Ιωάννα Σακκή
Ποιος είναι ο Ρώσος συγγραφέας που τόλμησε να πάει κόντρα στον Πούτιν, και πλέον ζει εξόριστος στην αφάνεια;
Λίγοι το γνωρίζουν, όμως υπάρχει ένας συγγραφέας, που παρόλο που έκανε παγκόσμιο πάταγο με τα βιβλία του, πλέον ζει στην αφάνεια, εξόριστος από όλους. Ο λόγος; Τόλμησε να τα βάλει με τον Πούτιν και να θίξει θέματα της Κυβερνήσεως του. Ποιος είναι αυτός ο τολμηρός άντρας που παρά το διωγμό του, ακόμη και σήμερα εναντιώνεται με τον λόγο, μέσα από “σκιές”;
Οι λάτρεις της λογοτεχνίας , ασφαλώς, γνωρίζουν το βιβλίο «Μετρό 2033», καθώς δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε βιβλίο, αλλά για ένα σταθμό του είδους του. Ενώ πρόκειται για ένα αρκετά κλασικό βιβλίο, ο τρόπος με τον οποίο γράφτηκε μόνο κλασικός δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Ποιος ήταν ο Ντίμτρι Γκλουχόφσκι
Βγήκε, βλέπετε, σε «τεύχη» μέσω διαδικτύου. Ο συγγραφέας του έργου Ντίμτρι Γκλουχόφσκι έγραφε κι ανέβαζε. Χτίζοντας σιγά-σιγά την ιστορία του. Κάτι που όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήταν πολύ οξυδερκές. Ο κόσμος διαβάζοντας τις σελίδες του κατάφερε να εισχωρήσει για τα καλά στον κόσμο που εξιστορούσε ο νεαρός Ρώσος συγγραφέας. Ο “δικός του κόσμος” λάμβανε τόπο στα υπόγεια του μετρό της Μόσχας, όπου εκεί ζούσαν οι ελάχιστοι που είχαν επιβιώσει από πυρηνική καταστροφή, σε ένα δυστοπικό μέλλον. Χωρισμένοι σε νέες «χώρες», έχοντας ο κάθε σταθμός τα δικά του «τι και πώς».
Παρατηρήσεις που του έκαναν οι αναγνώστες για λάθη, προτάσεις επίσης για το ποια κατεύθυνση έπρεπε να πάρει η πλοκή, τον έκαναν, κατά δήλωσή του, να γράψει ένα πολύ καλύτερο βιβλίο. Η απήχηση του τεράστια. Αγαπήθηκε παγκοσμίως, απέκτησε και 2 συνέχειες («Μετρό 2034», «Μετρό 2035») έγινε ως και video game.
Ο Ντίμτρι Γκλουχόφσκι δεν έμεινε σε αυτό το δρόμο. Ήξερε τι να κάνει και πώς, δεν χρειαζόταν να στύψει το μυαλό του για να συνεχίσει να είναι δημοφιλής, και να διατηρείται σε μια ζώνη ασφαλείας. Ορμώμενος, όμως, από το ανήσυχο πνεύμα του, θέλησε να εξερευνήσει κι άλλους λογοτεχνικούς δρόμους. Το Text, που έβγαλε το 2017 και κυκλοφορεί πλέον και στα ελληνικά δεν εκτυλίσσεται σε περιβάλλον φαντασίας. Είναι μια ρεαλιστική, ρωσική δυστοπία του «σήμερα».
Η υπόθεση του βιβλίου
«Μόσχα, 2016. Ο Ιλιά αποφυλακίζεται ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια και επιστρέφει σπίτι του. Αλλά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Η μητέρα του έχει μόλις πεθάνει, η κοπέλα του έχει βρει έναν άλλο σύντροφο και ο παιδικός του φίλος τον αντιμετωπίζει με καχυποψία. Ο Ιλιά, αδικημένος και απογοητευμένος, πνίγει τη θλίψη του στο αλκοόλ και, κάποια στιγμή, ωθούμενος από μια ανεξέλεγκτη φρενίτιδα, αποφασίζει να λογαριαστεί με τον Πέτια, τον αξιωματικό της δίωξης ναρκωτικών που τον οδήγησε πίσω από τα κάγκελα
Και πράγματι, προβαίνει σε μια οριακή πράξη. Αμέσως μετά αποσπά το κινητό τηλέφωνο του αστυνομικού και, με τη συσκευή πλέον στην κατοχή του, ο Ιλιά τρυπώνει στο παρελθόν του. Και όταν αρχίζει να λαμβάνει αγωνιώδη μηνύματα από τους οικείους του Πέτια, από την εγκυμονούσα Νίνα επίσης, ο Ιλιά δεν διστάζει να απαντήσει εκείνος στη θέση του. Σταδιακά υιοθετεί μια ξένη ταυτότητα και εισχωρεί στη ζωή του ανθρώπου που εκδικήθηκε. Ο Ντμίτρι Γκλουχόφσκι, ανατέμνοντας ανατριχιαστικά τη σύγχρονη Ρωσία, διαπλέκει τα πεπρωμένα δύο νεαρών αντρών που είναι ένοχοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο».
Δεν είναι αυτό το βιβλίο που έκανε πάντως τον Γκλουχόφσκι να γίνει στόχος για τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την κυβέρνησή του. Ο 44χρονος συγγραφέας δεν μπόρεσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό στις βαρβαρότητες της ίδιας του της πατρίδας. Καταδίκασε ανοιχτά την εισβολή στην Ουκρανία και αποκάλυψε εγκλήματα πολέμου. Μετά από αυτό δεν υπήρχε γυρισμός. Πρώτα απαγορεύτηκαν τα βιβλία του. Στη συνέχεια εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης εναντίον του με την κατηγορία πως είναι πράκτορας του εχθρού.
Για καλή του τύχη, ο Γκλουχόφσκι είχε προλάβει να εγκαταλείψει τη Ρωσία. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται, πού κρύβεται πιο σωστά. Είναι φυγάς, εξόριστος από επιλογή του. Ζει τη δικιά του δυστοπία, υπό μια έννοια ανάλογη με αυτή που κάποτε περιέγραφε στα βιβλία του. Δεν είναι μεν κλεισμένος σε μετρό, αλλά ζει κι αυτός στο σκοτάδι.
Δεν έχει σταματήσει να δίνει συνεντεύξεις ή να γράφει κείμενα εναντίον του Πούτιν και του καθεστώτος του. Μόνο που το κάνει στα κρυφά και χωρίς να προδίδει το μερος που βρίσκεται. Ακόμα κι έτσι βέβαια, δείχνει τον δυναμισμό και την τόλμη που διαθέτει.
Εσείς είστε υπέρ του ή κατά; Θεωρείτε ότι έπρεπε να κρατήσει το στόμα του κλειστό προκειμένου να διασφαλίσει το κοινό καλό ή καλά έκανε και μίλησε ανοιχτά για φλέγοντα ζητήματα της Κυβέρνησης;