Το αληθινό και αφτιασίδωτο πορτρέτο της Ελληνίδας μάνας της προηγούμενης γενιάς, και δυστυχώς και κάποιων μανάδων της γενιάς μας….Κάποιες γυναίκες δεν ευτύχησαν ποτέ. Αντλούσαν και αντλούν ευτυχία υπηρετώντας σύζυγο, παιδιά και αργότερα τα παιδιά των παιδιών τους.
Παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά και αυτοθυσίας ταυτόχρονα.
Τα παιδιά τους, μόνο, ας φροντίσουν να τις δικαιώσουν στην πράξη (έστω κι αν δεν μπορέσουν αυτές οι μανάδες να αντιληφθούν τη δικαίωση), δημιουργώντας οικογένειες από πραγματικό έρωτα και κυρίως με ελευθερία και σεβασμό προς το άλλο τους μισό.
Ενα καταπληκτικό κειμενο που διαβασα στο eyedoll.gr
Διαβαστε το και περιμενω τα σχολια σας!
Γκαστρώθηκε και παντρεύτηκε. Άλλες εποχές, άλλα μυαλά.
Όντα άβουλα και ανεύθυνα, κάτι μάνες που δεν ήξεραν γιατί παντρεύτηκαν.
Κανείς δεν τους είχε ενημερώσει ότι το σεξ είναι και απόλαυση.
Παρθένες, άνοιξαν τα πόδια και γκαστρώθηκαν, για να ολοκληρωθούν.
Ποιά ολοκλήρωση;
Το ημιτελές κοριτσόπουλο, ποτισμένο από τις αποτυχημένες ορέξεις της κάθε θειάς που έμεινε στο ράφι, πώς να μεγαλώσει εν μία νυκτί και μάλιστα αυτή της πρώτης νύχτας του γάμου;
Σε τάιζαν κουτόχορτο μέχρι τα 18, πως ο γάμος είναι η ευτυχία. Εσύ, φυσικά, το πίστεψες.
Σάμπως ήξερες και τίποτα άλλο;
Ένα ραβασάκι -μαθητριούλα ήσουν ακόμα- σου έβαλε ο Κωστάκης στην τρύπια τσέπη στο παλτό σου κι εσύ κοκκίνησες.
Η μάνα σου το βρήκε και σου έριξε δύο χαστούκια να συνέλθεις.
«Ξετσίπωτη! Αν το βρει ο πατέρας σου, μαύρη στο ξύλο θα σε κάνει!».
Δεν γνώρισες τον έρωτα, ποτέ.
Για σένα ο έρωτας ήταν κάτι βρώμικο, γιατί έτσι σε είχαν μάθει η μάνα σου και οι θείες σου, που κι αυτές δεν είχαν γνωρίσει τον έρωτα ποτέ.
Από το μπαμπά, στον άντρα.
Χωρίς παύση, χωρίς διάλειμμα, χωρίς σεξ, χωρίς συναίσθημα από φιλί στο στόμα, χωρίς χρόνο για να σε γνωρίσεις.
Όταν πρωτοφίλησες, έμεινες και έγκυος. Νόμιμα. Όχι, παράνομα.
Στεφάνι φόρεσες, με δόξα και τιμή. Μεγάλη επιτυχία.
Παντρεύτηκες και οι φίλες σου σε έκαναν πέρα. Γιατί άραγε; Τους έφαγες τον γαμπρό; Το κελεπούρι;
Έγινες κυρία και δεν μπορούσες πια να παίζεις μήλα και λάστιχο μαζί τους; Αλίμονο!
Το ταγιέρ σε στένευε για να χοροπηδάς μαζί τους. Ισχύει.
Η δε ποδιά, γινόταν μούσκεμα από το πλύσιμο των πιάτων και κατακόκκινη από τη σάλτσα ντομάτα που έβαζες στα φαγητά.
Μικρομάνα, τέλεια εκπαιδευμένη νοικοκυρά από τα γεννοφάσκια σου, προορισμένη για τον αφέντη της έγγαμης ζωής σου.
Πριν προλάβεις να μάθεις το γιατί, μεγάλωνες κόρη και γιο.
Την κόρη την εκπαίδευες ομοίως να ξεσκονίζει και να μαγειρεύει.
Το γιο τον μάθαινες να μην τον τυλίξει καμιά.
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια, ανάμεσα σε απορροφητήρα, νιπτήρα και ταγιέρ.
Αλλά ο στόχος είχε επιτευχθεί. Έγινες κυρία, σύζυγος και μάνα.
Δεν αναρωτήθηκες ποτέ αν αναπαράγεις το ίδιο έγκλημα στα παιδιά σου.
Αυτό που σου στέρησε από εσένα την ίδια την ελευθερία, τη μόρφωση, τη γυναικεία σου ταυτότητα.
Μπήκες σε ένα χορό και άρχισες να χορεύεις. Αδέξια. Άχαρα.
Το παιδικό σου κορμάκι γινόταν γυναικείο. Στερημένο από χάδι και από έρωτα, αλλά και από χάδι γονεϊκό.
