Μεγαλώνω μαμά….

daddy cool team

«Για μένα θα είσαι πάντα το μωρό μου» λες, κι ας κοντεύω τα τριάντα. Κι εκνευρίζομαι αναφωνώντας το προβλέψιμο πια «δεν είμαι μωρό» που αν υπήρχε βιντεοκάμερα θα μαρτυρούσε ότι το ύφος μου παραμένει σταθερά αναλλοίωτο στα εδώ και τόσα χρόνια που στο λέω.

Γιατί ξέρεις, μαμά, μεγαλώνω. Μα κυρίως, δεν είμαι και τόσο σίγουρη αν το θέλω πραγματικά. Κι ίσως ο τόσο μεγάλος εκνευρισμός, ο ικανός να απειλήσει τον αυτοέλεγχό μου, να οφείλεται στο ότι θα ήθελα για μια στιγμή μόνο να ένιωθα όντως αυτό που λες. Να ήταν όντως αλήθεια. Γιατί σε έχω ικανή για τα πάντα, ακόμα και να γυρίσεις, να παγώσεις το χρόνο για μια στιγμή μόνο.

Γιατί μεγαλώνω. Κι ο χρόνος το μαρτυρά απροκάλυπτα, ο αλήτης! Στο πρόσωπό μου, στα συναισθήματα, μα κυρίως στη δύναμη που μου επιβάλλουν οι εμπειρίες του και στα μαθήματα που με καταναγκάζει να λαμβάνω.

Ξέρεις μαμά, τα όνειρα για τα οποία αγόρευα μπροστά σου με τα πόδια στην κούνια του κήπου, πήραν άλλη τροπή. Παίζει να μας τα δώσανε και κούφια, να είχαν εξαρχής σημεία αναφοράς και λήξης κι εμείς να μην το ξέραμε.

Οι αποτυχίες, μαμά, κάποτε φάνταζαν για πολύ καιρό ένα με την καθημερινότητα. Τι κι αν έλεγες πως κάποια στιγμή θα επέλθει η ανατροπή κι ο κορεσμός της κατρακύλας, ήταν περίοδοι που τα χτυπήματα δυνάμωναν σταδιακά λες και προκαλούσαν τις αντοχές μου, σωματικές και ψυχικές.

Παρ’ όλο που αγαπούσα τον εαυτό μου κι ήμουν καλόκαρδη και πάνω απ’ όλα άνθρωπος, όπως μου τρέλαινες τα αυτιά τόσα χρόνια, εντούτοις με προδώσανε, μαμά. Οι ανθρώπινες σχέσεις δε στηρίζονταν πάντα στο δίκαιο και στην αλήθεια για την οποία κινούσες βράχους για να με κάνεις να το εμπεδώσω.

Κι οι έρωτες, μαμά μου, τελικά πονάνε πολύ, τόσο, που κάποτε προτιμάς να απέχεις, να κρατάς απόσταση. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι για να καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου περνάς από μια επώδυνη διαδικασία με τον εαυτό σου πρωταγωνιστή και κομπάρσο μαζί. Όλοι σου οι φόβοι, όλες σου οι αγωνίες αναμετρώνται μαζί σου και σε ωθούν να αναγεννηθείς και να διερωτηθείς ακόμα και για την υπόστασή σου.

Κι όλα αυτά τα πτυχία, μαμά, τελικά δεν τους νοιάζουν και τόσο πολύ. Ψεύτικοι ειδήμονες κι άνθρωποι που δεν κουράζονται και δεν προσπαθούν. Γιατί βλέπεις, είναι και κάποιοι που ο αγώνας τους περιορίζεται στον αγώνα που έδωσαν άλλοι γι’ αυτούς.

Είναι όλα πολύ δύσκολα τελικά, μαμά. Μου το έλεγες, δε λέω, ήσουν πάντα δίκαιη και ρεαλιστικά σκεπτόμενη. Μα η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε ρεαλιστικό σενάριο.

Και ξέρεις, δεν μπορούσα να στα πω γιατί ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν που επένδυσες τόσα σε μένα, που ξυπνούσες και κοιμόσουν με όνειρα πάντοτε δικά μου κι εγώ δεν τα κατάφερα, ή μάλλον δεν ήρθα κοντά τους τόσο σύντομα όσο υπολογίζαμε. Μα εσύ μου έμαθες να κάνω μόνο όμορφα όνειρα. Κι είναι αυτή η ομορφιά που θα τα αναγκάσει κάποια στιγμή να γίνουν αληθινά.

Μεγαλώνω αλλά την παιδική μου αθωότητα την κρατώ πάντα. Γιατί όλη αυτή η θέληση για αγώνα και προσπάθεια μέχρι να πάρουν εκδίκηση οι στιγμές μας, συμπεριλαμβάνεται στη δύναμη της παιδικής μου ακεραιότητας την οποία εσύ με προτρέπεις να κρατώ πάντοτε ζωντανή.

Κι αυτό το χαμόγελο που έχω μόνιμα είναι όπλο που εσύ μου έχεις αναδείξει την αξία του κι αγωνίζομαι όπως εσύ μου έμαθες. Γι’ αυτό όταν κάποτε με πιάνω ασυναίσθητα να ντρέπομαι που δεν ανταποκρίθηκα στις επιδιώξεις σου, την ίδια στιγμή είμαι πιο πεπεισμένη από ποτέ πως την έχω κερδίσει την υπερηφάνεια σου.

Γιατί μαμά, έχω πάντα στόχο να είμαι ευτυχισμένη με τα δεδομένα μου, να μη συμβιβάζομαι και να μην κλαίγομαι για όσα δεν ήρθαν. Δες, μαμά, μεγαλώνω μα παλεύω ακόμα. Κοίτα, μαμά, πιστεύω στα καλύτερα όπως μου έμαθες!

Μαμά μου, σε ‘σένα, που οφείλω εμένα.

Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη

πηγη:pillowfights.gr