Από τα δυσκολότερα πράγματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γονιός, είναι όταν καλείται για λόγους ανωτέρας βίας, να μεγαλώσει μόνος του το παιδί.
Όταν ο ένας σύντροφος αποφασίζει να παρατήσει την οικογένεια και το παιδί του, τότε μένει πίσω η μητέρα ή -σε πιο σπάνιες περιπτώσεις- ο πατέρας, και αναλαμβάνει εξ’ολοκλήρου την ανατροφή του παιδιού.
Τι γίνεται όμως όταν το άλλο μας μισό φεύγει από τη ζωή; Όταν εκεί που ξεκινάς μία όμορφη και αγαπημένη οικογένεια, ξαφνικά όλος ο κόσμος σου γκρεμίζεται και προσπαθείς να βγεις από τη θλίψη για χάρη του παιδιού σου;
Φυσικά είναι πιο εύκολο για μία μητέρα να αναλάβει μόνη της το μεγάλωμα του παιδιού, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι στη φύση μας, και η μητέρα πάντα ξέρει τι να κάνει με τα παιδιά της. Δεν λέμε βέβαια ότι ο πόνος και η θλίψη είναι λιγότερα στη μητέρα, αλλά ότι μία μάνα μέσα σε όλα αυτά, ξέρει πως να αναλάβει το παιδί μόνη της.
Για τον πατέρα είναι πολύ πιο δύσκολα. Ο πατέρας βρίσκεται ξαφνικά χωρίς τη γυναίκα του, με ένα παιδί που οι ευθύνες του στο παρελθόν ήταν περιορισμένες. Τώρα καλείται να βάλει στην άκρη τα συναισθήματα, να διαχειριστεί άμεσα το πένθος, και να μάθει από το μηδέν πως θα μεγαλώσει ένα παιδί μόνος του, χωρίς την ασφάλεια, τη σιγουριά και τη γνώση της μητέρας. Πως αντιμετωπίζεται άραγε αυτό;
Το παρακάτω γράμμα αναφέρεται σε έναν πατέρα που η ζωή του στέρησε με βίαiο τρόπο την αγαπημένη του, και έμεινε ο ίδιος πίσω να μεγαλώνει μόνος ένα παιδί. Μία πολύ συγκινητική ιστορία που ραγίζει καρδιές, και που η περιγραφικότητα σε κάνει να δακρύζεις από τις πρώτες κιόλας γραμμές.
Διαβάστε παρακάτω το κείμενο όπως το συνέταξε η Βασιλική Λυμπεροπούλου:
Ο Σταύρος με τη Νάντια γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο. Σπούδαζαν στην ίδια σχολή και από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν πως ο ένας ήταν φτιαγμένος για τον άλλο. Είχαν μια πολύ καλή σχέση! Όλοι τους έλεγαν πόσο ταιριαστοί είναι! Και όντως ήταν!
Μόλις πήραν και οι δύο το πτυχίο παντρεύτηκαν και αμέσως η Νάντια έμεινε έγκυος.
Ο Μάρκος γεννήθηκε υγιέστατος. Ένα πανέμορφο αγοράκι με μεγάλα καστανά μάτια. Ίδια με της μητέρας του!
Ένας ένας οι στόχοι τους πραγματοποιούνταν. Ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι. Δεν μπορούσαν να φανταστούν τι θα συνέβαινε ένα χρόνο αργότερα και θα τους άλλαζε τη ζωή για πάντα……………
Μετά από μερικές ενοχλήσεις, η Νάντια επισκέφθηκε τον γιατρό της. Διαπιστώθηκε ότι έχει καρκίνο. Ο γιατρός είπε στον Σταύρο ότι η κατάσταση της είναι σοβαρή. Μέσα σε έξι μήνες, η Νάντια χειροτέρεψε και … έφυγε.
Ο Σταύρος έμεινε ξαφνικά μόνος με ένα μωρό σχεδόν 2 χρονών.