Οι γονείς σου δεν σε χαϊδεύανε και δεν σε αγκαλιάζανε. Ούτε κι ο άντρας σου ήξερε να το κάνει.
Είχες μάθει λοιπόν κι εσύ, να μην αποζητάς το χάδι.
Ήταν και αυτό κάτι βρώμικο κι ανίερο.
Όμως, το ξέρεις ότι το στέρησες κι εσύ από τα παιδιά σου;
Βέβαια, πώς να δώσεις αγάπη, όταν δεν έχεις εισπράξει; Δεν σε κατηγορώ. Δεν ήξερες, δεν το έμαθες ποτέ.
Μεγάλωσες μόνη σε ένα γάμο με παιδιά.
Μεγάλωνες, το σώμα σου άλλαζε και ο θυμός σου συσσωρευόταν.
Ποτέ δεν προσπάθησες να αλλάξεις τίποτα. Μόνο εκρήξεις θυμού και άναρθρες κραυγές. ‘
Ενα κοριτσόπουλο στην ψυχή που είχε φορέσει τις ευθύνες μιας μεγάλης γυναίκας.
Το ταγιέρ ήταν μεγάλο και βαρύ. Δεν το στένεψες καθόλου.
Το φόρεσες σαν τσουβάλι κι άρχισες να περιφέρεσαι σε ένα κόσμο μεγάλων, που δεν καταλάβαινες τη γλώσσα τους.
Έφτασες στα 28 και η ζωή σου ήταν ακόμα απορροφητήρας, νιπτήρας και μικρομέγαλα ρούχα.
Το μόνο που άλλαξε ήταν η χύτρα. Πήρες χύτρα ταχύτητος καινούρια, που έβγαζε τον ατμό με πίεση μεγάλη.
Έγινες χύτρα κι εσύ, χωρίς όμως να αποσυμπιέζεσαι ποτέ.
Ο θυμός σου ήταν εγκλωβισμένος στην παιδική σου ψυχή, που δεν έμαθε ποτέ πώς να μεγαλώσει, πώς να σταθεί στα πόδια της μόνη της και πώς να τα καταφέρει στη ζωή.
Το δεκανίκι σου ήταν πάντα οι άλλοι. Η μάνα σου, ο άντρας σου κι αργότερα τα παιδιά σου.
Χωρίς αυτό, ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσες να σταθείς όρθια.
Να κάνεις την επανάστασή σου, βρε αδερφέ.
Να μιλήσεις με τρόπο που να γίνεσαι κατανοητή, ώστε να θέλει να σε ακούσει ο άλλος.
Πώς να σε ακούσει ο άλλος, όταν εσύ μόνο φωνάζεις για να ακουστείς; Τρόμο περνάς στους άλλους.
Τον τρόμο που σου δίδαξε η γενιά της μάνας σου, πως ο έρωτας κι η αγάπη είναι τα πιο ποταπά συναισθήματα.
Δεν φταις εσύ για το τότε. Σου το φορέσανε το παλιοταγιέρ και εσύ δεν ήξερες να πεις όχι.
Το “όχι” σου το ένιωθες μέσα στα σπλάχνα σου και το καταπίεζες.
Μη μάθει κάτι η γειτόνισσα, μη σε κουτσομπολέψουν.
Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν η κοινωνική κατακραυγή.
Το περιτύλιγμα να φαίνεται ωραίο στους άλλους κι ας αυτοκτονούσες κάθε μέρα.
Έζησες ένα ψέμμα, μιας καταπιεσμένης νιότης και θηλυκότητας.
Μια ολόκληρη ζωή βουτηγμένη σε ένα τεράστιο “μη” για τις ανάγκες της ψυχής σου και του κορμιού σου.
Καταβρόχθιζες με μανία τα Άρλεκιν που δεν μπορούσες να ζήσεις εσύ.
Ποθούσες τον πραγματικό, ρομαντικό έρωτα.
Το τρυφερό χάδι ενός άντρα που θα σε μάγευε με το φλέρτ του.
Θα σου άναβε κεριά και θα σου ετοίμαζε αυτός το δείπνο.
Τώρα, είσαι πια γιαγιά. Μα εκείνο το φοβισμένο κοριτσόπουλο, είναι ακόμα εκεί.
Τρέχει, με τις κοτσίδες του να ανεμίζουν πάνω-κάτω και γελάει μόνο όταν μαγειρεύει για τα εγγόνια της.
Ένα γλυκύτατο πλάσμα είσαι, που δεν μεγάλωσε ποτέ.
Το ταγιέρ σου πάλιωσε, τα όνειρά σου γκρεμίστηκαν και πάλι έβαλες το δεκανίκι στη ζωή σου.
Αυτή τη φορά, τα εγγόνια σου.
Καλώς, δεν σε κατηγορώ.
Σε συμπονώ μόνο γιατί έζησες τη ζωή που επέλεξες, οικειοθελώς.
Stay…tuned…Γραφτείτε στη σελίδα μας στο Facebook για να ενημερώνεστε για νέες δημοσιεύσεις γιατί δεν τελειωσαμε εδώ!
Πατηστε ΕΔΩ και ελατε στην πιο ομορφη παρεα με συνταγες και κατασκευες για παιδια
