ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕ ΠΟΤΕ

Δεν ήσουν ποτέ παρόν και συνήθισα στην απουσία σου, έμαθα μ’αυτήν, μεγάλωσα μ’αυτήν και μεγάλωσα πριν την ώρα μου.

Ξέρεις τι γίνεται; Όταν σκέφτομαι το παρελθόν μου χαμογελώ ανήκεις όμως σ’αυτό και όταν σε σκέφτομαι θυμώνω όπως και τότε που ήμουν παιδί και αναρωτιόμουν “γιατί δεν με παίρνεις τηλέφωνο, γιατί δεν μου εύχεσαι στην γιορτή μου, γιατί δεν θες να με δεις, μα γιατί τι σου είχα κάνει;” αναρωτιόμουν! “Τίποτα” θα πεις εσύ, δεν έφταιγα εγώ. Ναι το ξέρω πια πως μόνο εγώ δεν έφταιγα, αλλά τα “γιατί” αυτά με πονούσαν πολύ και απάντηση ποτέ δεν είχα, όσο και αν προσπαθούσε η μάνα μου να μου εξηγήσει.

Ξέρεις τι με πονάει πιο πολύ; Οι λιγοστές αναμνήσεις που έχω από σένα, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Ακόμα και αυτές δεν είναι χαρούμενες όμως…

Θυμάμαι τότε, πόσο ήμουν τεσσάρων; Πέντε; Θυμάσαι; Τότε που είχες έρθει σπίτι μας κάποια Χριστούγεννα και μέσα απ’τα παιδικά μου ματιά σε έβλεπα τεράστιο μπροστά μου και έτρεξα πάνω σου να σε αγκαλιάσω, ίσως και για πρώτη φορά, θυμάσαι; Αν δεν θυμάσαι θυμάμαι εγώ για σένα. Είχες φέρει μαζί σου 2 σακούλες με γλυκά και εγώ νομίζοντας πως είναι για εμάς άνοιξα να πάρω, ναι είμαι πολύ γλυκατζής πάντα ήμουν αν δεν το ξέρεις, και μου είπε η μάνα μου μην τα πειράζω γιατί δεν είναι για εμάς αλλά για το άλλο σπίτι…

Αυτή είναι η πρώτη μου θύμηση που έχω από σένα το ξέρεις; Συγχωρεσέμε αλλά δεν μπορώ να μην σου πω πως αυτό με κατατρώει εδώ και 27 χρόνια! Κάθε Χριστούγεννα αυτό θυμάμαι και δεν είναι τα γλυκά αλλά ότι για πρώτη φορά ένιωσα την απόρριψη, τον διαχωρισμό που έκανες και ήμουν παιδάκι, δεν καταλάβαινα!

Έκανα χρόνια να σε ξαναδώ, δεν ερχόσουν ποτέ και αν δεν σε έπαιρνα εγώ τηλέφωνο δεν με αναζητούσες ποτέ. Ξέρεις πόσο με πονούσε αυτό; Όχι δεν ξέρεις, το έμαθες αργά όταν κατάφερα να σου δείξω πως είναι αυτό το συναίσθημα.

Θυμάσαι τότε που μου είπες ότι θα μου στείλεις εκείνο το δέμα με τα πράγματα για το σχολείο και καινούριες φόρμες; Αν δεν κάνω λάθος ήμουν δώδεκα ίσως και πιο μικρός. Δεν θυμάσαι ε;  Πως να θυμάσαι άραγε…αφού δεν το έστειλες ποτέ ακόμα το περιμένω. Αλλά ακόμα και αυτό τότε δεν στο είπα, δεν σου κράτησα κακία. Μου είπε η μάνα να μην στενοχωριέμαι και θα βρει αυτή λεφτά να μου τα πάρει όλα και ξέρεις τι; Μου τα πήρε όλα και ποτέ δεν ρώτησα που βρήκε τα λεφτά.

Θυμάσαι και τότε που σου είπα να με βοηθήσεις να σπουδάσω; Ναι αυτό το θυμάσαι το ξέρω. Είχα ετοιμάσει τα πάντα, δούλευα χρόνια πριν και μάζευα χρήματα για να έχω αλλά δεν θα έφταναν και ζήτησα για πρώτη φορά μια μικρή βοήθεια από σένα να με φιλοξενήσεις μέχρι να βρω δουλειά εκεί και προς έκπληξη μου μετά από τα τόσα ψέματα που μου είχες πει τόσα χρόνια είπες ναι αμέσως. Το θυμάσαι, ε; Και εγώ αλλά με πόνο ξέρεις γιατί; Γιατί μου είπες ψέματα για άλλη μια φορά και μου έκοψες τα φτερά, μου είπες να μην πατήσω το πόδι μου σπίτι σου, στο σπίτι σου δεν ταίριαζα, δεν χωρούσα στην ζωή σου. Το θυμάσαι; Ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε, είπα πως δεν θέλω να σε ξανακούσω, πως δεν θα σου μιλήσω ποτέ ξανά μέχρι να πεθάνεις.