Πώς μπορούσε τώρα να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση; Τι ήξερε από μωρά; Όλα τα έκανε η Νάντια κι εκείνος απλώς βοηθούσε, αλλά τώρα; Εκτός από αυτό, ο γιος του θα ζητούσε τη μητέρα του, θα ρωτούσε πού είναι… Τι θα του απαντούσε;
Θλίψη, αγωνία, απόγνωση. Αυτά ήταν τα συναισθήματά του. Τώρα θα ήταν πατέρας και μητέρα μαζί. Έπρεπε να ξεπεράσει γρήγορα το πένθος, να συνέλθει από το σοκ του ξαφνικού χαμού της γυναίκας του, γιατί υπήρχε ένα παιδί που τον είχε ανάγκη. Και αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που τον βοήθησε να βγει από τον βούρκο της κατάθλιψης…
Για χάρη αυτού του παιδιού στάθηκε πάλι στα πόδια του. Αυτό το παιδί ήταν ό, τι είχε απομείνει από την αγάπη του, ο καρπός του έρwτα του με τη Νάντια. Αυτό το παιδί του έδινε δύναμη να συνεχίσει να ζει. Μέσα στα μάτια του γιου του έβλεπε την αγαπημένη του…
Άλλωστε, η Νάντια του το είχε πει. Ο Σταύρος δεν θα ξεχάσει ποτέ τα λόγια της. Ήταν λίγες ημέρες πριν φύγει. Γνωρίζοντας πια την κατάστασή της του είπε να προσέχει το γιo τους και να του μιλάει συχνά για εκείνη για να μην την ξεχάσουν.
Αυτό θα έκανε τώρα… Της το είχε υποσχεθεί.
Δεν ήταν τόσο εύκολο όμως. Δεν ήθελε να αντικαταστήσει τη μητέρα του παιδιού του με μια μπέιμπι- σίτερ. Δεν ήθελε να το μεγαλώσει μια ξένη γυναίκα. Θα προσπαθούσε μόνος του. Τα πρωινά που εκείνος δούλευε άφηνε το παιδί στη μητέρα του. Ίσως η γιαγιά να του έδινε τη μητρική αγάπη που τόσο άδικα στερήθηκε.
Ο Σταύρος απευθύνθηκε σε ψυχολόγο για το τι πρέπει να κάνει. Και τον βοήθησε πολύ. Ο μικρός εμφάνισε κάποιες αναμενόμενες συμπεριφορές εξαιτίας του ξαφνικού αποχωρισμού με τη μητέρα, ωστόσο ο Σταύρος έκανε ό, τι μπορούσε για να μην λείψει τίποτα από το παιδί.
Ήρθαν τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη Νάντια, τα πρώτα γενέθλια του Μάρκου χωρίς τη Νάντια… Πώς θα μπορούσαν να γιορτάσουν, ενώ εκείνη έλειπε; Από την άλλη, πώς θα μπορούσαν να μην γιορτάσουν; Δεν είχε το δικαίωμα να στερήσει από το γιo του αυτές τις μικρές ευχάριστες στιγμές. Φορούσε λοιπόν το πιο πειστικό χαμόγελό του και γιόρταζαν! Και όταν έβλεπε τη χαρά στα μάτια του Μάρκου, το χαμόγελό του γινόταν αληθινό… όσο κι αν κάτι του έλειπε…
Το παιδί μεγάλωσε σε ένα όμορφο περιβάλλον. Η φωτογραφία της μητέρας του υπήρχε πάντα στο σαλόνι. Ο Σταύρος ήθελε να γνωρίζει ο γιος του το πρόσωπο της μητέρας του.
Οι «δύσκολες» ερωτήσεις ξεκίνησαν όταν το παιδί πήγε στο σχολείο. Τότε, όλα τα παιδιά περίμεναν να έρθει να τα πάρει η μαμά τους. Ο Μάρκος περίμενε τη γιαγιά του. Στις εκδηλώσεις, στις παρελάσεις, στους ελέγχους… όλα τα παιδιά πήγαιναν με τη μαμά τους. Ωστόσο, ο Σταύρος, όσο του το επέτρεπε η δουλειά του, ήταν συνεπής σε αυτά. Ίσως δεν μπορούσε να τον παίρνει κάθε μέρα από το σχολείο, δεν έχανε όμως με τίποτα τις παραστάσεις και τις γιορτές του σχολείου.
