Η ζωή μου «φεύγει»και δεν έχω καταφέρει να βρω τον άνθρωπό μου…

daddy cool team

Είμαι 39 χρονών και ανύπαντρη από επιλογή. Ή απλά ατυχία. Δεν είναι ότι δεν θέλησα και εγώ, όπως όλοι, να φτιάξω τη δική μου οικογένεια ή να γίνω μαμά, απλά πιστεύω ότι είμαι πολύ άτυχη στα προσωπικά μου.
Όσοι άντρες βρέθηκαν στη ζωή μου κανένας δεν κατάφερε να κερδίσει τη ψυχή μου, ούτε να σκεφτώ για κάτι παραπάνω μαζί τους και με τους ελάχιστους που εγώ θέλησα να δεθώ, έγιναν Λούις, πριν ξημερώσει.

Δείτε ακόμα: Όταν λες πράγματα με θυμό, αφήνουν μόνιμα σημάδια. Μια διδακτική ιστορία

Λάθος στόχοι, λάθος προτεραιότητες, λάθος επιλογές, λάθη γενικότερα. Πολλοί διαβάζοντας αυτά, μπορεί να θεωρήσουν ότι δικό μου είναι το πρόβλημα και δεν ξέρω, μπορεί και να είναι , απλά είμαι αθεράπευτα ρομαντική!

Θέλω όσο τίποτα να ερωτευτώ και όμως νιώθω ότι όσο πιο πολύ το αποζητάω και το κυνηγάω, άλλο τόσο το διώχνω μακριά μου.
Είχα κάνει κάποιες σχέσεις στο παρελθόν , καμία όμως δεν στέφτηκε από απόλυτη επιτυχία και να είμαι πάλι εδώ… Μόνη να σκαλίζω τις αναμνήσεις μου, να κάνω παρέα με τα σκυλάκια μου και να βλέπω ταινίες αμερικάνικες με χάπυ εντ.

Οι φίλες μου δε, όλες παντρεμένες πλέον και ευτυχισμένες ως επί το πλείστον, να μου λένε 1002 συμβουλές, να ‘’ξυπνήσω’’ , να μην μένω προσκολλημένη στο παρελθόν, να τολμάω να κάνω γνωριμίες και να μην είμαι απόμακρη και διστακτική με τους γύρω μου.

Δείτε ακόμα: Ψυχολογικό τεστ : Κάντε το τεστ με τις τέσσερις πόρτες και θα εκπλαγείτε

Όταν είδα τις πρώτες μου σχέσεις να αποτυγχάνουν και να μην καταφέρνω να δεθώ με κανέναν , αφοσιώθηκα στη δουλειά μου και έγινα εργασιομανής.
Μπορεί να μην είχα μια αγκαλιά το βράδυ όταν γύριζα στο σπίτι, αλλά είχα χρήματα. Μπορεί να μην είχα κάποιον να με παίρνει τηλέφωνο όταν βγαίναμε κοριτσοπαρέα και να μου κάνει ζήλειες, αλλά είχα όλο το χρόνο να τσεκάρω και να ταξινομήσω τα emails μου.

Μπορεί να μην είχα συντροφιά για το Σ/Κ αλλά καλύτερα γιατί ούτως ή άλλως πνιγόμουν στη δουλειά και τα projects.

Δείτε ακόμα: Η κακή ψυχολογία της γυναίκας ευνοεί το καρκίνο του μαστού

Παράλληλα, αγνοούσα επιδεικτικά τις όποιες ευκαιρίες μου παρουσιαζόταν στον εργασιακό και κοινωνικό μου περίγυρο, με την δικαιολογία ότι ‘’έχω ξαναδεί το ίδιο έργο’’…

Δύο τρία ραντεβού , στην αρχή ενθουσιασμός, υπερβολικές αντιδράσεις, προσπάθειες να σε καταπλήξει ο άλλος και μόλις πάρει αυτό που θέλει από σένα ή δει ότι αρχίζεις να νιώθεις πράγματα για εκείνον και να νοιάζεσαι, φεύγει και δεν ξαναγυρίζει.

Δεν άντεχα να βλέπω άλλη μου επένδυση να πέφτει στο κενό . Αντιμετώπιζα τους άντρες σαν επενδύσεις για το μέλλον.
Έβαζα τα συν, τα πλην, πρόσθεση-αφαίρεση, μετρούσα τηλέφωνα, ραντεβού, μέρες γνωριμίας, συνέκρινα μεταξύ τους ομοιότητες και διαφορές, άρχισα να γίνομαι ψυχωτική . Και όμως η ιστορία δεν σταματούσε να επαναλαμβάνεται.

Τρόμαζαν και φεύγανε. Τους έπνιγε η ανάγκη μου για δέσιμο. Μια μέρα το τηλέφωνο δεν χτυπούσε ξανά , ‘’ η κλήση σας προωθείται’’ και λίγο καιρό μετά τυχαία έβλεπα την εκάστοτε ‘’επένδυση’’ μου, τον πρώην αγαπημένο μου που δεν ήταν σε ‘φάση’ να δεθεί, χαρούμενο στο πλευρό μιας άλλης γυναίκας.

Ώσπου τα παράτησα και βρήκα την ησυχία μου, ας πούμε . Και έτσι περάσανε τα χρόνια. Ήσυχα και αδρανή. Μόνο που αυτή η ησυχία πλέον δεν μου αρέσει, μου φαίνεται χειρότερη και από τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο!

Και τώρα που κατάφερα και τους επαγγελματικούς μου στόχους, νιώθω μια μοναξιά απέραντη και ένα τραύμα που δεν κλείνει.

Θέλω να αγαπήσω, έχω τόσα να δώσω, αλλά δεν ξέρω αν ποτέ θα τα καταφέρω.
Φοβάμαι ότι ίσως και να είναι αργά τώρα. Δε θέλω να επαναλάβω τα λάθη του παρελθόντος, αλλά δεν ξέρω και πώς να χτίσω μια σχέση υγιή…

Θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας πάνω στο θέμα