Η αρκούντως καλή μαμά

…που δέχεται τα αρνητικά συναισθήματα (τόσο τα δικά της όσο και του παιδιού της) χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι κάθε φορά που αυτά έρχονται στην επιφάνεια, η σχέση μεταξύ τους καταστρέφεται.

…που δεν χρειάζεται να τα κάνει όλα τέλεια, που δεν κρίνει τους άλλους επειδή δεν είναι τέλειοι, και που μαθαίνει στο παιδί της την ανάγκη της μη τελειότητας και της διαφορετικότητας ανάμεσα στους ανθρώπους. Και το παιδί της χαίρεται γι’ αυτό γιατί έχει πολύ άγχος η κορυφή και η αναζήτηση της τελειότητας.

…που δεν συγκρίνει τον εαυτό της με τις άλλες μαμάδες, μεταφέροντας στο παιδί αυτή την ψυχαναγκαστική λογική της αδιάκοπης σύγκρισης.

…που κάποιες στιγμές θα σκέφτεται τη δουλειά της, το σύντροφό της, τους φίλους της, περισσότερο από το παιδί της, και αυτό θα είναι ΟΚ.

…που ξέρει πότε να αφήσει το παιδί της να προσπαθήσει -και να του δώσει έτοιμες λύσεις- γιατί έτσι θα του δώσει διπλό δώρο: και την δυνατότητα να μάθει και την ικανοποίηση ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνο του.

…που δεν τρέφεται από τις εμμονές της (δικές της ή του περίγυρου) να είναι υπέροχη, αστραφτερή, επιτυχημένη, υποστηρικτική, ευγενική, γενναιόδωρη και σοφή όοοολη την ώρα.

…που δεν του κρύβει τα προβλήματα της ζωής, γιατί έτσι το μαθαίνει να ζει στον πραγματικό κόσμο και όχι σε ένα παραμύθι, και αυτό αργότερα στη ζωή του θα το βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις καλύτερα.

…που όταν αποτυγχάνει, προσπαθεί ξανά.

…που αφήνει τα συναισθήματά της να εκφραστούν, δεν τα καταπιέζει και τα συζητά με το παιδί της, δίνοντας του έτσι το καλύτερο μάθημα συναισθηματικής αγωγής και μαθαίνοντάς του ότι δεν είναι κακό να νιώθεις, αλλά κακό είναι να μην ξέρεις τι νιώθεις και γιατί.

…που βλέπει τη σχέση της με το παιδί της σαν έναν κήπο, που σιγά σιγά τον καλλιεργεί, τον ποτίζει, τον λιπαίνει και κάποια στιγμή αυτός θα ανθίσει.

…που βλέπει το χρόνο ως σύμμαχο, και όχι ως εχθρό της, περιμένοντας έτσι την κατάλληλη στιγμή για μία ουσιαστική επικοινωνία με το παιδί, και όχι εκβιαστικά και με κηρυγματικό ύφος να προσπαθήσει να επιβάλλει τις αξίες της.

…που ζητάει βοήθεια όταν την χρειαστεί, γιατί μετράει περισσότερο το “θέλω να βοηθήσω τη σχέση μου με το παιδί μου και να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος” από το “εγώ ξέρω καλύτερα απ’ όλους το παιδί μου και δεν δέχομαι συμβουλές από άλλους”.

…που δεν έχει εξιδανικεύσει τη μητρότητα, αλλά τη δέχεται ως ένα πολύ σημαντικό στάδιο στη ζωή της -με τα λάθη του, της αποτυχίες του, αλλά και τις ανεπανάληπτες στιγμές του- στο οποίο θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, όπως άλλωστε κάνει σε όλα ως τώρα.

…που στην τελική, είναι μία κανονική μαμά που αγαπάει το παιδί της, που συμπεριφέρεται φυσιολογικά -και όχι υστερικά- και που μαθαίνει μέρα με τη μέρα μέσα από αυτή τη σχέση.

(Η θεωρία του Winnicot  για την αρκούντως καλή μητέρα (good enough mother) διατυπώθηκε τη δεκαετία του ’50 και ακόμα και σήμερα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ)

Εαν σας άρεσε κοινοποιήστε το με το μαγικό κουμπάκι του facebook κάτω από την ανάρτηση