Μετά από 10 χρόνια με πήρες τηλέφωνο και μου ζήτησες συγνώμη για όσα μου είχες κάνει, μες στα κλάματα με παρακαλούσες να σε συγχωρέσω. Πως να μην την δεχτώ; Ενώ ήξερα πως δεν είσαι καλά. Μάθαινα τι κάνεις και αν είσαι καλά, ήθελα και ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα με αναζητήσεις, πως θα καταλάβεις τα λάθη σου, πως θα έχω επιτέλους λίγο την προσοχή σου, την αγάπη σου. Παρακαλούσα ξέρεις γι’αυτήν την αγάπη, όταν βλέπεις δεν έχεις κάτι, όταν το στερείσαι και χωρίς λόγο στο μυαλό σου αυτό γιγαντώνεται και το θέλεις ακόμα πιο πολύ.

Σε ενοχλούσε που ο μικρός δεν σου μίλαγε τόσα χρόνια, που δεν τον ενδιέφερες και σε πείραζε περισσότερο γιατί σου έμοιαζε. Στο γέλιο, στον τρόπο που κοιμόμουν και περπατώ. Στη φωνή σε όλα. Όλα εκτός απ’το χαρακτήρα σου. Έτσι έλεγαν

Έχω πολλά να σου πω! Τόσα χρόνια στοιβάχτηκαν μέσα στην καρδιά μου πληγές και θολές εικόνες. Δεν σε θυμάμαι, δεν θυμάμαι την εικόνα σου, οι φωτογραφίες μας είναι λιγοστές μια- δυο, εγώ μωρό και συ νέος πολύ στην ηλικία που είμαι τώρα εγώ θαρρώ. Δεν έχουμε άλλες μαζί και στο άλμπουμ της ζωής μου λείπεις. Ξέρεις όμως γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το θέλησες εσύ, εγώ δεν σε έβγαλα ποτέ απ’τη ζωή μου. Δεν σε πέταξα ποτέ, δεν σε απέρριψα ποτέ. Όχι μην μου πεις πως δεν είναι έτσι. Έτσι ακριβώς είναι!

Έφυγες το δέχομαι, διάλεξες να φύγεις και καλύτερα παρά να ήμασταν όλοι δυστυχισμένοι, αλλά έφυγες εντελώς δεν σε γνώρισα ποτέ και δεν θέλησες ποτέ να σε γνωρίσω αλλά ούτε και συ εμένα και ας σου μοιάζω τόσο όπως λένε αλλά μόνο εμφανισιακά. Θα μπορούσα να σου καταλογίζω για ώρες λάθη, υποσχέσεις που δεν πραγματοποίησες και άλλα πολλά αλλά θα σταματήσω εδώ, εξάλλου είναι αργά.

Θα  σου πω τα νέα μου λοιπόν «πατέρα»!

Είμαι καλά, ευτυχισμένος επιτέλους! Έχω συναντήσει εδώ και καιρό το άλλο μου μισό, με γέμισε με όση αγάπη δεν είχα, την γυναίκα που θέλω να παντρευτώ σύντομα και να κάνω παιδιά, όχι δεν θα γίνω σαν εσένα «πατέρα» να είσαι σίγουρος. Δεν θα φύγω, δεν θα κάνω αυτά τα τόσα λάθη που έκανες εσύ.

Είμαι υπερήφανος «πατέρα» γιατί τα κατάφερα μόνος μου και ότι έγινα το οφείλω στη μάνα μου που έπαιξε και το δικό σου ρόλο επάξια τελικά και σε κανέναν άλλον. Παλεύω κάθε μέρα αλλά θα τα καταφέρω ξέρεις γιατί? Γιατί είμαι καλύτερος από σένα δεν τα παρατάω εύκολα.

Συγχώρεσέ με αν γίνομαι σκληρός αλλά δεν μπορώ να τα κρατάω πια μέσα μου. Με πλήγωσες και με πληγώνεις ακόμη με την απουσία σου. Δεν θα με δεις και δεν θα σε δω ποτέ ξανά. Έχω για ενθύμιο μόνο μια φωτογραφία σου.. .ξέρεις αυτή που με κρατάς και σε κοιτώ στραβά λες και ήξερα από τότε. Είδες είχα ένστικτο!

Δεν σε συγχωρώ τελικά, όχι δεν μπορώ, δεν γίνεται! Πονάω πολύ ακόμη και ας είμαι 2 μέτρα μαντράχαλος.

Δεν στο έδειξα ποτέ αλλά πονούσα και πονάω περισσότερο τώρα γιατί δεν πρόλαβα να στα πω όλα αυτά από κοντά. Γιατί για άλλη μια φορά έφυγες πριν φύγεις οριστικά!

Συγνώμη που στα είπα όλα αυτά, είχα και άλλα να σου πω, αλλά έπρεπε να τ’ακούσεις για να ηρεμήσει η δική μου η ψυχή!

Συγνώμη «πατέρα», πόσο δύσκολη λέξη είναι τελικά ακόμα και όταν τη γράφω βλέπεις, ε;

Συγνώμη που δεν στα είπα όταν έπρεπε, είναι αργά το ξέρω.

Σ’ευχαριστώ όμως για κάτι: Με την απουσία σου με έκανες να είμαι δυνατός, να γίνω ο άντρας που έπρεπε να γίνω, να είμαι αυτός που είμαι σήμερα και να αγαπηθώ όσο ήθελα πάντα. Σ’ευχαριστώ τελικά που δεν σου έμοιασα και δεν σε είχα πρότυπο. Ευτυχώς.

Για όλα αυτά λοιπόν σ’ευχαριστώ!

Αυτή είναι η τελευταία φορά που σου μιλάω, που σε σκέφτομαι, η τελευταία φορά που με πληγώνεις… αντίο…!