : » Ναι, ήμουν έτοιμη μαμά » .

Είμαι χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη που ήταν έτοιμη και δεν ένιωσε πιεσμένη από εξωτερικούς παράγοντες .

Συνέχισα να ξεφορτώνω το αυτοκίνητο και για μια στιγμή σταμάτησα. Για κάποιο λόγο, ένιωσα να προχωρήσω παρακάτω … αυτή ήταν η μεγαλύτερη συνομιλία που είχαμε ποτέ για την γέννησή της .

Ήξερα ότι μπορούσε να θυμηθεί πολλά για την γέννησή της .

Την ημέρα που γεννιόταν ο αδερφός της, λίγο πριν εκείνος έρθει στην ζωή, είχε πάρει μια κούκλα μωρό και είχε σταθεί στο ακριβές σημείο που εκείνη γεννήθηκε στο σπίτι. Μόλις γεννήθηκε το μωρό, κάθισε στον καναπέ όπως ακριβώς είχα κάνει και έβαλε την κούκλα της στην κοιλιά της και στη συνέχεια το έσυρε μαλακά στο στήθος της , ακριβώς όπως είχε συρθεί εκείνη πάνω σε εμένα μετά την γέννησή της, καταφέρνοντας τον πρώτο θηλασμό της .

Εκείνη την εποχή ήταν μόλις 20 μηνών . Παρακολουθούσα με δέος , άφωνη . Ήξερα τι είχα μόλις δει. Ήθελα απλά να το παρακολουθήσω ξανά σε αργή κίνηση.

Την κοίταξα και την ρώτησα αν θυμόταν την γέννησή της και εκείνη απάντησε «Ναι!». Ένιωσα την πιο εκπληκτικά βαθιά σχέση μαζί της. Τα είχαμε καταφέρει μαζί. Η γνωρίμία μητέρας και κόρης ήταν τελικά μια ομαδική προσπάθεια. Αυτό που με κατέπληξε ήταν ότι εκείνη από μέσα στη μήτρα μου ήξερε με ακρίβεια όλες τις θέσεις και τις κινήσεις που έκανα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Έτσι, τώρα αισθανόμενη πραγματικά περίεργη για το τι άλλο θυμόταν, συνέχισα την συζήτηση.

Εγώ: «Θυμάσαι πολλά από την γέννησή σου;»

Κόρη μου: «Ναι», είπε, με ένα τρέμουλο στη φωνή της και γεμάτη συγκίνηση με κοίταξε και μου είπε, «είχα πρόβλημα να βγω προς έξω.»

Πραγματικά, είχε πρόβλημα να βγει. Είχα περάσει μια παρατεταμένη φάση εξώθησης με πολλές αναποτελεσματικές συσπάσεις.

Εγώ: «Λοιπόν, αυτό είναι αλήθεια. Υπήρξε πρόβλημα να βγεις προς έξω, αλλά πώς ήταν αυτό για σένα; »

Κόρη μου: «Ένιωσα ότι είχα κολλήσει. Και εκείνοι οι άνθρωποι μιλούσαν πάρα πολύ », είπε, πραγματικά γεμάτη από συναίσθημα.

Φαινόταν φοβισμένη καθώς τα θυμόταν όλα αυτά.

Εγώ: «Φοβήθηκες;»

Με κοίταξε και ξέσπασε σε δάκρυα.

Κόρη μου : » Ναι, φοβήθηκα πολύ. Δεν ήθελα να βγω έξω. Ήθελα να σταματήσουν να μιλάνε. Δεν μπορούσα να βγω ενώ μιλούσαν.».

Αυτό μου έκοψε την ανάσα. Θυμόταν! Θυμόταν κάθε λεπτομέρεια!

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα. Έχει πάντα είχε αυξημένη συνείδηση αισθήσεων από την γέννησή της, ιδιαίτερα σε ακουστικά ερεθίσματα.

Είχα βιώσει ένα παρατεταμένο δεύτερο στάδιο τοκετού . Έχει όντως πρόβλημα κατά την έξοδό της. Μια πραγματικά ενοχλητική επιπλέον μαία είχε έρθει σπίτι. Συνομιλούσε αδιάκοπα, μού φώναξε «Σταμάτα  να χάνεις συσπάσεις», ενώ προσπαθούσα να παίρνω σωστές αναπνοές. Ακριβώς στο τέλος μου φώναξε «Σπρώξε το μωρό έξω! Πρέπει να βγάλεις αυτό το μωρό έξω!». Δεν ήταν αυτό που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω επαγγελματική υποστήριξη τοκετού! Ήταν σαν να μην είχε συνειδητοποιήσει ότι η συμπεριφορά της θα μπορούσε να έχει πραγματικά αντίκτυπο στην εξέλιξη του τοκετού μου.

Ο γιος μου, στη συνέχεια, μας διέκοψε και η συζήτηση σταμάτησε. Μόνο μια-δυο εβδομάδες πριν από αυτή τη συζήτηση, η κόρη μας είχε βιώσει μια ανάκληση μαζικών τραυματικών αναμνήσεων από τις ημέρες  φροντίδας της  την πρώτη εβδομάδα ζωής της στον έξω κόσμο. Έχοντας  ακούσει και για άλλες αναμνήσεις, ένας φίλος παρατήρησε «Αυτή η ηλικία (3 ετών) είναι πολύ βασική, καθώς μπορούν συχνά να θυμούνται πολύ  καθαρά κάποια πράγματα».

Αργότερα το βράδυ, άρχισε εκείνη την κουβέντα μας ξεκινώντας να λέει για την περίοδο που βρισκόταν στην μήτρα μου καθώς είχε κουλουριαστεί στην αγκαλιά μου.

