Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από αυτό που νιώθουμε όταν ο καλύτερος μας φίλος μας προδίδει. Φαίνεται πως μια αναγνώστρια του Daddy – Cool το έχει βιώσει και αποφάσισε να το μοιραστεί μαζί μας. Παρακάτω θα διαβάσετε την ιστορία μιας 40χρονης από την Αθήνα, όπου η κολλητή της, την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Διαβάστε παρακάτω:
Με την κολλητή μου γνωριστήκαμε στη σχολή. Ήμασταν συμφοιτήτριες και αμέσως ήρθαμε πολύ κοντά. Είχαμε πολλά κοινά μεταξύ μας και φάνηκε ότι ταιριάξαμε αμέσως. Εγώ από την φύση μου, είμαι ένας άνθρωπος αρκετά συγκαταβατικός και ευαίσθητος. Δεν ήξερα ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει λεία για χειριστικούς ανθρώπους, αλλά δεν άντεχα στη σκέψη ότι κάποιος δίπλα μου νιώθει μόνος του.
Η κολλητή μου λοιπόν, είχε χάσει τη μητέρα της σε τρυφερή ηλικία και είχε αρκετά ψυχολογικά προβλήματα. Αυτός ήταν και ο πρώτος λόγος που ένιωσα μια τρυφερότητα προς το πρόσωπό της. Μου έλεγε ιστορίες από την ζωή της. Ότι την είχαν προδώσει αρκετοί φίλοι, ότι ένιωθε μόνη της, ότι δεν έχει κανέναν ουσιαστικό άνθρωπο να βασιστεί. Και όσο την γνώριζα καλύτερα σκεφτόμουν “θα γίνω εγώ αυτός ο άνθρωπος να βασιστείς.” . Δεν το έκανα από λύπηση. Ήταν ένας άνθρωπος που ταιριάζαμε στις απόψεις, είχαμε κοινά γούστα στη διασκέδαση και δεν έβρισκα το λόγο μια τόσο…καλή ψυχή, να είναι μόνη της.
Περνούσαν τα χρόνια και η αλήθεια είναι ότι είχαμε τσακωθεί πολύ λίγες φορές όμως η ίδια ήταν αρκετά απότομη σχεδόν καθημερινά. Με μείωνε λέγοντας μου ότι νομίζω ότι όλοι με φλερτάρουν, κάθε φορά που της έλεγα όλο χαρά ότι κάποιος με κοίταξε. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ένα ιδιαίτερα ανασφαλή άτομο, οπότε μου φαινόταν εξωφρενικό να το πιστέψει κάποιος αυτό για μένα. Της εξηγούσα πάντα με αυστηρότητα αλλά και ηρεμία ότι με αδικεί και κάπως πάντα το “κουκούλωνε” .
Καταλάβαινα όμως ότι όντως πίστευε ότι ήμουν κάπως…ψωνισμένη, γιατί το επανέφερε στο τραπέζι κάθε φορά που της ανέφερα κάτι. Ένας από τους λόγους που είχαμε τσακωθεί όσο ήμασταν φοιτήτριες ήταν και αυτός. Επίσης πολλές φορές έβγαζε ζήλια όταν προσπαθούσα να γνωρίσω λίγο καλύτερα αυτούς που έβγαινε. Πίστευε ότι αν τους γνωρίσω καλύτερα θα μου την…πέσουν κι εγώ θα ενδώσω. Επειδή μου είχε εκμυστηρευτεί, ότι την είχε “πατήσει” πολλές φορές με παλιές δήθεν φίλες γι’ αυτούς τους λόγους, έδειχνα κατανόηση.
Και όντως, όσο με γνώριζε καλύτερα και περνούσαν τα χρόνια με εμπιστευόταν και περισσότερο. Εξαιτίας των ψυχολογικών της προβλημάτων όμως, πολλές φορές ξεσπούσε πάνω μου. Δεν με στήριζε σχεδόν σε τίποτα. Όσο σοβαρά προβλήματα κι αν είχα, η συζήτηση κατέληγε με έναν μαγικό τρόπο και πάλι σε εκείνη. Συνέχιζα να μη δίνω πολύ σημασία, γιατί είχα μπερδευτεί και νόμιζα ότι ήμουν μαμά της και όχι κολλητή της. Εδώ που τα λέμε, είχα κι άλλες κολλητές – πριν γνωρίσω εκείνη – που μπορούσα να βασιστώ σε αυτές κι ας μας χώριζε η απόσταση εξαιτίας των σπουδών μου. Οπότε έλεγα στον εαυτό μου, ότι ο κάθε άνθρωπος στη ζωή σου παίζει διαφορετικό ρόλο και να μη ζητάς πράγματα από ανθρώπους που δεν μπορούν να στα δώσουν.
Μετά από μερικά χρόνια γνώρισα τον άντρα μου και κάναμε φυσικά όλοι μαζί παρέα. Η κολλητή μου, μου έλεγε διαρκώς πόσο πολύ τον εκτιμά και ότι είμαι πολύ τυχερή που τον βρήκα. Ευχόταν κι αυτή κάποια στιγμή να έβρισκε κάποιον σαν τον άντρα μου. Να με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, να με στηρίζει με τα παιδιά, να είναι πάντα εκεί για μένα. Της έλεγα ότι κανείς δεν χάνεται και να κάνει υπομονή.
