Είναι από τα λίγα κείμενα, που πονάω και μόνο που το γράφω, που απέφευγα καιρό να θίξω ένα τέτοιο ζήτημα, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει ο ‘’έξω κόσμος’’ πως είναι να ζεις με μια ψυχική ασθένεια. Δεν θα μιλήσω για καμία πάθηση συγκεκριμένα, δεν θέλω να το μετατρέψω σε ιατρικό κείμενο, θα μιλήσω για τα συναισθήματα και τον πόλεμο με τον οποίο έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα. Θα χρησιμοποιήσω Α’ ενικό πρόσωπο χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι όλα αυτά με αντιπροσωπεύουν, απλά θέλω να κάνω το κείμενο πιο κατανοητό.
Όποιος έβγαλε την φράση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ θα ήθελα να μπορούσα να τον είχα μπροστά μου και να του αναλύσω κάποια πράγματα που βιώνω καθημερινά. Να του τρίψω στην μούρη ότι υπάρχει ένα τεράστιο δεν μπορώ όσο και να θέλω σε κάποιες περιπτώσεις.
Όταν ξυπνάω κάθε μέρα και εύχομαι να μην είχα ξυπνήσει, όταν το πιο απλό καθημερινό πράγμα όπως το να πλύνω τα δόντια μου φαντάζει βουνό για μένα, όταν βρίσκομαι στο κρεβάτι παλεύοντας με σκέψεις, ενοχές και δαίμονες που μου τρυπάνε το ήδη σακατεμένο μου μυαλό, όταν δεν είμαι ικανή να δω έστω και το παραμικρό φως στο σκοτάδι που είναι πλέον ριζωμένο δίπλα μου, όταν θέλω να σταματήσω να ακούω μέχρι και την ανάσα μου γιατί ο ήχος της με τρομάζει, όταν χαρακώνω το κορμί μου για να νιώσω ότι ζω, όταν πετάγομαι με κρύο ιδρώτα επειδή άκουσα έναν απλό ήχο τότε ναι φίλε μου υπάρχει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.
Για μένα που παλεύω με αυτόν τον εφιάλτη χρόνια ολόκληρα, που ζω με χάπια, που όσο και αν προσπαθώ πάντα κάτι θα συμβεί και θα με τραβήξει πίσω στην καταστροφική καθημερινότητα μου ένα πράγμα είναι το χειρότερο… Οι παρενέργειες, και δεν εννοώ των χαπιών που ρέουν καθημερινά στο αίμα μου, αλλά των τρίτων προσώπων. Τα λόγια που ακούς από άτομα δικά σου, από την ίδια σου την μάνα, η τον πατέρα η τα αδέρφια σου, από την παιδική σου φίλη η από οποιονδήποτε αγαπάς και θεωρείς την γνώμη του σημαντική. Δεν ξέρω γιατί στην δική μου περίπτωση βγαίνει μόνο μίσος, και δεν υπερβάλλω με την λέξη, όταν λέω μίσος το εννοώ. Και εύχομαι να αποτελώ την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, αλήθεια το εύχομαι.
Τοξικά λόγια που ματώνουν την ψυχή μου κι άλλο, λες και δεν φτάνει που ήδη είναι κατακρεουργημένη. Λόγια μαχαίρι στην καρδιά, λόγια που δεν πιστεύεις ότι τα ακούς. Η ίδια μου η μητέρα που με βλέπει χρόνια να λιώνω σε ένα γαμημένο κρεβάτι σε 4 τοίχους, η ΜΑΝΑ μου που με γέννησε, που λένε ότι αισθάνεται τον πόνο του παιδιού της.. Αχ πόσο δηλητήριο έχει στάξει… Απλά παραδείγματα αποσπασματικά θα σας αναφέρω, σκόρπια λόγια που ακούω καθημερινά. ‘’Μια χαρά είσαι, δεν έχεις τίποτα απλά είσαι μια άχρηστη που θες να τεμπελιάζεις, ανάθεμα την ώρα που σε γέννησα αν ήξερα ότι θα βγεις έτσι θα σε έριχνα στον Καιάδα, ανίκανη είσαι πρεζόνι κατάντησες από τα χάπια, την κατάρα μου να έχεις που είσαι ένας κηφήνας κοιτάς να τρως να κοιμάσαι και να είσαι ξάπλα όλη μέρα, να φύγεις να κλειστείς κάπου, εγώ δεν σε θέλω μέσα στο σπίτι μου.’’