Κόρη μου: «Συνήθιζα να κλωτσάω την κοιλιά σου», μου είπε.

Εγώ: «Το ξέρω. Κάποτε σου άρεσε να παίζεις μαζί μας ένα παιχνίδι κλωτσώντας τα χέρια μας από την κοιλιά μου!»

Στη συνέχεια σοβάρεψε και πάλι.

Κόρη μου: «Μαμά, δεν μου άρεσε να μιλάνε τόσο πολύ. Μιλούσαν τόσο δυνατά που με φόβιζαν. Δεν ήθελα να βγω έξω. Ήθελα να σταματήσουν.»

Εγώ: « Το ξέρω γλυκιά μου», είπα, αγκαλιάζοντάς την. «Και εμένα δεν μου άρεσε. Κατάλαβες ότι τους ζήτησα και εγώ να σταματήσουν;»

Κόρη μου: «Ξέρω ότι το έκανες μαμά».

Εκείνη την στιγμή ήμουν στην τελική φάση του τοκετού, όπου χάνεις ακόμα και την ικανότητά σου να μιλάς. Τους έκανα να σωπάσουν με ένα τεταμένο και θρασύ STOP σήμα του χεριού μου στη μέση μιας έντονης σύσπασης. ΘΑ ΠΑΨΕΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, το σώμα μου φώναζε! Αισθάνθηκα πραγματικά ανακουφισμένη που η κόρη μου είχε καταλάβει ότι είχα προσπαθήσει να επανασυνδεθώ μαζί της. Ήταν σαν να είχα χάσει την επαφή μαζί της, ενώ η δεύτερη μαία συνέχιζε να μιλάει και υπήρχαν τόσοι περισπασμοί. Ήξερα ότι είχα κάνει ότι καλύτερο, αλλά ήταν σημαντικό για μένα να πω στην κόρη μου ότι είχα προσπαθήσει να κάνω ότι καλύτερο.

Σε αυτή την φάση ήμουν πάρα πολύ περίεργη να δω πόσα περισσότερα μπορούσε να μου πει. Εκείνη την ώρα ζούσαμε μαζί την ανάμνηση της γέννησή της!

Εγώ : «Θυμάσαι άλλες φωνές διαφορετικές από του μπαμπά και την δική μου ; »

Κόρη μου : «Ήταν άλλες δύο. Η μία ήταν της κυρίας από τα ραντεβού . »

Ναι, είχε δίκιο! Η πρώτη μαία παρούσα στην γέννηση της κόρης μου ήταν εκείνη που ερχόταν σπίτι μας από τότε που ήμουν 28 εβδομάδων, μόλις αποφασίσαμε να έχουμε τον τοκετό στο σπίτι μας με νοσοκομειακή υποστήριξη.

Εγώ : « Σε ενοχλούσαν οι φωνές και των δύο κυριών;»

Κόρη μου : » Μόνο μία μαμά. Όχι της κυρίας από τα ραντεβού. Της άλλης κυρίας».

Δεν περίμενα να είναι σε θέση να διαφοροποιήσει αυτό το επίπεδο λεπτομέρειας!

Εγώ : «Ναι, το ξέρω. Με ενοχλούσε και εμένα πολύ. Ήσουν πολύ γενναία προσπαθώντας να βγεις έξω… και φτάσαμε στο τέλος μαζί! Ξέρω ότι ήταν πολύ δύσκολο. Ήσουν καταπληκτική!»

Το κοριτσάκι μου είχε κάνει μια καταπληκτική δουλειά κατά τον ερχομό της στον έξω κόσμο. Δεν το ήξερα μέχρι που γεννήθηκε και ακούμπησε πάνω στην κοιλιά μου, αλλά είχε ένα πολύ κοντό λώρο και απέδειξε ότι συνεργάστηκε πολύ προσεκτικά για την ασφαλή γέννησή της .

Έρευνες έχουν δείξει ότι όλα τα μωρά καταγράφουν τις εμπειρίες τους από την ζωή τους στη μήτρα και της γέννησής τους. Ωστόσο, δεν έχουν όλα τα νήπια και τα μικρά παιδιά την ευκαιρία να περιγράψουν ή να πουν την ιστορία τους . Για τα περισσότερα παιδιά, αυτές οι πρώιμες μνήμες καταπνίγονται .

Ήταν εκπληκτικό που το κοριτσάκι μας άρχισε να μοιράζεται τις πρώτες εμπειρίες της με τα δικά της λόγια.

Η ιστορία της κόρης μου μου υπενθυμίζει ότι αυτά που λέμε και κάνουμε στα μωρά μας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μας και της γέννησης έχουν απίστευτη δυναμική. Όλα καταγράφονται. Κάθε αλληλεπίδραση είναι η ευκαιρία για τη δημιουργία μιας θετικής εμπειρίας.

Για όσους από εσάς αναρωτιούνται πώς να ξεκινήσουν αυτή την συζήτηση με τα παιδιά σας, προτείνω να δημιουργείτε πολλές ευκαιρίες να συνδέεστε με αγάπη με τα παιδιά σας. Βάλτε το πόδι σας στο νερό! Γίνετε περίεργοι για το πώς ήταν για εκείνα. Κάνετε ανοιχτές ερωτήσεις σχετικά με την εμπειρία τους και να ακούστε τι σας λένε. Ίσως να εκπλαγείτε!

Αφήγηση: Wendy Langshaw, μητέρα δύο υπέροχων παιδιών, σύζυγος και φυσιοθεραπεύτρια

πηγη:mommydotcom.gr