«Γιατί σ’ εμένα;»Μια φράση που όλοι κάποια στιγμή την έχουμε πει

daddy cool team

Φράσεις της καθημερινότητας, φράσεις που λέμε ή σκεφτόμαστε αυθόρμητα σε κάποια δύσκολη, άχαρη, δυσάρεστη στιγμή της ζωής μας όπως: «Γιατί σ’ εμένα;». Σε τούτη την στήλη θα εστιάζουμε κάθε φορά σε μία φράση-κλειδί που στην πλειοψηφία μας χρησιμοποιούμε, πίσω από την οποία σαν μικρά παιδιά ενίοτε παίζουμε κρυφτό, στην ανάγκη μας να αισθανθούμε ξανά αθώοι. Στην ασυνείδητη προσπάθειά μας να μην αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να ζούμε καλύτερα. Φράσεις δηλαδή που μας “κρατάνε πίσω” και εμποδίζουν την ανάπτυξή μας.

Συχνά, όταν μας συμβαίνει κάτι πολύ δυσάρεστο, οι πρώτες φράσεις που χρησιμοποιούμε και βγαίνουν αβίαστα από τα χείλη μας, προδίδουν τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε και αντιδρούμε.

«Γιατί σ’ εμένα;» – εμμονή στη χαμένη αθωότητα

Μία φράση χιλιοειπωμένη που μέσα της κρύβει πεποιθήσεις, βιώματα και προγραμματισμούς βαθιά ριζωμένους στο υποσυνείδητό μας. Έχουμε συνηθίσει κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που μας δημιουργούν φόβο, θυμό, ανησυχία, στρες, θλίψη, απογοήτευση να στρέφουμε τη ματιά μας έξω από τον Εαυτό μας. Τη στιγμή που θα αναρωτηθούμε: «γιατί σε εμένα;» (και όχι στο διπλανό μου, ίσως, που είναι πιο κακός από εμένα, ίσως) αυτόματα έχουμε απομακρυνθεί από την Αλήθεια. Μία τέτοια στάση μας δημιουργεί θυμό για όλα τα «δεινά» που μας συμβαίνουν, μας οδηγεί στη θυματοποίηση και μας αδρανοποιεί. Διότι, τη στιγμή που θα αισθανθούμε ότι αδίκως βιώνουμε πόνο, αυτόματα έχουμε βγει από την ευθύνη μας και έχουμε αποδυναμωθεί στο μέγιστο βαθμό.

«Γιατί όχι σ’ εμένα;» – επιστροφή στην ευθύνη μου

Κάθε κατάσταση που βιώνουμε είναι χρήσιμη για την προσωπική μας εξέλιξη. Κάθε πόνος, κάθε απογοήτευση εμφανίζεται στη ζωή μας την κατάλληλη στιγμή για να μας θυμίσει ό,τι χρειάζεται να λύσουμε μέσα μας. Μόνο όταν το αποδεχθούμε αυτό θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να αισθανθούμε πάλι χαρά, ικανοποίηση, εσωτερική ηρεμία. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως καθετί που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα των σκέψεων-πράξεων του κοντινού ή/και μακρινού παρελθόντος μας. Δικαιούμαστε κάθε ίχνος πόνου, στεναχώριας, απογοήτευσης… ας μην ξεχνάμε ότι η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη. Αν έχουμε «προγραμματιστεί» να σκεφτόμαστε: «έλκω όλα τα προβλήματα…», «δεν αξίζω την αγάπη…», «δεν μπορώ να χαρώ…» κ.λπ., είναι βέβαιο ότι αντίστοιχες καταστάσεις θα παρουσιαστούν στη ζωή μας, για να μας αναγκάσουν να αλλάξουμε αυτά τα μοτίβα σκέψεων. Αν έχουμε μάθει να είμαστε καχύποπτοι, εριστικοί, επικριτικοί, σκληροί με τους ανθρώπους, αντίστοιχες συμπεριφορές θα εισπράξουμε από το περιβάλλον μας για να κατανοήσουμε ότι χρειάζεται να αλλάξουμε την οπτική μας και να κάνουμε χώρο στην αγάπη, την κατανόηση και τη συμπόνοια. Εάν έχουμε μάθει να είμαστε εκδικητικοί και να μη συγχωρούμε, δύσκολα θα λάβουμε έλεος σε ένα δικό μας στραβοπάτημα. Έλκουμε συνήθως αυτό που έχουμε ήδη μέσα μας. Όμως η αυτοτιμωρία δεν είναι η λύση, διότι και σε αυτή την περίπτωση δεν μαθαίνουμε κάτι, δεν εξελισσόμαστε. Το μυστικό εδώ είναι η «Αποδοχή» και η «Αλλαγή».

«Αποδέχομαι ό,τι συμβαίνει, αναλαμβάνω την ευθύνη και αλλάζω» – η στιγμή της δράσης

Καθώς ανοίγουμε την συνειδητότητά μας προς οτιδήποτε μας συμβαίνει, μόλις δούμε τα γεγονότα της ζωής μας χωρίς προσκόλληση, αλλά με αγάπη και αποδοχή, έχουμε κάνει ήδη ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την εσωτερική μας αλλαγή. Εκείνο που είναι πολύ σημαντικό να γίνει είναι να έχουμε την ψυχραιμία να ανακαλύψουμε ποιες είναι εκείνες οι πεποιθήσεις, οι προγραμματισμοί και τα βιώματα που μας οδηγούν στη θυματοποίηση και να προσπαθήσουμε να τα αποβάλλουμε από το σύστημά μας δια παντός. Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε τον απαιτούμενο χώρο μέσα μας για εξέλιξη και ουσιαστική αλλαγή.

«Αλλάζω, εξελίσσομαι, απαλευθερώνομαι» – όταν η προσπάθεια αποδίδει

Λένε πως: «εκείνο που μας φοβίζει περισσότερο δεν είναι η αλλαγή αλλά η αντίστασή μας στην αλλαγή». Όσο εμείς κρατιόμαστε πεισματικά από το σχοινί που μας δένει με το παρελθόν, με τις παλιές μας αντιλήψεις, με τις πεποιθήσεις που βλέπουμε ότι δεν μας εξυπηρετούν πλέον και μας μπλοκάρουν, η ζωή μας θα είναι δύσκολη και επώδυνη. Αφήνοντας όμως σιγά σιγά το σχοινί, μαθαίνουμε σταδιακά να ισορροπούμε… πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε… όμως, όταν καταφέρουμε να ισορροπήσουμε έστω και για μία φορά, το συναίσθημα της ελευθερίας που αισθανόμαστε είναι απερίγραπτο! Η δύναμη που αντλούμε από την προσωπική μας κατάκτηση μας δίνει κουράγιο και για άλλες μάχες… και έτσι σιγά σιγά μαθαίνουμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να αναγνωρίζουμε σε κάθε περίπτωση την ευθύνη που μας αναλογεί.

Κάθε φορά που απελευθερώνουμε ένα μέρος μας που δεν είναι πια λειτουργικό για εμάς, προσθέτουμε ένα κομμάτι στο παζλ της υγιούς ενήλικης ζωής μας. Κάθε φορά που το βλέμμα μας είναι στραμμένο προς τα μέσα με αγάπη και αποδοχή, θα δούμε να συμβαίνουν μικρά θαύματα στην καθημερινότητά μας και οι στιγμές της ευτυχίας θα πολλαπλασιάζονται.

Της Μαρίας Καυρολογάκη