Ο Σταύρος τον είχε προετοιμάσει για όλα αυτά. Του μιλούσε συχνά για τη μητέρα του, του έδειχνε φωτογραφίες δικές της αλλά και φωτογραφίες στις οποίες τον κρατούσε αγκαλιά. Του άρεσε πολύ του Μάρκου να κοιτάζει αυτές τις φωτογραφίες. Ο Σταύρος του είχε πει πως η μαμά του είναι ψηλά στον ουρανό… Είναι άγγελος. Αλλά όσο την σκέφτονται, όσο την έχουν στην καρδιά τους θα βρίσκεται κοντά τους και θα τους προσέχει…
Μια φορά όμως γύρισε σπίτι κλαίγοντας. Όταν τον ρώτησε ο Σταύρος το λόγο που κλαίει, ο μικρός του απάντησε ότι τα παιδιά τον κοροϊδεύουν. Λένε ότι δεν έχει μαμά. Ένας μάλιστα του είπε πως η μαμά του έφυγε επειδή είναι κακό παιδί! Με μάτια γεμάτα παράπονο ρώτησε τον Σταύρο αν όντως ίσχυε αυτό. Αν η μητέρα του έφυγε επειδή δεν τον άντεχε άλλο… Αν έφταιγε εκείνος που έφυγε η μαμά του…
Ο Σταύρος ήξερε πως στην μικρή κοινωνία που ζουν, θα αντιμετωπίζουν πάντα τον Μάρκο ως το… ορφανό… ως το παιδί που δεν έχει μητέρα. Αυτό ήταν που τον φόβιζε περισσότερο. Ωστόσο, δεν ήταν προετοιμασμένος για τέτοιου είδους ερωτήσεις…
Προσπάθησε να μείνει ψύχραιμος. «Και βέβαια όχι! Η μητέρα σου σε λάτρευε. Όσο ήταν εδώ, δεν σε άφηνε από την αγκαλιά της… Τώρα από εκεί ψηλά, μας βλέπει και μας προσέχει καλύτερα… Και σου έχω ξαναπεί… Δεν έφυγε… Όσο την σκεφτόμαστε είναι κοντά μας… Δεν ήθελε η ίδια να φύγει… Αν ήταν στο χέρι της…..»
Η φωνή του λύγισε. Κατάλαβε πως δεν έπρεπε να συνεχίσει αυτή τη συζήτηση. Ό, τι έπρεπε να ακούσει ο Μάρκος το άκουσε… «Τέλος πάντων, μην ακούς τι λένε τα άλλα παιδιά! Δεν την ξέρουν τη μαμά σου! Αν την είχαν γνωρίσει θα ήξεραν πόσο σε αγαπούσε γιατί είσαι τόσο καλό παιδί!».
Ο Σταύρος ήξερε πως μπορεί προς το παρόν να καθησύχασε το Μάρκο, το θέμα όμως δεν είχε λήξει. Ίσως να ήταν μόνο η αρχή των αντιδράσεων…
Θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο η απώλεια της Νάντιας να είναι όσο το δυνατόν πιο «μικρή».
Και ακόμα προσπαθεί. Ο Μάρκος είναι τώρα στην εφηβεία. Είναι ένα εξαιρετικό παιδί. Οι αντιδράσεις του δεν είναι τόσο έντονες όσο περίμενε ο πατέρας του. Ίσως επειδή η έλλειψη της μητέρας, τους έκανε να δεθούν περισσότερο. Ίσως, επειδή ο Μάρκος καταλαβαίνει τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπισε ο πατέρας του.
Ο Μάρκος σκέφτεται τη μητέρα του με πολλή αγάπη και παρόλο που δεν την έζησε παρά μόνο για δύο χρόνια, τη νιώθει πολύ κοντά του.
Κι αυτό είναι κάτι που τον κάνει να νιώθει πολύ όμορφα…