Περνούσαν ανά διαστήματα πολλοί άντρες από την παρέα μας. Μας έφερνε διαρκώς νέες σχέσεις που κατέληγαν σε φιάσκο. Σε κάποια από αυτές τις εrωτικες της απογοητεύσεις εγώ έλειπα από την πόλη. Είχα πάει στη Θεσσαλονίκη, να δω τους δικούς μου και είχα πάρει τα παιδιά γιατί ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία, να δουν λίγο τους παππούδες τους. Έμαθα για την εrωτικη απογοήτευση δια του τηλεφώνου και συγκεκριμένα από τον άντρα μου, ο οποίος με ενημέρωσε ότι η κολλητή μου δεν είχε που αλλού να πάει και πέρασε από εκεί, αναζητώντας…παρηγοριά. Εγώ φυσικά και δεν είχα πρόβλημα με αυτό.
Όταν γύρισα από την Θεσσαλονίκη όμως συνάντησα μια κατάσταση που δεν περίμενα. Ο άντρας μου φαινόταν ψυχρός και η κολλητή μου ήταν λίγο…στα χαμένα. Όταν προσπαθούσα να της μιλήσω για την στάση του άντρα μου, μασούσε τα λόγια της και μου έλεγε κάτι ασυνάρτητες “συμβουλές” . Δεν έδινα όμως σημασία γιατί πίστευα ότι είναι πιεσμενη από τον χωρισμό της. Άλλωστε, ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το ασχολείται με τα προβλήματα των άλλων.
Ο άντρας μου όμως; Γιατί ήταν τόσο απόμακρος; Μου έλεγε ότι είχε προβλήματα με την δουλειά και ότι έχει πέσει η ψυχολογία του. Προσπαθούσα να του ανεβάσω τη διάθεση με κάθε τρόπο, αλλά δεν φαινόταν πρόθυμος να δεχτεί τη βοήθειά μου. Αποφάσισα να μη δώσω για λίγο καιρό σημασία, πιστεύοντας ότι είναι μπόρα και θα περάσει. Παρόλα αυτά, η κατάσταση χειροτέρευε.
Μετά από μερικούς μήνες, ξεκίνησα να υποψιάζομαι ότι υπήρχε άλλη. Δεν μου είχε δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα και αυτή η ξαφνική αποστασιοποίηση από το σπίτι μας με ο,τι αυτό συνεπάγεται μου είχε κάνει τρομακτική εντύπωση. Προσπαθούσα να αποσπάσω πληροφορίες ψάχνοντας το κινητό του, αλλά μάταιος κόπος. Δεν υπήρχε καμία ύποπτη επαφή και κανένα ύποπτο μήνυμα. Σκέφτηκα ότι θα τα έσβηνε.
Αποφάσισα λοιπόν να τον παρακολουθήσω. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτό το σημείο, όμως η ιδέα ότι υπήρχε άλλη μου είχε γίνει μόνιμη σκέψη και ένιωθα να αρρωσταίνω. Ήθελα να με χωρίσει αν ένιωθε ότι δεν με θέλει άλλο. Τα ψέματα και το “κρυφτούλι” με αρρώσταινε. Και τους είδα. Στην αρχή όταν είδα να την συναντάει ανακουφίστηκα. Πίστεψα ότι είχαν κλείσει κάποιο ραντεβού και δεν πρόλαβα να σκεφτώ ότι είναι περίεργο που κανείς δε μου ανέφερε τίποτα. Πριν προλάβω να σκεφτώ αυτό, τους είδα να φιλιούνται. Έμεινα σοκαρισμeνη στο αμάξι να κοιτάζω.
Νόμιζα ότι είχα βγει από το σώμα μου. Νόμιζα ότι έπαιζα σε ταινία, ότι κάποιος μου κάνει φάρσα. Αρνούμουν όμως να πιστέψω ότι δυο από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, μου φέρθηκαν έτσι. Εκείνη τη στιγμή δεν έκανα κάτι. Δεν είχα λόγια να μιλήσω ούτε κουράγιο να βγω από το αμάξι. Οδήγησα όπως μπορούσα μέχρι το σπίτι, έκανα ένα καυτό μπάνιο και ξάπλωσα στο κρεβάτι κοιτάζοντας το ταβάνι μέχρι να γυρίσει.
Φυσικά χωρίσαμε. Φυσικά και μάζεψε το ίδιο βράδυ τα ρούχα του κι έφυγε από το σπίτι. Με τα παιδιά έχει σχέσεις. Δεν θέλω να τους τον στερήσω. Εγώ όμως έχω μόνο τα τυπικά και αυτό με πολύ μεγάλη δυσκολία. Αυτοί χώρισαν λίγο καιρό αργότερα και προσπάθησε να με διεκδικήσει ξανά. Ήταν πολύ αργά όμως.
Φυσικά και έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Δεν ενδιαφέρομαι να βρω κάποιον άλλον και οι φίλες μου είναι μόνο δυο και αυτές από το σχολείο. Μπορεί να υπάρχει απόσταση ανάμεσά μας, αλλά δε με νοιάζει. Αν σταματούσα να πιστεύω και σε αυτές, θα πήγαινα σίγουρα σε ψυχολόγο. Νέες παρέες και νέους φίλους όμως, δεν θέλω. Έκλεισα τις “πόρτες” τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μου, για να εκτιμήσετε εσείς οι υπόλοιπες, εκείνες που στάθηκαν κερί αναμμένο δίπλα σας, αλλά και για να σας προειδοποιήσω, να μην βάλετε το χέρι σας στη φωτιά, για κανέναν.
Photo via: themodernman.com
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