Ναι μαμά, είμαι μια χαρά, όλοι οι γιατροί κάνουν λάθος σε ευχαριστώ που με λες άχρηστη ενώ ήδη νιώθω πιο άχρηστη και από τα σκουπίδια, έχεις δίκιο ναι τεμπελιάζω θέλω μου αρέσει που δεν έχω ζωή που η κάθε μου μέρα είναι επανάληψη της προηγούμενης, επίσης έπρεπε όντως να με είχες ρίξει στον Καιάδα όπως λες, αν το είχες κάνει θα είχα γλιτώσει πολύ πόνο και δεν θα χρειαζόταν να αυτοτραυματίζομαι για να νιώσω ότι ζω. Μαμά ναι πρεζόνι είμαι από τα συνταγογραφημένα χάπια που αν δεν τα έπαιρνα τώρα θα μου άναβες το καντήλι λογικά σε κάποιο νεκροταφείο, επίσης σε ευχαριστώ για τις κατάρες που μου ρίχνεις από παιδί και τώρα που αρρώστησα τις έκανες καθημερινή σχεδόν ευχή αλλά εδώ θα σε απογοητεύσω, καταραμένη νιώθω και χωρίς τις δικές σου κατάρες. Γιατί έχω την δική μου, που την κουβαλάω χρόνια, και αν δεν με θες στο σπίτι σου μπορώ να φύγω όταν βρω την δύναμη να σηκωθώ να πλύνω τα δόντια μου.
Οι ψυχικές παθήσεις δεν διαφέρουν σε τίποτα από μια σωματική πάθηση, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Είναι ο καρκίνος της ψυχής. Φυσικά αν ήμουν νεφροπαθής, καρκινοπαθής η άρρωστη σωματικά ούτε κατάρες θα άκουγα ούτε τα υπόλοιπα. Ας καταλάβουμε όλοι πως κάτι που δεν φαίνεται οπτικά αλλά είναι μέσα στον άλλον είναι μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ που χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή (αν είναι απαραίτητο) ψυχοθεραπεία ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΑΜΕ. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, και ίσως βγω κάποια μέρα από το σκοτάδι μου, ίσως σηκωθώ πλύνω τα δόντια μου, καταφέρω να βγω μια βόλτα, καταφέρω να μην ιδρώνω με τον κάθε θόρυβο και η μόνη χαρακιά που θα έχω στο σώμα μου θα είναι επειδή βιαζόμουν στο ξύρισμα γιατί με περιμένει η παρέα μου για ποτό και έχω αργήσει.
Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του Γολγοθά, ειδικότερα αν βασανίζεται από κάποια ασθένεια ψυχική. Γεμίστε τον αγάπη και ας μην την θέλει, εγώ λέω ότι δεν τη θέλω αλλά θα πέθαινα για μία δόση της. Δείξτε κατανόηση ακόμα και αν ο παθών δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει, τα πάντα καταλαβαίνουμε και πριν κοιμηθούμε έστω και την μισή θετική ενέργεια που λάβαμε θα την σκεφτούμε, έστω λίγο, έστω σαν εκδοχή. Μην δηλητηριάζετε, δεν ήταν επιλογή μου και μια λάθος λέξη, μια λάθος έκφραση μπορεί να με καταστρέψει ολοκληρωτικά.
Είμαι άρρωστη, και θέλω να γίνω καλά, ακόμα δεν μπορώ, αλλά ίσως αν είχα μια άλλη αντιμετώπιση θα ήμουν και εγώ φαν της φράσης ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Για αυτό κλείνω τα αυτιά στα τοξικά λόγια για αρχή, ίσως αυτό είναι το πρώτο βήμα… Αν τα καταφέρω…
