Έχετε σκεφτεί πόση ενέργεια και σκέψη καταναλώνουμε σε πράγματα ίσως και ασήμαντα;
Και πόσες μα πόσες καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή μας παίρνουμε βάσει ασήμαντων πραγμάτων; Που, είναι, τόσο ασήμαντα που οι απέναντί μας και οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας θέλουν στη ζωή τους, δεν τα δίνουν καμία σημασία.
Όλοι μας έχουμε ένα ή και παραπάνω σαράκια που μας τρώνε.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει να τα διώξουμε με κάθε κόστος γιατί όπως ξέρετε ήδη, η ΖΩΗ μας είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΟΝΑΔΙΚΉ και αν χάνουμε ώρες, μέρες μήνες, χρόνια με πράγματα ασήμαντα, τι καταλάβαμε;;;;;
Πάμε στο δικό μου σαράκι τώρα…
Στην εφηβεία μου ήμουν από τις τυχερές! Έτρωγα όσο ήθελα και δεν έβαζα γραμμάριο.. Οι πατάτες οι τηγανιτές ήταν καθημερινά στο μενού μου, όπως και οι πίτσες και τα hot-dog από το μαγαζί που δούλευα…
Στα 19 μου γνώρισα τον άντρα μου… Ήμουν 48 κιλά τότε…πούπουλο! Θυμάμαι, που ήμουν πολύ ντροπαλή με το σώμα μου, γιατί είχα κυτταρίτιδα και κρυβόμουν από εκείνον μην με δει και ξενερώσει! (έλεος, τώρα τα θυμάμαι και γελάω)
Κάπου εκεί στα 20, άρχισα να βάζω κιλά επικίνδυνα! Χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στα 60 στο γάμο μου. Δεν ήμουν όμως δυσαρεστημένη από αυτό που έβλεπα στον καθρέπτη! Ίσα ίσα με αγαπούσα πολύ γιατί ήξερα πως ο άντρας μου λατρεύει το κάθε εκατοστό πάνω μου!
Τα κόμπλεξ μου έφευγαν σιγά σιγά…
Και μετά ήρθε η εγκυμοσύνη… Ακόμα απορώ πως πήρα 25 κιλά…
Μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη, έφερα τον γιο μας στον κόσμο…
Θηλάζουμε εννοείται αποκλειστικά αλλά τα κιλά παραμένουν… το φαγητό έχει μειωθεί τον πρώτο καιρό στο ελάχιστο, μα τα άτιμα τα κιλά παραμένουν…
Απογοητευμένη από αυτό που βλέπω στον καθρέπτη, δεν κάνω καμία προσπάθεια.
Αφέθηκα… και αφέθηκα… και αφέθηκα…
Μέχρι να γίνει ενός ο μικρός περίπου, δεν έχασα ούτε 1 κιλό… Τα κιλά όμως άρχισαν να μου μοιάζουν ξένα πάνω… Προσπάθησα, έχασα λίγα μα τα ξανά πήρα.
Η απογοήτευση πλέον, μεγαλύτερη… Δεν κοιτούσα καν στον καθρέπτη μου, δεν έβγαινα έξω να πάω πουθενά, δεν μου άρεσε να με κοιτάζει ο κόσμος… Το μεγαλύτερο δε πρόβλημα μου, ήταν μην με δει κάποιος γνωστός μου από παλιά και με σχολιάσει….
Αμέτρητες βόλτες, βρήκαν μια χαζή δικαιολογία και ακυρώθηκαν γιατί κανένα ρούχο δεν έδιωχνε 15 κιλά από πάνω μου…
Αμέτρητα βράδια, έκλαιγα στο μπαλκόνι για να μην με καταλάβουν, για το πως δείχνω τώρα…για το σώμα που ήθελα ιδανικά να έχω…
Τελικά μια μέρα δεν ξέρω πως και από που, αλλά ξύπνησα και άλλαξε όλος ο τρόπος σκέψης μου.
Ναι, μπορεί να είμαι γεματούλα μα είμαι ακόμα εγώ!
Ναι, μπορεί να μην μπαίνω στο small και ούτε καν στο medium αλλά ρε γαμώτο δεν χάλασε και ο κόσμος.
Φτάνει πια με την καταπίεση της ζυγαριάς που μου είχε γίνει εφιάλτης.
Από εκείνη τη μέρα, βγαίνω έξω με φίλες μου πιο συχνά, πηγαίνουμε με φίλους μας για φαγητό και δεν ντρέπομαι να φάω μπροστά τους. Κάνω πλάκα με τον εαυτό μου και δέχομαι και τα αστεία των άλλων χωρίς κομπλεξ.
Μπορώ να είμαι αυτή που ήμουν και να περνάω καλά, έχοντας παραπανίσια κιλά.. δεν είμαι η μόνη και δεν είμαι μόνη! Έχω φίλες γεματούλες που είναι η χαρά της ζωής!
Θα πάω στο κομμωτήριο να φτιάξω τα μαλλιά μου, θα βγω στη αγορά να αγοράσω το ρούχο που μου αρέσει, θα φτιάξω τα νύχια μου και θα βαφτώ! Γιατί η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας και αν είμαι καλά με τον εαυτό μου, μου φτάνει!
Είμαι η Νατάσα, με το χιούμορ, τα λάθη, τις ιδιοτροπίες, το σώμα και τα κιλά μου!
Αν είμαι περήφανη για κάτι, είναι για αυτό που είμαι! Για αυτό που κατάφερα να γίνω…και ας μην αρέσω σε κάποιους και ας μην μοιάζω εξωτερικά με αυτό που κάποτε ήμουν.
Δεν είμαι τέλεια και φοβάμαι να μην γίνω!
Τα κιλά πάνε και έρχονται. Ίσως μια μέρα βρω τη δύναμη και τα χάσω όλα αυτά που θέλω, αλλά μέχρι τότε…. Είμαι αυτή που είμαι αγάπη μου και είμαι ακόμα εγώ!
To αρθρο πρωτοδημοσιευτήκε στο site μου mikromama.wordpress.com
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση από blog ή site ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ!!!!!
