Έλενα Τριανταφύλλου
Στην Ιαπωνία βρίσκεται σε εξέλιξη μία νέα μέθοδος που σου επιτρέπει να σβήσεις οριστικά από το μυαλό σου τις πιο τραυματικές σου αναμνήσεις.
Στην Ιαπωνία υπάρχει μία μέθοδος που βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο και φαίνεται πως είναι σε θέση χωρίς μηχανήματα, να διαγράψει οριστικά ορισμένες αναμνήσεις από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Έρχεται η επανάσταση στις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος που ταλαιπωρούν εκατομμύρια ανθρώπων ή μία δυστοπία ανοίγεται μπροστά μας;
Το 2004 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού με πρωταγωνιστές τον Τζιμ Κάρει και την Κέιτ Γουίνσλετ. Η ταινία βραβεύτηκε και πραγματεύεται ακριβώς αυτό που κατάφεραν να επιτύχουν στην Ιαπωνία. Ο πρωταγωνιστής θέλησε με μία νέα επιστημονική μέθοδο να διαγράψει οριστικά από το μυαλό του την πρώην του, που ήταν ο μεγάλος του έρωτας.
Κι όμως αυτή η ταινία, έρχεται να γίνει πραγματικότητα μέσα από τα εργαστήρια της Ιαπωνίας. Άτομα με τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος θα μπορούσαν οριστικά να απαλλαγούν από αυτές. Από την άλλη τί θα ήταν οι άνθρωποι χωρίς τις δυσάρεστες αναμνήσεις τους; Διαβάστε παρακάτω:
Η μέθοδος στην Ιαπωνία που διαγράφει οριστικά τις αναμνήσεις από το μυαλό σου
Υπάρχει μία ταινία με πρωταγωνιστές τον Τζιμ Κάρει και την Κέιτ Γουίνσλετ που ονομάζεται Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού και κυκλοφόρησε το 2004. Εκεί ο πρωταγωνιστής προσπάθησε με μία επαναστατική μέθοδο να διαγράψει οριστικά από τις αναμνήσεις του, τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του, αφού δεν μπορούσε να τον ξεπεράσει και ο πόνος γι’ αυτόν ήταν αβάσταχτος.
Πώς θα ένιωθες λοιπόν αν μπορούσες κι εσύ να διαγράψεις οριστικά από το μυαλό σου ένα τραυματικό γεγονός του παρελθόντος ή κάτι που όταν το σκέφτεσαι πονάει; Φαίνεται πως το σενάριο που πριν μερικά χρόνια έγινε ανάρπαστο στους κινηματογράφους, γίνεται πραγματικότητα στα επιστημονικά εργαστήρια της Ιαπωνίας.
Φαίνεται πως οι επιστήμονες στα πανεπιστήμια του Κιότο και του Τοχόκου έχουν κάνει βήματα που φέρνουν την ανθρωπότητα πιο κοντά στη διαγραφή επιλεκτικών αναμνήσεων, όχι με τη χρήση μαγικών μηχανημάτων αλλά με φως και γενετική χειραγώγηση. Μπορεί βέβαια κάτι τέτοιο σε πρώτη φάση να θεωρείται επαναστατικό και λυτρωτικό αλλά ταυτόχρονα βάζει στη μέση πλήθος ηθικός διλημμάτων.
Ποιοι θα ήμασταν χωρίς τις αναμνήσεις μας; Τί απέγινε η θεωρία που λέει ότι ακόμη και οι δυσάρεστες μνήμες χρειάζονται; Επίσης πόσο ακίνδυνο είναι διατεθεί στον κόσμο μία μέθοδος που μπορεί στην ουσία να ελέγχει το μυαλό;
Από την άλλη τα άτομα που βασανίζονται από τραυματικές αναμνήσεις του παρελθόντος, σίγουρα κάτι τέτοιο θα το έβλεπαν με μία πιο θετική ματιά. Από εκεί και πέρα η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο του Κιότο υπό την καθοδήγηση του Akihiro Goto και του Yasunori Hayashi, βασίζεται στην οπτογενετική.
Η οπτογενετική είναι μία τεχνική που χρησιμοποιεί φως για να ελέγχει συγκεκριμένα κύτταρα στον εγκέφαλο. Μάλιστα υπάρχουν πρόσφατες ανακοινώσεις που λένε πως κατάφεραν να σβήσουν συγκεκριμένες κινητικές αναμνήσεις σε ποντίκια, όταν τα εξέθεσαν σε μπλε φως. Η μέθοδος που εφαρμόζουν στοχεύει σε πρωτεΐνες που κλειδώνουν τις αναμνήσεις στα νευρικά δίκτυα και τις αποδυναμώνουν ή τις διαγράφουν.
Αξίζει να σημειωθεί πως κάτι τέτοιο αποτελεί αποτέλεσμα παλαιότερων πειραμάτων. Πιο συγκεκριμένα το 2014 επιστήμονες είχαν καταφέρει να επαναπρογραμματίσουν δυσάρεστες αναμνήσεις σε ποντίκια, μετατρέποντας τις αρνητικές εμπειρίες σε θετικές. Την ίδια στιγμή στο Πανεπιστήμιο του Τοχόκου οι ερευνητές εστίασαν στα αστροκύτταρα που ρυθμίζουν ποιες εμπειρίες γίνονται μακροπρόθεσμες μνήμες.
Χρησιμοποιώντας και πάλι οπτογενετική, αμέσως μετά από ένα ήπιο ηλεκτρικό σοκ, κατάφεραν να καταστήσουν όξινα τα αστροκύτταρα στην αμυγδαλή (το κέντρο του φόβου). Μετά από αυτή την εφαρμογή τα ποντίκια θυμόντουσαν αρχικά τον φόβο αλλά την επόμενη μέρα τον είχαν ξεχάσει. Σε αντίθεση με την αλκαλοποίηση που όπως αποδείχθηκε ενίσχυε τις μνήμες, κάνοντας ακόμα πιο έντονες εμπειρίες του παρελθόντος.
«Η κατανόηση αυτών των διαδικασιών μπορεί να ανοίξει δρόμους για θεραπείες που εμποδίζουν τον σχηματισμό τραυματικών μνημών», επισήμανε ο επικεφαλής Hiroki Yamao. Αυτές οι τεχνικές δεν είναι ακόμα έτοιμες να εφαρμοστούν σε ανθρώπους – είναι επεμβατικές, απαιτούν χειρουργική επέμβαση και λειτουργούν μόνο σε στενά χρονικά πλαίσια κατά τη δημιουργία της μνήμης.
Ωστόσο, η πρόοδος είναι ραγδαία, και ήδη γίνεται συζήτηση για τη μεταφορά τους σε κλινικές δοκιμές. Κι αν στις αναμνήσεις σου υπάρχει ένα άτομο που κάποτε συνάντησες τυχαία και πλέον σε έχει στιγματίσει, τί λένε οι επιστήμονες γι’ αυτές τις…τυχαίες συναντήσεις, που μόνο τυχαίες δεν είναι.